hayat hikayemi anlatıyorum piçleeeeeeeeeeeerrr

ben de ikinci kulaktan duyduğum bir hikayeyi anlatayım hazır ilişki/para mevzuları geçiyorken.

üniversitede sınıf arkadaşım bir kız vardı, fıstık gibiydi, mavişehirde oturuyordu.
tipsiz mi tipsiz bi erkek arkadaşı vardı, akşamları almaya gelirdi bunu mersosuyla, öğrendik ki paraymış çocuğun tipsizliğini örten.
bir süre sonra çocuk gelmez oldu, kız hayatına normal devam ediyordu,
bir gün bu kızı okulda hüngür hüngür ağlarken görünce ortak kankamızdan işin aslını öğrendim;
bu tipsiz zengin biniyle çıkarken bizim kız, çocuğun babasının işler bozuluyor, çocuk bi anda yolsuz kalıyor, para merso falan hepsi gidince bizim hatun terkediyor bunu. sonra çocuğun babası durumu düzeltince tekrar teklif ediyo çocuk, başlıyolar, iş ciddileşiyo, söz falan kesiyolar.
sözden sonra çocuk ailenin olmadığı bi gün evine zütürüyo kızı, nasıl olsa 3 ay sonra evlenecez çok istiyorum diyo, kız "ben de" diyo, giriyolar yatağa, çocuk 10 dakika içinde boşalıyo, doğruluyo, pantolonunu toparlıyo, kız yatakta şaşkınlıkla bakıyo, çocuk kıza dönüyo "hadi şimdi gibtir git" diyo.

nerden aklıma geldi lan bu, ne alaka amk?

based on a true story, 2001, izmir..

noldu lan yazarken baban mı geldi

olm bence bi önemi yok gümüş pırlanta bilmemne. doğru olanı yapmışsın let go. içinden geleni yapcan amk her şey amerikan filmlerindeki gibi olmak zorunda mı amk. ben birine evlenme teklif etcek olsam yüzük bile almam giberim böyle saçma şeyleri böyle materyalist olayları önemseyen insanları gibim.

konuyla ilgili de bir hikaye anlatim sana moral olsun:
bir gün bi çocuk bi kızı deliler gibi seviyor ama çocuk fakir kız da tiki(bu olay bilkentte yaşandı).
tabi çocuk önce o saf haliyle kızla bi konuşmaya çalışıyor kız da çocugu fakir arabasız falan görünce hiç giblemiyor.
gel zaman git zaman bizim çocuk kasıyor(para kasıyor) ordan burdan aileden yardımla falan filan 2-3 yıl sonra bi bmw çekiyor altına.
sonra kızla tekrar konuşuyor kız bu sefer yelkenleri suya indiriyor.
neyse bunlar biraz çıkmaya başlıyorlar kızın o giblemeyen hali kalmıyor tabi bmwden sonra.
ardından bir gün çocuk kızı da alıyor arabayla ücra bir ormana zütürüyor sana bir sürprizim var diyerek.
kız da yolda biraz tırsıyor tabi hafif çünkü orman ve gece amk tabi çıkıyorlar da kimseye güven olmuyor.
neyse arabadan indiriyor çocuk ormanın ortasında.
kıza soyun diyor.
kız ağlamaya falan başlıyor.
oğlan soyun dedim ulan falan diye bağırıyor kızı sindiriyor.
kız soyunuyor bir yandan hüngür hüngür ağlıyor.
oğlan da kızın soyunması bitince şöyle diyor;
şimdi arabayla seviş.

kadir inanır'dan farklı bi adamdı, daha cılız, gözlüklü, uzun sarı pardesülü bi adam..
saçlarının önü hafif dökülmüş.

geldi ilk başta anneme sarıldı, annem ağlamaya başladı, babam onu avuttu biraz..

ne konuştuklarını hatırlamıyorum, bi anlam verememiştim çünkü..

sonra babam bana döndü, kucağına aldı.. sarıldı öptü..

ilk dikkatimi çeken şey babamdaki ağır limon kolonyası kokusuydu..

