hayat hikayeme artık başlıyorummmmmmm

@20 hacu bu sefer çakma yok aşk var karşılıksız sevgi var.. gibiş sokuş yok yani

rezerve hacı pm için teşekkürler

anlat lan hade

hacular maalesef iş güç yoğunluğu yüzünden başlayamadım bugün biraz başlıcam merak etmeyin yerlerinizi alın siz yeterlidir..

sen ne dion yarrrrrammmm

evet panpa mesajını aldım geldim ama hala başlamamışsın.

bir haziran sabahında dünyaya gelirim haydarpaşa numune hastanesinde.. doğumum çok sancılı olmuş öyle söylerler... ailenin ilk gözbebeğiyiz tabi.. babam devlet memuru. hala da öyle.. annem de ev hanımı.. görücü usülü evlenmişler.. velhasıl kelam sonra ortaya biz çıkmışısız.. aslında dünyaya gelirken bile ne kadar sıkıntılı bir adam olacağım o zaman belliymiş doktorlar çok sıkıntı çekmiş beni çıkarabilmek için hayatımı kaybetme riskim bile varmış.. neyse hayata başlıyoruz. çocukluğum istanbul ümraniyede başlar...

oturduğumuz yer çift katlı bir ev..hiç unutmam yola nazır... eskiden istanbul da soğuktu tabi.. kış mevsimi olduğunda illa ki kar olurdu şimdiki gibi değil.. eski dediysek o kadar da eski değil.. 5 sene öncesiyle bile şimdiki hava çok değişiyor zaten.. neyse bu gibimsonik bilgiden sonra detaylara geçeyim.. hayatım babam annem ve babaannem üçgeni arasında geçti.. aslında evlilikleri de sıkıntılı başlamış.. babaannem annemi hiç istememiş sevmemiş ama babamınki inat işte... illa ben evlenicem diye.. dedem de o zamanlar daşşaklı tabi müftülük felan yapmış.. ordan kanal yapıyor, memleketlerde aynı olunca peder velhasıl kelam evleniyorlar ve bu evliliğin ilk ürünü ben oluyorum...

hatırladığım kadarıyla yazıyorum binler... ama yazdıklarımın asla aksi ispat

edilemez sapına kadar doğruları yazıyorum zaten size niye yalan kolpa haber yazim

amk hepini seviyorum tmm zütünüz kalkmasın devam... üst katta biz oturuyoruz..

belki de çocukluğumda o burnuma gelen ve hiç sevmediğim sadece duvarlarda arada

resmedilişini gördüğüm o koku... rutubet... rutubetten çok çekmişizdir.. rutubeti

hayatta unutamam duvarların rengi değişirdi.. evin salonu vardı orası buz gibi

olurdu zaten sobalı evdesin... illaki diğer odalar buz gibi olacak.. babam karşıya

gidiyor her gün yüzünü göremiyorum neredeyse annem babaannem evde.. çocukluğumda çok

sıkıntı çektirmişim çok zırlarmışım ağlarmışım asla uslu durmazmışım sırf bu yüzden

gezmeye bile gidemezlermiş bizimkiler.. zaman geçer büyürüz ama hala çocuksun tabi

ne yaparsın sabahtan akşama kadar sokaklarda koşuşuturuyorsun...

çocukluğumda beni en çok cezbeden oyuncak arabalardı... elime 2 oyuncak araba ver

akşama kadar gıkım çıkmazdı... onun için bana hep oyuncak araba aldırırdım

binler.. evin bahçesinde genelde hep bunlarla oynardım.. 5-6 lı yaşları geçince

artık sokağa çıkmaya başlarım... sokak derken yani yol kenarı... artık ailelerin

tehlike gördüğü yerlerdeyiz genelde... hiç unutmam bir sabah babam yatağımdan

kaldırır beni ilk bigibletimi gösterir... gerçi o zamanla ona ne diyorduk

bilmiyorum ama üç tekerlekli direksiyonlu bir alet pedalları önde böyle.. dünyalar

benim oluyor tabi... çünkü benim yaşıtım fazla yoktu genelde en az 2-3 yaş büyükler

vardı onların bigibletleri vardı ama benimkisi bi değişikti onlarında hoşuna

gitmişti.. artık sabahtan akşama kadar sokaklarda gezer olmuştum.. ne hayat

umrumdaydı ne başka bişey.. yemek yemeye bile gitmezdim akşamları çoğu zaman...

