hayat hikayemi anlatsam kaç kişi dinler

Hala sürmekte olduğum bu hayatı bir kısa film gibi siz değerli abilerime kardeşlerime anlatsam kaç kişi dinler ve kaç kişi utanır bir serseri yarattıkları için...

- Toplaşın bir yandan ağlayacak bir yandanda şu dakikaya kadar başımdan geçen herşeyi siz sevgili dostlarıma anlatıcam ve anlatıcaklarım bittiğinde masada duran ilaçları yutup intihar edicem.Bu başlıkta ne bir çıkarım söz konusu nede kurmaca bir metin... Hayatın ta kendisi ve hayata seyirci kalanlardan birinin hikayesi

Güngörende yağmur sonrası ıslak sokaklar ve soğuk hava ile titreyerek bir okadarda dik yürüyordum kimseye görünmemek için ara sokaklara girmeyi deniyordum ama korkuyordum başıma bişey gelmesinden caddeleri tercih etmiştim bileniniz varsa fetih camiinin arkasındaki sokakdan akıncılar sokağına indim tramway yoluna... Üstümdekilere bakanlar deli sanıyorlardı üstüm başım ıslaktı çiseleyen yağmurdan dolayı elim cebimde ilerliyordum izzet ünver lisesinin önünden ( Lisede caddenin üzerinde ) işte okulu terk ettiğim bıraktığım lise... Tabi o okulu kazanacağımı oraya yazılacağımı bilmiyorum ozamanlar geçiyorum öyle önünden ve tartıcı bir çocuğa denk geliyorum önünde tartı o ıssız sokakda bir başına oturuyor kupkuru taşın üzerinde.

Pijamamın cebinde dışarı çıkınca gofret alırım diye tuttuğum 1 lirayı veriyorum tartıcı çocuğa ve ilerliyorum arkamdan sesleniyor o boğuk sesi ile " - Abi tartınmadın ki ? " Diyor..

Sahilde herzaman o işkencelerden kaçıp sığındığım yeere geldim oturdum bir kaç saat mal gibi denize baktım ve insanları seyrettim hayata nekadar seyirci kaldıdığımı görünce kahroldum oysaki bu yaşıma kadar aslında hiç yaşamamışım bunu anladım o gün. Akşam eve gittiğimde sınavın nasıldı diye soran biri yerine bu saatte gelinir mi diyen babam vardı sokağa attı herzamanki gibi hazırlıksız yakalanmıştım tam üstümü çıkarmış pijamalarımı giymişken benden sonra eve o geldi ve anneme sordu nezaman geldi bu eve diye. Annem şimdi diyince sokağa atıldım apar topar.

Üstümde piyajama ile sokakdaydım ayağımda ayakkabım bile yoktu komşunun kapıdaki terliklerini giymiştim nereye gidicektim o saatte kime sığınıcaktım ağlayarak yürümeye başladım Güngören sokaklarında... Evet güngören ve hala güngörendeyim... Zaten reklam olmuşuz güngörene burda deşifre olsam kaç yazar ?

Ve orta sona geldiğimde ise geçen yıllar beni oldukça yıpratmıştı ve yüzümde 45 yaşındaki bir adamın yüz ifadesi vardı hayata hep karamsar bakıyordum ve umutsuzluğa kapılıp hep intiharı düşünüyordum. O yıllar kaybedicek tek şeyim okulumdu bunu biliyordum onca senenin ardından ve onca işkenceden sonra sınava giricektim OKS Ye ve bu sınav hayatımı şekillendiricekti iyi bir lise kazanabilirsem belkide bu ailenin elinden kurtulacaktım.

Ne yazıkki olmadı başaramadım yine yoluma taş koydular...

Gelsenizde bu başlığa gelmesenizde anlatıcam... Ve cesedimi bulduklarında araştırma yaparken açık kalan bilgisayarımdaki bu linke tıklayarak hayatımı okuyacak polis memurları büyük ihtimalle...

94 doğumluyum evet istanbul/Bakırköyde dünyaya geldim çocukluğum çok güzeldi 5 6 yaşlarına gelene kadar... Babam karacahilin tekiydi annemse babamla zorla evlendirilmiş dürüst bir kadın fakat oda hayatta kaybettiği bazı şeylerin acısını benden çıkarmıştır hep. Babamdan dayak yemeye henüz 4,5 yaşlarında başladım o yaşlardaki bir çocuğun dayak yemek için işlediği suç ne olabilirdiki ? Birtanesini ben söyleyeyim birlikte dolaşırken onlardan 5 10 adım önde gitmem. Koşarak arkamdan geldi babam olacak karacahil adam ve enseme yapıştı ve tokadı suratıma geçirdi ve evire çevire sokağın ortasında dövmeye başladı te ozaman anlamıştım çok çekeceğimi ve ömür boyu mutsuz olacağımı...

bi giblemiyoruz yazcam muallak ne yazi yazmissn

Şimdi tamamen boşluktayım ve bir ölüden farkım yok ne bir hedefim var bu kısa ömürde nede bir dostum. Hayat herkezi savurduğu gibi bitarafa benide bu yöne savurdu dökülen yapraklar gibiydim önce sarardım şimdi çürüyorum... Elveda gençlik ben ölüyorum.

vay amk bitirdi okumayın lan ben 2 sayfayı sallasım daha akıcı ilgi çekici yazardım

Birini anlamak için sadece onun gözlerine bakıp dudaklarını okumak yetmez.Onu gerçekten dinlemelisiniz. Eğer beni dinleyip anladıysanız mahfolan hayatlardan birinin özetini kısa film gibi izlemişsiniz demektir ve gitmeden önce sonsuzluğa ilk ve son kez bir tavsiye.

" CAHiLLER EVLENiP DÜNYAYA CAHiL ORDUSU YETiŞTiRMESiN , CAHiLLER ÖNCE KENDiLERiNi EĞiTSiN. "

Dünyaya bir cahil daha kazandırmamak için ve o karacahil babamı sevindirmemek için ! Hepinize elveda.

adam gitti galiba beyler bir genci daha kaybettik

94lu oldugundan qandirdim zaaa xd de yazabilir tabi

@1 senin hayatının dıbına koyayım bin kimsinki lan senin hayat hikayeni dinlesin bu halk. Sokaga cık sor nice devlet başkanlarınının, bilim adamlarının, önemli müzisyenlerin vb. hayat hikayelerini bilmez bu millet seni neden sdinleyelim lan. hem kasımpaşalı hemde hayat kadınının cocugu olsaydin üstelik şekilsiz armut gibi bir kafan olsaydı belki ilginç bir hikayen olurdu ama oda degil zannımca.

lan zaten 94lusun yil daha 2011 sana noluyo amk biraz daha yasa biriktir sonra anlat

kodumun ergeni kimse beni sevmiyo yeaa diye aglamada bi ise yara amk bi dayak da benden yicen simdi

@30 okudun mu? okuduysan okumaya değer mi?

okumadim kanka cok kisa geldi

ne anlatıyo bu liseli

olm 2 dakika insan olun amk adam dertli demek ki

beyler 3 dünya savaşını anlatıyorum toplan

bak kardeşim yazdıklarını okudum doğru olduğunu varsayıyorum babana cahil diyorsun ama kendin ölümden intihardan falan bahsediyorsun en büyük cahillik acizliktir. Bir işe gir topluma karış hayatını şekillendir hadi aslanım

ses yok amk ne oldu lan