bayram ziyaretlerini neden hiç sevmediğimi yıllar sonra fark ettim binler. kolonya bana babamı hatırlatıyor çünkü, o koku içimi acıtır hep..

annem sofra hazırlamıştı.. sonra sofraya geçtik.

menüyü hiç unutmam, tarhana, taze fasülye ardından pilav..

bir aile olarak yediğim ilk ve son yemekti..

hayatımdaki yemeklerin en güzeliydi..

o avukat kızıydı beyler, annesi de anaokulu öğretmeniydi.

maddi durumları da gayet iyiydi.

o anki mimiklerini hiç unutmam. gözlerini kapattı, bordo ojeler sürdüğü ellerini kaldırarak : "bak canım." dedi.

"annenin durumuna üzüldüm. seninle gerçekten güzel günler geçirdik. ama çok farklıyız. ben bu akşama kadar bu kadar farklı olduğumuzu bilmiyordum. bunları bana keşke daha önce anlatsaydın- haklıydı da binler- ben seni bu yaşadıklarınla annemle babamın karşısına "işte evleneceğim kişi" diyerek çıkaramam. seni kırmak istemiyorum ama durum böyle" dedi.

" annen yalnız bir kadın. sana ihtiyacı var. hem benimle olup, hem de ona aynı anda yetişmen mümkün değil, şimdi bu teklifi kabul edersem ileride evlenince, annen kimde kalıcak?"

"bu iş gerçekten olmaz."

yüzük bahane olm karışık ızgaraya gelmiş kız.

2. sınıfın sonunda şişli'de bi emlak ofisinde işe girdim beyler..

ben daha çok üni'de ev arayan öğrenciler bulmaya çalışıyordum.. ilan falan asıyodum fakültedenin koridorlarına.

sonra öğrencilere uygun evleri gezdirip komisyon alıyordum.

okuduğum bölümle alakasız olsa da arkadaş ortamıyla bir yere gidildiğinde biz de bişiler ısmarlıcak kıvama gelmiştik artık amk..

bu birine bişi ısmarlama meselesi benim çocukluğumdan beri kafayı taktığım bişidir binler..

hep ısmarlanan olduğum için ısmarlayan kişi olmak çok hoşuma gitmişti o dönemler..

lise sondaydık.. bi kankamın doğum günü vardı.

evine çağırmıştı bizi. o sırada onun babası da evdeydi.

doğum günü diye çok güzel bi bilgisayar almıştı bizim panpaya..

bizimki de babasına sevinçle öle bi sarılmıştı ki ben o an kendimi tutamayıp banyoya kaçtığımı hatırlıyorum..

biraz ağladım orada ve o an ne olursa olsun babama bir daha ulaşma konusunda kendi kendime bir yemin ettim..

o yaşlar ona en çok ihtiyaç duyduğum yıllardı ve o yoktu..

bi kankamı sigaraya başladığı için babası dövmüştü, sınıfa geldi bize bunu anlattı. ben o an ona imrendim.
ve ilk sigara paketimi o gün aldım.. birisi de bana kızsın diye amk..

ama kimse kızmadı, annem söylendi o kadar..

o da "paranı boş yere harcama oğlum." şeklindeydi..

şahan söyleşiye yarım saat kadar geç geldi.

keşke daha geç kalsaydı amk. hatta herkes gitseydi bi biz kalsaydık onla o koca anfide.

onunla ilk defa orada derinlemesine sohbet etme imkanı bulabildim.

okuduğu bölümü, tuttuğu takımı, doğum gününü, en son okuduğu kitabı, en yakın arkadaşını, jazz sevgisini ve italyanca'ya olan aşkını o yarım saatte öğrendim.

hani klişe bir soru vardır ya " zaman makinası icat edilse hangi zaman dilimine geri dönmek istersiniz diye?"

ben hiç düşünmem binler tam olarak o yarım saate dönerim ve ömrümün geri kalanını o anfide geçiririm amk.

gerçekten de olmadı beyler.

o akşamdan sonra yine aradım uğraştım ama bana bi kaç kırıcı laf daha söyledi, müsadenizle onlar bana kalsın.

ayrıldık.

annemin babamdan sonra o kadar depresyona girmesini anlıyordum ama bir yandan da ona hep kızıyordum içimden.

insan kendisi için yaşamalıydı bu hayatta. birisi onu terk etti diye o kadar sarsılmamalı diye düşünürdüm hep.

ben de aynı hatayı yaptım beyler.

aynı annem gibi ben de depresyona girdim bir süre.

