hayat hikayemi anlatıcam belki

dinlemek isteyen olur bi kaç kişi olsun başlıcam anlatmaya

dinlemem

anlat panpa sendeyim

eve geldiğimizde masada yemek hazırdı üvey annemle tanıştım hoş bi kadındı küçük kardeşimle tanıştım şimdlik onlara isim vermiyorum
yemeğimizi yedik babam bana odamı gösterdi odama yerleştim eşyalarımı yerleştirdim yatağıma uzandım düşünüyodum ki

sevgili babacığım odama girdim benle konuşması gerektiğini söyledi musaitim dedim kapıyı kapattı
ben düşünüyodum şimdi bana okuldan bahseder alışmam için gerekli şeyler söyler beni motive eder felan,

başladı

burası annenin evi değil burda dikkatli davrancaksın hareketlerine dikkat ediceksin
öyle istanbuldaki gibi serserilik olmucak düzgünce okuluna gidip gelicen vesaire
evin kurallarından bahsetti ve o an beni istemediğini zorla annemin yolladığını düşündüm

devam panpa devammm

babam odadan çıktığında dünyam tekrar paramparça oldu.
okulların açılmasına 1 hafta kadar bi zaman vardı bu süre içerisinde belki mahalleden bir kaç arkadaş edinebilirdim
işler düşündüğüm gibi gitmedi diyebilirim burda fazla ortam yoktu umudumu mahalleden kestim okul başlayınca arkadaş edinirim
diye düşündüm yalnız takılıyodum bizim burdaki büfedeki abiyle bazen muhabbetimiz oluyodu 1 haftayı yalnız geçirdim ve liseye başladım

biraz heyacanlı biraz korkuluydum başta söylediğim gibi yakışıklı bi çocuktum okulun ilk günü kızların dikkatini çekmem erkeklerin hoşuna giden
bir durum değildi

en azından kız arkadaşlarım olabilir diye düşünmeye başlamışken yanıma biris oturdu evet aradığım kişi oydu sıra arkadaşım bi an içimde bi mutululuk oldu
çünki 1 haftadır nerdeyse çok az kişiyle konuştum istanbuldaki arkadaşlarımla sadece mesajlaşıyoduk ve kendimi gerçekten yalnız hissediyodum

tanıştık sohbet felan derken sınıftakilerle aram iyi olur gibiydi sıra arkadaşımıda sevmeye başlamıştım yani okul hayatım neredeyse sıradanlaşıyodu
yani benim gibi birisi için normal oluyodu demek daha doğru olur, okuldan eve geldiğimde ise durum vahim babamla pek muhabbetimiz yok üvey annemlede yok tabiki
küçük kardeşimle bazen konuşuyorum ve günler böyle geçip gidiyodu mahalledende 1 2 arkadaş yaptım ve kendimi yavaş yavaş toparlıyodum aslında okadar değildi
alışmıştım buraya. ama annemin yanınada dönmek istiyodum ve bu konuda ısrarcıydım sürekli annemi arıyodum telefonda ağlıyodum v.b şeyler oluyodu

vay anasını okadar rezerve ve dinleyen yok neyse beyler eğer ilgi görürse bende anlatmaya devam edeyim boşun boşuna buraya yazmak istemem

reserved

up amk...

dinleyen varsa edicem

istanbul ankara arası yol 5 saatlik mesadefe ve bu süre içerisinde sürekli düşündüm annemi düşündüm

onu özlermiydim acaba ve kafam çok karışıktı ankarada babam dahil hiç tanıdığım kimse yoktu yalnız başımaydım

korkuyodum acaba bundan sonraki hayatım nasıl olucak diye kafam bir sürü soru işaretleri vardı nerdeyse düşünemicek duruma gelmiştimki

gözlerimi açtığımda ankaradaydım babam beni aldı 2 yabancı olarak birbirimize sarıldık bana baktı büyümüssün dedi.

ağzından çıkan tek kelime bu oldu eve gidene kadar hiç konuşmadık

dinlerim belki.

anlat panpa

anlatma amk anlatma

dinlerim panpa

anlat panpa dinleriz

tamam başlıyorum ozaman

belki değerlenir rezerved

ananın amından o koca kafanla yırta yırta çıktın büyüdün ve içi boş koca kafan senle beraber büyüdü varoş bi mahallenin meslek lisesindesin o kadar umutsuz bi vakasın ki acaba sözlükte bi kız düşürebilir miyim diye her gün taktan bi başlığı süpermiş gbi açıyosun. senin hikayen bu geleceğin tornacısı.