hayat hikayem i sizden baska dinleyen olmaz

dinliyorum panpa ben seni sen devam et

rezillik falan derken yasim 10 olmustu. teyzem evlenecekti annem de koy’de yasamaya basliyacakti tekrardan. babam tekrardan geldiginde beni ingiltereye goturecegini soylemisti. oraya goturup bi daha geri donmiyecegimi soyluyordu. annem boyle hastayken beni cok severken onu birakip gitmek istemiyordum. babama cok yalvarip aglamistim beni goturme annem de uzulur aglar diye. ama annem babami da cok sevdigi ve agib oldugu icin babama guvenip benim gitmeme izin vermisti. londra da deptford/greenwich diye bi yerde oturuyordu babam . orda bir tane bile turk yoktu. kendimi cok yalniz hissediyordum. ingilizce bilmiyordum. bildigim bi kac tane kelime cumle falan vardi onu da soyleyince aksanimdan dolayi gulup dalga geciyorlardi benimle.

elimden geldigi kadar kisa kesmeye calisiyorum beyler

teyzem babama bunlari anlatiyordu her arayip beni sordugunda. babam ise hic takmiyordu olan biteni. tek derdi londrada actigi restaurant ve yeni buldugu kiz arkadasiydi. aradada beni soruyordu iste sonucta ilk evladiyim istesede istemesede sevecek beni. ins da seviyordur. babam her 6 ayda bir hollandaya gelip beni ziyaret ediyordu. her geldigindede bana hediye getiriyordu. getirdigi hediyelerle’de arkadaslarima hava atiyordum cocukluk iste ne yapacam. babam’la cok gurur duyuyordum. cunku herkezin babasi gibi benim de bi babam vardi. bana ayakkabi cikolata falan alan bi babam.

☻ ☻ ☻ ☻

ağlatıcan amk ya

tekrar soyluyorum inanmayanlara elimden geldigi kadar istedigi kanitlari onuna koyarim

bir gun arkadaslarimla disarda oynarken annemin parmagi derince kegib bi sekilde disari ciktigini gormustum. arkadaslarimin ve benim yanima gelmisti. arkadaslarimla saklambac oynuyorduk. bana tekrar tekrar aglayarak sordugu soru “bertan baban nerde oglum” du. arkadaslarimin evinin ziline basip babam’in orda oldugunu saniyordu. cok utanmistim. annemin elinden tutup eve goturmustum. eve girdigimde oturma odasinin camli masasinin kirildigini gormustum. annem yine teyzemle kavga etmis teyzem kendini savunmus ve annem bayilip masanin uzerine dusmustu.

ben 8 yasindayken babam londraya gitmeye karar vermisti. dolayli yollardan annemle ayrilacakti. zaten 7 yasindan sonra i$’e daha yakin bahanesiyle baska bi ev alip orda kaliyordu arada sirada beni gormek icin ugruyordu. amsterdam cok kucuk bi yerdi aslinda bahanesinin bu yuzden aptalca oldugu belliydi zaten. biz amsterdam/geuzenveld diye bi yerde kaliyorduk. turkler’in bol oldugu bi bolgeydi. annem beni cok seviyordu ve cok kiskaniyordu. herkezden kiskaniyordu. bana dokanilirsa kiyametler kopariyordu. iyice hastalanmaya baslamisti. teyzemle kavga etmeye basliyorlardi her gece. yandaki turk komsulari da fark etmeye baslamislardi zaten. herkez annemin hasta oldugunu biliyordu artik. canli canli teyzemin bazen de annemin onumde bayildigini gormustum.

adamın hayatı kötüleşiyo beyler cidden üzüldüm ilk defa bi yazara üzülüyorum amk :/

bi saat sonra falan okula gitme zamani gelirdi mahalledeki ayni okula giden arkadaslarim toplanirdi bende utandigim icin annemi onlar gelmeden once o hep oturdugu merdivene kadar birakirdim. okul biterdi teyzem’de eve gelmis olurdu. bazen annem disarda geziyor olurdu bazen de merdivende denk gelirdiler ve ikisi de evde oturuyor olurlardi.

reserved

@17 tamam yaziyom panpa

anlat hadi ikinci sayfaya kadar dinlicem sonra gitcem panpa

ben artik 7 yasina gelmistim ve annemin hastaligi cok yuksek derecede artmisti. hatirliyorum da oglen aralarinda eve gittigimde babam’la teyzem iste olurdu yemek yemek icin eve gitmem lazimdi kapinin ziline bastigimda kimse acmazdi. 5 dakika kadar bekledigimde mutlaka dis kapi aciliyordu. yukari evin kapisnin onune kadar ciktigimda annemin merdivenlerde kapinin orda oturdugunu gorurdum. annem evden ciktiginda hep anahtari icerde unuturdu hastalanip disari cikardi. cogu zamanda annemin agladigini gorurdum. annemin elinden tutup evin onundeki parka gotururdum teselli etmeye calisirdim daha henuz 7 yasinda olsam bile. alisveristen donen turk komsular hep sorardi karnin acmi bertan diye durumu fark edip. benim karnim hep ac olurdu ama hic bir zaman ac demezdim. annem yanimdayken baskasinin yemegine muhtac hissetmek istemezdim cocukluk iste. beyler yine kendimi tutamadim bi dakikanizi rica ediyorum yazmaya devam edecegim.

devam et panpa duygulanmaya basladım :(

annemin hastaligi iyice artinca babam turkiyeden teyzemi bana bakmasi icin getirmisti. teyzem annemden 2 yas kucuktu. harbi harbi anne yarisiydi teyzelik hakkini fazlasiyla vermis bi kadindi. ( 3 sene once teyzemin koye yazdigi mektuplari bulmustum. mektupta hatirladigim kadar bunlar yaziyordu; anam, babam size cok ozledim beni asla merak etmeyin benim durumum cok iyi burasi cok rahat cok temiz. burada camasirlari bile bi makine yikiyor. hersey cok kolay annecigim. herkeze selam soyleyin ve benim icin serifenin o guzel gozlerinden opun.{serife: en kucuk teyzem. annemden 9 yas kucuk})

panpa sadede gel takunu yiyim

@7 canin sagolsun panpa

hersey cok guzel gidiyordu ta ki ben 3 aylik olana kadar. ben 3 aylik oldugumda annem yalnizliktan(benim gibi kaderimiz ayni olabilir) ve babamin ilgisi’nin azalmasindan hastalanmaya baslamisti. disari ciksa hollanda’nin dilini bilmiyordu tanidigi hickimse de yoktu. bu hastalik oyle bi hastalikti ki hayaller ilizyonlar gormeye baslamisti. piskolojik tedaviler gormeye baslamisti. kullandigi haplar’dan dolayi da bana sut veremiyordu. babamin ilgisi iyice azalmaya baslamisti. babannem turkiyeye geri donmustu. annecigim yine tek basina kalmisti.