rezerved upupupupupupu

reserve

çocukluğumun güzel zamanlarıydı.. yağmurun altında ıslanma hissini ilk yaşadğım

yerdi orası, ilk defa kar yağarken üstüne düşen taneleri ellemeye çalışmanın

heyecanını yaşadığım yerdi, ilk defa bir kıza aşık olma .).. küçükkken yaptığımız

evcilik oyularında ilk öpüşmeler v.s.. ilkleri yaşadığım yerdi... ama ordan

taşınıyorduk çünkü kiradaydık... babamın kemeri sıkarak birazda babaannemin

birikmişleriyle ilk defa kendi evimize yerleşiyorduk... yine ümraniye içinde ev..
bu sefer 5 katlı apartmana taşınıyoruz.. en üst katta oturuyoruz... komşular feln

tanıdıkmış neyse taşınıyoruz..

bu binte kendimi gördüm amk. anlat panpa dinliyorum.

sokakta bir tek apartman biziz... her yer gecekondu... kara kafa fazlasıyla var

sonrada öğreneceğim ki alayı erzurumlu vanlı mardinli amk... tabi insan garipsiyor

haliyle yaş 7 oluyor ee artık anaokuluna başlama dönemi.. o zamanlar anaokulu

akvramı dha türkiyeye yeni gelmiş anaokulu da ne direkt 1. sınıftan başlasın

pekekent kavramları çoktu. haliyle bizim oralarda kreş yok.. uzakta var bir tane

servise yazdırıyor babam..7 yaşında başlıyorum kreşe.. kardeşime hamile annem..

onun için hastanede.. ben kreşe başladığımda kardeşim dünyaya geliyor.. velhasıl

kelam kreşe gidip geliyorum.. ortam güzel amk sabah kahvaltı ikindi vakti çokellalı

ekmek meyve suyu felan gayet iyiyiz.. uyuma saattleri felan derken en azından zaman

rahat geçiyor...

o aralar babaannem ile annem evde hep kavga halinde.. zaten birbirlerini de hiç

sevmezdi. 7 yaşında kimsenin duymayacağı şeyler duyuyorum.. babaannem astım hastası

devalı fısfıslı aletlerden kullanıyor.. babam sık sık izin alıp en iyi hastanelere

zütürmeye çalışıyor babaannemi... çünkü köyde diğer akrabalara bıraksak

ilgilenmezler babam en iyi hastanelere hekimlere zütürüyor.. babaaneme tuz

yasaklıyor doktor ama nafile kadın gizli gizli tuz koyuyor gene de kendi

tabağına... sobalı odalarda sobalı anaokulu odalarında geçiyor çocukluğum.. bu

arada zamanında hatırlayan varsa anaokulu öğretmeni serpil vardı... o benim

anaokulu hocamdı.. sonradan öldürüldü haberlere felan çıktı.. karı harbiden

manyaktı amk.. paso bana bağırırdı dıbını gibtiğim... abartmıyorum ondan yediğim

dayaklar hala aklımda... amk anaokulunda dayak olur mu demeyin oluyordu... dah 7

yaşında bile atarlanıyordum karıya.. karıda gib kadar çocukların yanında rezil

olmamakk için bende kavga halindeydi.. bir gün hiç unutmam ümraniye belediyesi bir

yarışma yapmıştı.. ufaklar kategorisinde koşma yarışması vardı neyse katılıyorum

amk 9. 10. mu ne oluyorum ama belediye başkanı vardı o zaman mehmet bingöl babamın

samimi arkadaşı o madalyalardan birini çaktırmadan bana veriyor... gidiyorum

pazartesi boynuma takmışım herkes hava atıyorum amk... madalya dediysek bakır amk

ama havası güzeldi neyse hiç unutmam bir o gün ikindi saati kapı önünde sıradayız

ben herkese gösteriyorum 1. oldum diye yazıyorum herkes de yiyor amk serpil karısı

bana tip tip bakıyor.. içeri girdik saralle ekmek meyve suyu menüsüne otuyrm hiç

bişey yokken bu serpil karısı geliyor boynumdan madalyayı çıkarıp yere fırlatıyor..

