Doğduğumuz günden bu yana küçük şeylerle mutlu olduk.Ne zengin bir ailenin çocuğuyuz ne de ciddi anlamda okumuş kültürlü ailelerin. Bizler gariban Anadolu insanlarının torunlarıyız.En büyük eğlencemiz ailemizle birlikte olmak sözlükte gezmek.

Biz de isterdik lüks mekanlara gitmeyi cidden çok yakışıklı olup her gün kolumuzda bir kız ile gezmeyi. Sokaklarda arkadaşlarımız ile gezip tozmayı. Fakat bizim kaderimiz de buymuş.

Hayatımızda ciddi anlamda birini severiz ona da gidip açılamayız. Açılsakta sonuç hüsran. Burada bir çoğunuz binliklerini anlatıyor. Gerçek hayatta bir çoğunuz benim gibi köşede takılan sessiz efendi insanlarsınız. Fakat içinizde ne fırtınaların koptuğunu sizden başkası bilmiyor.

içinizi en yakınım dediğiniz annenize babanıza arkadaşınıza anlatamıyorsunuz. Onların sizi anlamayacağını biliyorsunuz. Sıkıntılarınız, düşünceleriniz sizi yeyip bitiriyor.Tek kelam edemiyorsunuz. Benim gibi buraya gelip yazıyorsunuz ancak.

Biraz düşününce bu dünyaya kaybetmeye gelmişiz gibi hissediyorum. Yanı başımızda insanlar mutluyken biz hep üzgünüz.Hep kaybeden taraftayız. Umarım hayatımızın devamı da böyle olmaz.