hayat hikayemi anlatıyorum film gibi

anlat lan it

anlat bin dinleyelim

anlat da dinleyek

anlat panpa dinliyorum.

anlat huur cocugu

ben başlıyorum okuyan okusun, okumayanın da canı sağolsun.

sene 1995 lisee yeni başlamışız. hayallerimiz var tabi, ya arkeolog olacağım yada özel merakımdan ötürü tarih öğretmeni. birinci sınıf devam ediyor, sözel derslerim çok iyi, ama matematik le aram çok taktan. cafer diye bi matematik öğretmenimiz var adam yanlışlıkla öğretmen olmuş. hani halı saha maçında adam ekgibtir, izleyenler arasından donunu giy gel baba der adam seçersin ya işte o hesap. bi problemi tahtaya yazarak çözer, takip edersin, 2 sayfaa yazmışsındır, sonra aniden durur, masaya döner, uzun uzun bakar notlarına, çocuklar bu yanlış ldu silelim der siler tahtayı. ananın amı nereye siliyon iki sayfa yazmışım deftere, sayfaları yırt direk çöpe, bu muallak yüzünden 200 sayfalık harita metod defteri sene sonunda 3 yaprak kalmıştı. neyse konu bu değil de, hayatımı şekillendirmem bu adamın çok büyük etkisi oldu. bir türlü sevemiyorum matematiği. adam sınav yapıyor ama bizim sınavdan sınav günü haberimiz oluyor, tam bir işkence, velhasıl kelam nefret ettim matematikten ve o zamanlar lise de ikinci sınıfta alan seçildiği için, hiç tereddüt etmeden sözel bölümü seçtim. sırf matematik okumamak için. lise ikiye başladık. olaylar gelişti...

anlatma pic

ikinci sınıf başladı ama bu sefer de lise 1 deki elemanlar çil yavrusu gibi dağıldı. kimisi matematik te, kimisi fen bölümünde, kimisinden bi tak olmayacağı bariz belli olduğu için, sanayiye çırak olarak tayin olmuş vs vs. tekrardan arkadaş edinme faslı başladı. bir kaç sağlam elemanla dostluk kurdum yuvarlanıp gidiyorum. bu arada duvar dibinde dizili sıralardan birinde oturuyorum ve ortada dizili sıralardan birinde oturan bir kız dikkatimi çekmeye başladı. böyle hafif zütü kalkık, güzelim ben havalıyım, muhatap olmam kimseyle triplerindefalan. böyle olunca direk uyuz oldu bu kıza tüm sınıf ve özellikle de, sınıftaki kız popülasyonunu oluşturan kezbanlar. bu kız çölde vaha gibi. ufak ufask hasta olmaya başladım kıza ama, daha tek kelime bile konuşmamışız. günaydın desem, imdat sapık var diye bağıracak diye korkuyorum. ama güzel kız allah için. arada bir kaçamak bakışlar atıyorum derken bi gün yakalandım, göz göze geldik. şimdi taku kürekle yedin olum derken, hafifçe gülümsedi ve tekrar önüne döndü. ders coğrafya bu arada.

rezerved

reserved

tenefüs zili çaldı, herkes ayaklandı bu abla ilginç biçimde hiç tenefüse çıkmıyor. en fazla koridorda, bahçeye bakan camların önüne kadar gidip, zil çalana kadar uzaklara dalıyordu. yine aynısını yaptı. bu arada bilen bilir, ikinci tenefüs uzun tenefüs olurdu. 20 dakikalık bir tenefüs. ben de kızı takip ettiğimden çıkmamışım tenefüse uzaktan onu izliyorum. yine camın önünde uzaklara dalmış. yanına gitmeye karar verdim ama, kalbim kalk gidelim, aklım otur tak yiyelim diyor. tırsıyorum, bir yandan da, derste attığı tebessümden güç alıyorum. lan nolursa olsun deyip, adımladım sınıfı koridora doğru. kıza yaklaştıkça kalbim zütümden çıkacak. liseli aşkından değil, ters bi tepki alıp rezil olmaktan dolayı. usulca sokulup, kulak memesine küçük bir dil darbesi attım, şaşkınlıktan dili zütüne kaçmış, gözleri yuvasından fırlayıp koridora yuvarlanmış biçimde yüzüme baka kalıdı. naber bebeğim deyip, elimi zafer işareti yaparak dudaklarıma zütürüp, iki parmağımın arasından dil attım..

pç anlatcaksan anlat artık akşama kadar mı beklicez

devami var falan da dememis ki

son yazdıklarım yalan tabi, ben yanına nasıl yaklaşsam, ne desem de muhabbeti kursam diye düşünürken, yine göz göze geldik. yine gülümsedi, sanırım devamlı onu gözetlediğimi biliyordu, bu gülümsemeden sonra artık gidebilirim diye dşünürken, o camın önünden ayrılıp bana doğru yürüyemeye başladı. bi an heyecandan elim ayağım dolandı, gelip ağzımın üstüne şamarı indirecek rezil olacağım diye düşünüyordum. merhaba dedi sadece. başımı sallayabildim. merhaba diyecektim ama unuttum. evet merhaba nasıl deniyordu dıbına koyim unttum. tam bir liseli işi. hani kızın elini tutsam 8 kere üst üste boşalıcam oderece heycan yaptım.

