hayat hikayemi anlatacagım

hep içimde kalmışdı gittim kendime 90 model şahin aldım. halbuki ne arabalar vardı aq piyasada eskinin ferarrisi şahin ozamanın ayak takımı arabası olmuşdu zaman ne çabuk geçiyor. o sıralarda dedemin vefaat ettigini ögrendik gene annem zütürdü zorla aslında bende gitmek istiyordum dedem dayımdan iyiydi hiç degilse gidecegimiz zaman durun gitmeyin diyebiliyordu namazına gittik gene aynı tablo hakkımı helal etmedim hoca hakkınızı helal ediyormusnuz dediginde 3 seferde sadece sustum anneme sordum o hakkını helal etmiş saf işde:D çok kızmışdım ozaman anneme

bir taraftan matba atolyesinde çalışarak anneme ve bana gerekli parayı sağlamaya çalışırken okulumu da bitirmeye çalışıyordum. kazandığım ilk para benim için öylesine önemliydi ki inanırmısınız ilk defa tuvalet kağıdını bu parayla satın alabilim. bu ben ve annem için önemli bir ilerlemeydi. diğer taraftan annem çeşitli gece klüplerinden aldığı tekliflere artık hayır diyemez olmuştu.. gururuma yediremiyor gizli gizli ağlıyordum. ve sonunda aklıma o fikir geldi. şimdi annemi fahişelikten kendimi ise düştüğüm bu pozisyondan kurtaracak hamleyi yapmanın zamanı gelmişti..

haftalıgım iyiydi yaşıma göre 15 yaşındaydım daha ama it gibi çalışıyordum. annem ise okulu bırakdıgım için bana çok kızmıştı aslında oda biliyordu benim çalışmamın ikimizede iyi gelecegini. işden eve dönüyordum ve ertesi gün izinliydim 4 haftada sadece bir pazar günü izinim vardı ama olsun çalışmak beni mutlu ediyordu annemin mutlulugu benim mutlulugumdu çünki. evet eve geldim bagrış çagrış annem ve dayımın huur karısı kavga ediyordu eve girince anladımki dayım ayırmak yerine annemi suçluyordu o gün dayımın binleri evde yoktu gözüm öyle bir karardıki dayıma tekme tokat girdim annemin oradaki aglayaşı hala gözümün önündedir. evden direk çıkdık hiç birşey almadan. ne kadarda istemesekde babaannemlerin evinin yolunu tutmaya başladık

dedem ve babaanem bizi çok iyi karşıladılar o zamanlar neredeyse onları sevmeye başlamıştım. gün geçtikce bu duygunun ne kadar yanlış oldugunu anlamıştım dedem öylesine para göz bir insandıki utanmasa bizden para isteyeceklerdi evlerinde kalıyoruz diye. haftalıgım bayag bi artmıştı ama genede bize yetmezdi o yüzden dedemlere biraz daha tahammül etmek zorundaydık

15 yaşındaydım daha ama yaşadıklarım 30 40 yaşındaki bir insanın yaşadaklarına eşitti. iş yerinde mutluydum celal abi[patronum] bana çok iyi davranıyordu bunda yetim olamında etkisi vardı heralde sanırım bana acıyordu. acınıcak bir halim yokdu halbuki bana göre. işdeyken aklımda hep annem vardı acaba napıyorlardır gene birşey demişmidir dedem anneme diye düşünmekten alamıyordum kendimi. benim yaşadıklarım annemin yaşadıkları yanında hiç birşey degildi tabikide annem hayaytta tek varlıgı olan bana bende anneme tutunuyordum birbirimizden başka kimsemiz yoktu

inanmayan binler varsa gibtirolup gitsin herkez sizingibi el bebek gül bebek büyümedi bu ülkede amın feryadları

devam etmemi isterseniz yazın şurda birşey paylaşmak istedim amın feryadı çıkdı yırtık dondan çıkar gibi

yazsenaaaaaaaaaaaaaaaaaa

peki devam ediyorum. düşünsenize hayatta en yakınlarınız bile sırtını dönmüş sizlere bu durum beni ister istemez dışarıdaki insanlara güvenmemeyi öğretti. 3 4 saat öncesinde bana duygu sömürüsü yapıyorsun diyen arkadaş yaşamışmıdır acaba bunları hiç hayattan gol yemişmidir hiç en sevdigi insanlar dönmüşmüdürler sırtlarını onlara. gel zaman git zaman celal abi [patronum] maaşıma zam yaptı çk iyi para kazanıyordum yani yaşıma göre iyi para kazanıyordum maaşımın 3 de birini kendime ayırıyordum geri kalanını ise anneme veriyordum. maaşımı getirip annemin eline verdigim zaman annemin gözlerindeki o sevince hiç bir şeyi degişmezdim o yüzden it gibi çalışıyordum iş yerinde benden başkada çalışanlar vardı tabiki ara sırada sürtüşmeler yaşansada hep alttan alan bendim çünki paraya ihtiyacım vardı