2 ayda 5 kilo verdim.

yemek yiyemiyordum, yedikten sonra da feci bir mide bulantısı yaşıyordum.

akşamları karnım çok ağrıyordu. çok ama çok mutsuzdum beyler..

inançlı biriyim, intiharın çok büyük bir günah olduğunu biliyordum.

sırf o'ndan korktuğum için bir de annemi yalnız bırakmamak için 3-4 defa bu kararımdan döndüm.

işte bu yüzden hala hayattayım.

evet benim için yavaş yavaş gitme vakti yaklaşıyor..

şimdi de size son durumu biraz anlatıyım isterseniz.

babam kızıyla new york'ta yaşıyor. bana bu kadar uzakken kızına o kadar yakın olması içimi acıtıyor ama idare ediyoruz işte.

30 aralık'ta ona mail atmayı düşünüyorum. yılbaşını kutlıcam, hem bir bahane olur da halini hatrını sorarım.

ileride evlenirsem ( bu kez teklifi altın bir alyansla yapcam lan söz) onu düğünüme çağırıcam.

düğünüme gelmesini çok istiyorum binler. hatta bir yandan da üzülüyorum, çağırırım da gelmezse o düğünü kendime zehir ederim biliyorum amk.

ama bence gelir binler. sonuçta oğlu evleniyor lan.

o kadar da değildir herhalde amk.

annem daha iyi olacak inş beyler.

ben sık sık doktora zütürüyorum onu. orada konuştukça açılıyor.

bu aralar mahalledeki bi kadınla kanka olma yolunda.

1 kişi bile insanın hayatını o kadar çok değiştiriyor ki beyler.

annem o kadınla samimi olduğundan beri daha farklı davranıyor sanki.

arkadaş çok önemli bir şey lan..

biraz da kendi durumumu anlatayım amk

yüzük konusundaki yorumlarınızı çok merak ettiğim için biraz ağırdan aldım beyler..

cidden hep içimdeydi bu konu.

benim yaptığımın biraz çocukluk olduğunun farkındayım ama alırken gümüş ya da altın diye bakmadım o yüzüğe ben.

sadece parmağımızda ikimize ait bir şey olsun diye istemiştim.

bu arada yüzükleri geçen seneye kadar saklıyordum beyler..

bir gün dayanamadım, eminönü'nden vapurla üsküdar'a geçeceğim bir gün yanıma aldım ve kimsenin bakmadığı bir an denize attım amk.

şuan yüzükler boğazın serin sularında beyler.

not: bu arada " @304'teki araba hikayesi" cidden çok güzelmiş lan..

iyi bır arkadasa benzıyorsun . neden donusu olmayan bır ıddıaya gırdın . 15 000 entry dıye . uzuldum durumuna allah ıyı gunler nasıp etsın ınsallah kardesım. senı tanımama ma rağmen sevdim . gel özür dile herkesten ve bızımle kardeslıgını surdur yazarlıgına devam et .

evet binler pm'le gelen bi soruya burda cevap veriyim amk..

annemin durumunu anlatmayı biraz unuttum. annem babamdan ayrıldıktan sonra hiç kimseyle beraber olmadı.