ben bu coğrafya dersini hiç sevmiyorum ya dedi durup dururken. muhabbete gel dıbına koyim. ben de sevmiyorum dıbına koyim dedim. evet aynen böyle dedim. dedim demesine ama ağzımdan çıkanları idrak ettiğimde, yerdeki parkeleri yarsam içine girsem diye düşünmeye başlamıştım bile. tabi o bozuntuya vermedi, bu sefer güldü, özür diledim falan ama olan olmuştu. boşver önemli değil, hepimiz küfrediyoruz dedi. ne dedim? küfür mü ediyosun, ağzının üstüne bi tane koyayım, manda taku gibi yapışsın duvara diye geçirdim içimden. kız kısmı küfür mü eder lan? yok olum nerde dıbına koyim, kız anama sövse boynuna sarılacağım o derece beni cezbediyor hatun. tatlı bişey.

yalnız görüyorum seni dedim. arkadaş edinemedin mi?
ben biraz zor arkadaş edinirim, herkesle samimi olamıyorum dedi.
yeni mi taşındın şehre dedim. öyle ye yabancı bi yerde zor olurdu arkadaş edinmiek.

yooo dedi, burda doğdum büyüdüm dedi. yapım böyle insanlarla pek anlaşamıyorum dedi. pis bi sırıtış attım, hayvan seviyorsun ozaman, üstüme alınayımmı benle sohbet ettiğine göre, beni insandan saymıosun dedim.

aaaa kız bozuldu dıbına koyim, utandı, yo yo özür dilerim, yanlış anladın öle demek istemedim falan dedikçe, hay dıbına koyim dedim kendime kızıyorum, kızı utandırdın gerizekalı adam diye. neyse olayı tatlıya bağladık.

bitti yazana kadar devam edecek binler panik yok.

gel zaman git zaman muhabbetimiz ilerledi. o buz gibi görüntüsünün altında dünya tatlısı bişey varmış meersem. artık tenefüslerde birlikte takılıyoruz, akşam çıkışta beraber yürüyoruz ki, evlerimiz tam tersi istikamette olmasına rağmen, ona evinin yakınlarına kadar eşlik ediyorum, sizin ev nerde diye soruyor, az ilerde diyorum, yalan söylüyorum. onunla birlikte olmaktan zevk alıyorum, dese, benle birlikte fizana yürü, hiç düşünmem yürürüm, o derece kaptırmışım kendimi. zaman hızla geçiyor, dedikodular çıkmaya başlıyordu. herkes bizi birbirimize yakıştırıyordu. yakıştırmak dediysem, öyle değil. kezbanlar dedikodu çıkartmıştı, sevgili olduğumuzu, akşamları kuytuda tenhada yiyiştiğimiz falan yaymışlardı etrafta. bu kezbanların kabile reisi vardı bir tane. çirkin, bi kız. bi gün kıstırdım tenhada. saçını doladım elime, istiklal marşından sonra bahçenin ortasında domaltır giberim seni, akıllı ol, insan ol dedim. ağlya ağlaya, yuvarlanırcasına indi merdivenlerden, 5 dakka sonra, nöbetçi öğrenci, seni müdür çağırıyor diye yanımdaydı. gitmiş şikayet etmiş beni falan filan. zılgıtı yedik, bi ton nasihat vs vs. ama hiç umrumda değil, yeter ki ona bi laf gelmesin. halimden memnunum.

bi bitmedeniz amk

zaman geçtikçe kendimi daha çok kaptırıyorum, artık hafta sonları pederin cebinden para aşırmaya bile başlamışım. sinemaya gidiyoruz, pizzacıya gidiyoruz, geziyoruz hep birlikteyiz ama bi gariplik var.

biz neyiz dıbına koyim? bana göre süt, ona göre çikolata mı? sevgilimiyiz, arkadaş mıyız kanka mıyız neyin lan biz? bu arada diğer arkadaşlarım artık bizi sevgili kabul etmeye başlamış, şaka yollu takılıyorlardı. herkes sevgili olduğumuzu zannediyor ama bizim aramızda, buna dair bir tek kelime geçmemiş. sadece birlikteyiz. beraber geziyoruz, beraber film izliyoruz, beraberiz ama adı yok. bi gün açılmaya karar verdim.

alıcam karşıma seni seviyorum diyeceğim. o da ben de seni diyecek adını koyacağız. ama hep erteliyorum, bir türlü cesaret edemiyorum aslında utanıyorum, kimseye seni seviyorum dememiim hayatımda. o iki kelime meğer ne zormuş, matematik e rahmet okutuyor.

... kezban kabile reisinin capsini istiyorum