amk karısı ya. ulan aramızda en az 20 yaş var neyş kıskanıyon dıbınoğlu neyse

çocuğuz ne diyelim içime atim diyorum elimeki ekmekle meyve suyunu yere çarpıyorum

basıp gidiyorum amk okulundan... sonra işte annem felan geliyor özür mözür konu

kapanıyor...

velhasıl kelam uzatmadan seri geçeyim çok durdum burda.. anaokulunda evcilik

oynarken gibimiz kalkmazdı ama aşık olurduk dimi binler.. ulan o yaşta aşık oldum

hiç unutmam adı merveydi.. kızın annesi ağır şakirtti gözümün önüne gelir anasının

hali belki de şimdi fetoya girmiştir karı... kızla çok iyiyiz amk uyurken saralle

yemeye giderken hep beraber davranırdık bun.ler merak etmeyin..

merveyi hala merak ederim ne oldu ne bitti amk soyadını bilsem belki bulurum bir

yerden ama yok merve işte öyle kaldı.. ilk aşkım o zamanlar yaşanana aşk denirse..

artık anaokulu bitmiştir 1. sınıfa başlayacaksındır mını gibim... babamın hakkını yiyemem adam her zaman iyiliğimi istemiştir hala da ister.. ümraniyede hasan tahsin i.ö var.. mahallenin bütün kara kafaları ve bizim sokaktakiler oraya gidiyor amk.. mahallede abiler benle daşşak maşşak yaparken hasan tahsin konuşmaları geçerdi hep.. neyse ben dedim heralde bizimki beni buraya yazdırcak...

ama babam beni kadıköyde bir okula yazdırmaya kara verir.. okul kadıköyün ed daşşaklı okulu türkiyede başarıda sonradan öğrendimki ilk 50 de bir kere olmuşlar tek devlet okulu öyle yani... neyse oraya yazdırıyor beni okulu görüyorum çiftehavuzlar tarafında sanırım okul... ilhami ahmed örnekal diye.. okulu görüyorum amk dehşet yol kenarında bahçesi var insanlar nezih.. kıyafetleri almaya gidiyoruz kıyafet başka güzel amk... neyse mataram beslenme çantaam alınıyor ve okul yoluna gitmeye hazırız.. ümraniyeden nasıl gidicem servisle tabi.. daşşakda o biçim olacak düşünsenize...

binler not defterinde yazdıığım için böyle seri geliyor güzel oluyor

okul başlamaya yakın yazın sonuna doğru babam bir sabah beni kaldırıyor yataktan gel oğlum bak baban ne aldı diyor camdan bir bakıyrum bembeyaz sıfır şahin.. araba parlıyor vesselam.. mahallede kimsede araba yok amk o zamanlar olanlar da eski püskü arabalar.. hey gidi şahin nasıl parlıyor arabaya bir biniyorum daha poşetler çıkmamış.. arabaya biniyoruz o zamanki yaşıtlarım ( bugünün apaçileri) bana kıskanç gözlerle bakıyor.. babamla ümraniyeyi fethediyoruz adeta.. vay amk ne güzel duydu lan gözlerim yaşardı bak şimdi.. hayatta benden mutlusu yoktu.. tabi o zamanlar.. herşey üstüste gelmeye başlamadan önce...
arabayı almışsın gönül ne ister bir memlekete gitmek ister dimi.. he bu arad babaannem de köyde... araya sıkıştırmayı unutmuşum.. hem onu ziyaret hem de otobüste ayak kokusu çekmeden memleket... annem gelmiyor zaetn annem babamın oraları hiç sevmez amk... neyse babamla ben atlıyoruz arabaya dolduruyoruz arabanın arkasını yallah şöför.