hayat hikayem i sizden baska dinleyen olmaz

bir gun arkadaslarimla disarda oynarken annemin parmagi derince kegib bi sekilde disari ciktigini gormustum. arkadaslarimin ve benim yanima gelmisti. arkadaslarimla saklambac oynuyorduk. bana tekrar tekrar aglayarak sordugu soru “bertan baban nerde oglum” du. arkadaslarimin evinin ziline basip babam’in orda oldugunu saniyordu. cok utanmistim. annemin elinden tutup eve goturmustum. eve girdigimde oturma odasinin camli masasinin kirildigini gormustum. annem yine teyzemle kavga etmis teyzem kendini savunmus ve annem bayilip masanin uzerine dusmustu.

ben 8 yasindayken babam londraya gitmeye karar vermisti. dolayli yollardan annemle ayrilacakti. zaten 7 yasindan sonra i$’e daha yakin bahanesiyle baska bi ev alip orda kaliyordu arada sirada beni gormek icin ugruyordu. amsterdam cok kucuk bi yerdi aslinda bahanesinin bu yuzden aptalca oldugu belliydi zaten. biz amsterdam/geuzenveld diye bi yerde kaliyorduk. turkler’in bol oldugu bi bolgeydi. annem beni cok seviyordu ve cok kiskaniyordu. herkezden kiskaniyordu. bana dokanilirsa kiyametler kopariyordu. iyice hastalanmaya baslamisti. teyzemle kavga etmeye basliyorlardi her gece. yandaki turk komsulari da fark etmeye baslamislardi zaten. herkez annemin hasta oldugunu biliyordu artik. canli canli teyzemin bazen de annemin onumde bayildigini gormustum.

adamın hayatı kötüleşiyo beyler cidden üzüldüm ilk defa bi yazara üzülüyorum amk :/

bi saat sonra falan okula gitme zamani gelirdi mahalledeki ayni okula giden arkadaslarim toplanirdi bende utandigim icin annemi onlar gelmeden once o hep oturdugu merdivene kadar birakirdim. okul biterdi teyzem’de eve gelmis olurdu. bazen annem disarda geziyor olurdu bazen de merdivende denk gelirdiler ve ikisi de evde oturuyor olurlardi.

reserved

@17 tamam yaziyom panpa

anlat hadi ikinci sayfaya kadar dinlicem sonra gitcem panpa

ben artik 7 yasina gelmistim ve annemin hastaligi cok yuksek derecede artmisti. hatirliyorum da oglen aralarinda eve gittigimde babam’la teyzem iste olurdu yemek yemek icin eve gitmem lazimdi kapinin ziline bastigimda kimse acmazdi. 5 dakika kadar bekledigimde mutlaka dis kapi aciliyordu. yukari evin kapisnin onune kadar ciktigimda annemin merdivenlerde kapinin orda oturdugunu gorurdum. annem evden ciktiginda hep anahtari icerde unuturdu hastalanip disari cikardi. cogu zamanda annemin agladigini gorurdum. annemin elinden tutup evin onundeki parka gotururdum teselli etmeye calisirdim daha henuz 7 yasinda olsam bile. alisveristen donen turk komsular hep sorardi karnin acmi bertan diye durumu fark edip. benim karnim hep ac olurdu ama hic bir zaman ac demezdim. annem yanimdayken baskasinin yemegine muhtac hissetmek istemezdim cocukluk iste. beyler yine kendimi tutamadim bi dakikanizi rica ediyorum yazmaya devam edecegim.

devam et panpa duygulanmaya basladım :(

anlatacagim hikayeye inanmayanlar yazsin istedigi sekilde elimden geldigi kadar kanitlarim beyler.