hayat garip

hayat garip…
mesela yürekler çukur
içine düşenler vakur,
geceyi bilenler çamur,
ileri gidenler durun!
gar’da çalınmış bavul.
geriye gidenler çalıp çoktan yarılamış yolu…
hayat garip…
bir gün köşeye sinmiş ağlıyor,
bir gün yaşlı güneşe sinirlenmiş bağırıyor.
bir gün hayallerini toparlayıp kapıyı çekip çıkmış
sonra dönmüş arkaya sümkürerek bağırıyor…
garip bu hayat
ölümü tercih etmiş sevdiği
her halde bundan sonra delirmiş
unutmuş ölmeyi.
gülümsemiş
demişler ‘’al bu senin kimliğin ve bir öğretmensin ilkin öğreticen yenmeyi’’
hayat düşünceli…
ne zaman öğrenmişti bilmeyi
dedi ki
ne ara bildim birini kaldırıp devirmeyi.
hangi gündü,
hangi günde doğdu bilgi?
evet bir duygu geldi
ama anlamayı hangi duygu sildi?
hayat endişeli…
dedi ki ‘yok bir şeyim az önce sorguladım ve şimdi dört köşeyim.
kimle ters düşeyim yaşarken ilk neşeyi,
gürül gürül akan bir nehir var mı aşk içeyim’
hayat masum…
hiç unutmaz ki ilk geceyi.
çünkü demiş
‘’yağmur yerine ben geçeyim’’
bir kere demiş bunu
ve sonra gürlemiş bulut
‘’bilmiyorsun bir fırtınanın savurduğunu kaç kişiyi’’
korkundan susar insanlar halbuki sen garip abdal…
ruhundan kaçar insanlar halbuki sen garip hakan…
hayat heyecanlı…
sanki cap canlı aşkı sığdırdı gönlüne bi şarkı patlattı.
yoksulluğunu atlattı,
ruhu gökyüzüne tutunmuş bir salıncaktı…
hayat bağlandı…
kayıp sağlandı,
ölüm dağlandı.
sevdalandı,
alev harlandı.
buharlandı bir cam
o an patlayan bir volkandı…
garip bu hayat…
çünkü oksijen bağımlısı.
fakat en sevdiği şey de nefeslerin paylaşılması.
hazır mısın?
kolay rüzgarın kırılması
şimdi öp havayı öp ki aşkın kulakları çınlasın…
bak bu hayat robot değil!
nefes bağımlısı.
en sevdiği şey de havada enerjinin dağılması.
hazır mısın?
kolay rüzgarın kırılması.
şimdi öp havayı öp ki aşkın kulakları çınlasın…

Korkundan susar insanlar halbuki sen garip Abdal…
Ruhundan kaçar insanlar halbuki sen garip Hakan…

2 sene once kendini engelledim diye annesinin telefonundan binlerce kez arayan, uzun uzun paragraflar yazan kiz bugun mesajlarima goruldu atar oldu. vay arkadas vay, hayat sizi oyle bir gotunuzden giber ki anlamazsiniz bile ne oldugunu.

Cidden öyle

benim kuzenim 4 sene ygs ye ve lys ye calisti ve sinava giremeden trafik kazasinda hafizasini kaybetti

Hayat bazen öyle garip geliyor ki bana. Sanki icinde skldigim. Yasamaktan zevk almadigim haz duymadigim saatlerin pesi sira eklenmesi gibi hayat. Sonralari farkina variyorum ki aslinda hayatimda ki bu ekgiblik O'ymus. 11 yilimi harcadigim. Gozunden bir damla yas dokulmesine sebep olacak insanin ardindan binlerce damla yas akitabilecegim. Geceleri yanimda uyurken sadece 1 saniye fazla goreyim diye uyuyamadigim. 11 yilin sonunda elini tuttugumda hala ilk gun ki gibi ellerimin terlemesine sebep olan. Gozlerine baktigimda ayna puruzsuzlugunde kendimi gordugum. Ugruna hayatim dahil her seyi verecegim tek insanin yoklugundan kaynaklanan bu sknti icinde yasiyorum. Eger gercekten saygi duyup bu hale nasil geldigimi yaptigim hatalari affedilmelerimi anlatscsgim basit bir hikayem var.

3 4 sene once isyan diye bagırıp halil sezai ile dalga gecen ben. Bugun adamım sarkısıyla dertleniyorum. aklımda ki soru ben mi degistim ? Yoksa adammı kendini astı ?

kızlar huurdur.