ankarada bir sanayi bölgesi var bilenler bilir yeni yeni dolmaya başlamıştı oralar. gittim ve gördügüm her dükkana soruyordum abi çırak lazımmı diye. yok dediklerinde dünyam başıma yıkılıyordu utanıyordum birazda çekiniyordum ama mecburdum o evde daha fazla kalamaz dayıma karısına ve çocuklarına tahammül edemezdim.en sonunda bir iş buldum bir matbaa atolyesinde çırak olarak başlamışdım işe ozamanlar şimdiki gibi maaş konuşmak yoktu hafta gelince patronun eline verirdi paranı allah berekt versin der kabullennirdin para çokda az olsa

@7 ve @8 kendi kendini gibmis.

self-destruction.. en sevdigim tarz panpa.

öncelikle buraya yazacagım herşey kelime kilemsine doğrudur inandıgım tüm değerler üzerine yemin ederim.

Ben 1985 yılında doğdum ailemle yaşadıgımız yer doğunun bir ücra köşesiydi babam memur oldugu için bir çok şehir gezdik hayatım hep yollarla geçti oyüzden. neyse ben temiz bir çocukluk geçirdim maddi durumumuz ozamanlar yerindeydi ilk okul çaglarımda kimsede olmayan şeyler bende vardı taaki babam vefaat edene kadar. annesi yada babası ölen ler bilir igrenç bir duygudur bu benim için tam bir tranva etkisi yaratmışdı babamın ölümü inanamıyordum şaka gibi geliyordu kolay degil aq 8 yasındayken babayı kaybetmek

babamın ölümü üzerine şırnakdan ayrılmaya karar vermişti annem haklıydıda bizi oraya baglyan hiçbirşey yokdu babamıda zaten ankaraya gömmüştük. annemle birlikde gidip evimizi topladık ve ankaraya dönüş yaptık. annem ve babam severek evlenmişlerdi annemi aglarken görüyordum hep ve dayanamadıgım tek şey buydu hayatta babamın ölümü beni öylesine gaddar birisi yapmıştıkı 8 9 yaşlarındayken acıma duygumu kaybetmiştim acımıyordum hiç bir şeye ve hiç bir kimseye...

Nick - entry uyumunu sağla ve özet geç bin

anneanem gilin yanına sığınmıştık dedem yokdu anneannem tek yaşıyordu dedemden kalan bir maaşı ve bir evi vardı evin erkegi olmuştum 9 yaşlarında bir okula yazdırdılar beni okulumu okuyordum kendi halimde içime kapanıktım ve de aşırı kavgacıydım. babam bugün beni şuraya zütürdü babam bana bugün bunu aldı diyen arkadaşlarıma okadar uyuz olurdumki bi kaşık suda boga bilirdim onları. sürekli kavga ediyordum ve annemden sürekli fırça yiyordum babaannem ve dedem arada bir bizi yoklamaya gelirlerdi ama hiç sevemedim onları tek kuruşunu görmemişimdir onların bu zamana kadar. yıllar birbirini kovaladı 15 yaşlarına gelmiştim anneanem çokdan vefaat etmişdi anemle koca dünyada yapa yanlız kalıvermiştik

reserved

dinleyen varsa anlatayım gersinide arkadaşlar asıl hikayem buradan sonra başlıyor

koskoca dünyada annem ve ben kalıverdik birbaşımıza maddi durumumuz çok kötüydü annem bazı işlere girip geri çıkıyordu anlıyordum sarkıntılık ettikleri için işden çıktaklarını. anneanemin vefaat ettigini söylemiştim ev kirası vermiyorduk o yüzden iyiydik en azından bir evimiz vardı taki dayımın istanbuldan ankaraya dönüs yaptıgı zamana dek evet dayım karısı ve 2 çocuguda bizde kalmaya baslamışlardı. çocuklarına gıcık olurdum benden yaşca büyüklerdi ve çok ezerlerdi beni annem sesini çıkaramaz oda benim gibi kabullenirdi bana baban nerde dediklerini bile hatırlıyorum. dayım çok iyi birisi degildi soguktu ve hiç savunmazdı beni korumazdı çocuklarına karsı. onlar piknige giderlerdi biz annemle otururduk evde bi başımıza.

artık tek düşüncem çalışıp ayrı bir eve çıkmak ve annemi ömrümün sonuna kadar mutlu etmekdi hayattaki tek amacım okulu bırakmıştım bırakmasamda atacaklardı o gidişle çok hırçındım...

takip eden varmı kendi kendimemi anlatayıorum dıbına koyim