çünkü annem hasta, yani pgibolojisi çok iyi değil. çok kırılgan, narin, dokunsan ağlıcak bir kadın oldu zamanla.
çocukken böyle değildi hatırlıyorum..

doktor doktor geziyoruz onla. hatta benle şakalaşır, "anneler oğulların gülhane parkına zütürür, ben de oğlumu bakırköy parkına zütürüyorum der." bilenler bilir, bakırköydeki ruh ve sinir hastalıkları hastanesinin çok güzel bir bahçesi vardır. otururuz orda annemle, simit çay keyfi yaparız.

arada hadi bu aralar gezmeye gidelim parka der, ben anlarım ki doktoruyla konuşması gerekiyor..
atlar gideriz bakırköy parkına..

binler hatta durun o zaman ben size size açık konuşayım biraz..

belki çok yanlış, bencilce ama annem daha iyi olsa da ben kabul edemezdim sanki onu başka biriyle görmeyi.
başka bir erkekle olmasına izin veremezdim gibi geliyor..

tabi bilmiyorum, bu sadece bi tahmin

size daha önce yazmıştım. benim bir kardeşim yok.

hep bunun ekgibliğini içimde hissetmişdir.

etrafımda gördüğüm kardeş kavgalarına bile imrenirim.

böyle akıl vermek haddime değil ama çok içten bişi söylicem binler.

anne babalarınız da çok değerli tabi, ama kardeşlerinizin değerini iyi bilin binler.
kardeş daha farklı sanki.

ama yine de şanslı binim.

en az öz kardeşim kadar sevdiğim kankalarım var.

ben hayatta insan kaybetmekten çok korkarım binler.

hatta kardeşlerim bana arada takılır " bu kadar saf olma amk, çocuk seni bariz kandırıyor." derler.
saflıktan değil lan..

birine hayır diyerek onu kaybetmekten korkarım ben.

işte bu size bahsettiğim depresyonu da o kardeşlerim sayesinde yendim.

5-6 aydan fazla sürdü ama bi şekilde toparlandım binler.

unuttun mu derseniz yorumu size bırakıyorum.

o 4-5 aylık dönemden sonra hayatıma hiç kimse girmedi beyler.

uzun süredir sadece annemle ilgileniyorum..

gelelim size anlattığım o kıza:

işte bu noktada özet geçmek istiyorum binler:

2 hafta önce bir başkasıyla sözlendi..

"çok mutlu olsun inş."

1 hafta mail yazma sancısı çektim beyler..

ilk mailim kin nefret doluydu. sonra vazgeçtim, babamın beni sevmesi lazımdı.

ikinci mail biraz daha sitem ağırlıklıydı, annemi çok üzdüğü için onu affetmeyeceğimi yazdım..

sonra vazgeçtim.. bencilceydi ama o an onu sadece kendim için istiyordum..

annemin olduğu bölümleri de çıkardım.. göz yaşlarımı tutamayarak " baba seni çok özledim, sana ihtiyacım var, gel ya da biz gelelim yazdım."

sonra da onu da yollamadım.. oğlunu bir zavallı olarak düşünmesini istemedim..

çok kısa- sözlükteki deyimle- özet geçerek: baba "nasılsın, seni merak ediyorum, iyi misin?" yazdım sadece..

4-5 gün sonra çok uzun bi cevap geldi beyler.

new york'a geri dönelim beyler.. babamın sonra o polonya'lı kadından bir kızı olmuş beyler..

ben arada babamın facebook'una bakarım, ekli değil ama bakarım..

geçen gün kızıyla yan yana çekilmiş bi fotosunu gördüm. profil fotosu yapmıştı.. içim kan ağladı beyler.. kıskandım ne biliyim..

nese polonya'lı kadın geçen sene hayatını kaybetmiş, babam şu an kızıyla beraber new york'ta yaşıyor.

annem beni baya büyük bir zorluklarla büyütmüş.. pgibolojisi elverdiği için bir işe girip 3 aydan daha uzun süre çalışamış..

babam 3 ayda bir 400 dolar civarı bi para yolluyomuş ama tabiki yetmiyomuş beyler..

bizim dedem ve dayımdan yardım alarak hayatımızı sürdürmeye başlamışız..

dayım benim hayatımın kahramanıdır..

annemden sonra hayatta en sevdiğim kişidir.. belki babamın ekgibliğini dayımın şevkatiyle kapatmaya çalıştığımdandır bilmiyorum.

azmini gibeyim