hayatımın dönüm noktasını anlatıyorumm

dinleyen varsa anlatıcam binler.

tamam amk anlatmıyorum

beyler konu nasıl a-sosyal olduğumla ve kilolu olduğum için toplumdannasıl soyutlandığımla ilgili. bir nevi içimi dökücem

herşey doğduğum günden itibaren başladı. içine kapanık, sessiz bir çocuktum. ırsi olarak astım ve bronşit hastasıydım. her günüm hastanelerde geçerdi. nefes alamaz, tıkanır,serum yerdim. bu olay 7 yaşına kadar böyle devam etti. çapa'da bir doktoru tavsiye ettiler, adam bütün astım hastalarını iyileştiriyormuş. babam hastaneye zütürdü, doktorla konuştu ve kortizon denilen(benim hayatımı gibecek olan ilaç) bir ilaçla benim havalelerimin önlenebileceğini söyledi. babamda çaresiz tek oğlunu kaybetmemek için yer yolu deniyor. dolayısıyla kabul etti. ve ilacı kullanmaya başladım.ilk zamanlarda hiç bir sorun yoktu. gayet iyi nefes alıyor ve hastalığım geçmiş gibiydi. taki...

artık ilaç fayda etmeyene kadar. ve arkadaşlar bu ilacın bir kötü yanıda iştah açmasıdır. ilaçın dozu arttırılması gerekiyordu, o yüzden günde 2 kere iğne vurulur olmuştum. kullandıktan 1 sene sonra 80 kilolara kadar çıkmıştım. toplum denilen zihniyet sürekli olarak baskı uyguluyordu. işte az ye sağlığın için zararlı kızlar sana bakmaz( bu hakikaten doğruymuş) şeklinde bir sürü sinir bozucu söylemler. tabi o zaman bende her çocuk gibi bu lafları giblemiyordum.bu şekilde 13 yaşıma kadar devam ettim.HEr gün iğne vurulup, oksijen tüpüyle yaşamak gerçekten çok kötü binler. taki...

burdamısınız lan boşu boşuna anlatmıyım amk

başka bir doktor ile karşılaşana kadar( bu adamda hayatımı gibti). babam sürekli iyileşmem için yol ararken sahtekar doktorlarlada karşılaştı haliyle. beyler doktor bir randevu için 2002 senesinde 350 milyon para alıyordu. neyse annem ve babamla gittik özel kliniğine. bende odada anlamaya çalışıyorum söylediklerini( çok doktorsal terim vardı amk) ama özeti paran varsa düzelir yoksa yannanı yer. babamın ağladığını hatırlıyorum ve şu anda gözlerim doldu beyler. çaresizlik çok kötü bir şey tek erkek oğlun ölüm ile burun buruna ve yağacak hiç bir şeyin yok. tabiki doktorun bu teklifinide kabul etti.ve her gün iğne vurulmaya devam ettim. ama kortizon almadığım için annem ve babamın içi rahattı. sanki canı pahasına doktora güvenmişti. taki...

o doktorun sahtekar olduğunu anlayana kadar.2 sene sonra ( tabi sürekli iğne vuruldum) kliniğin önünde bir çok insan bağrışıyordu.'paramızı verin sahtekar insanlar allah belanızı versin' babam ne olduğunu öğrenmek için yanlarına gitti ve doktorun aslında 1 adetini 100 milyona sattığı ilacın ilaç olmadığı ve içinde sadece su olduğu öğrenildi. babam hem deliye dönmüş hemde yıkılmıştı. bir yandan bana bakıp gözleri doluyordu. bir şeylerin ters gittiğini anlıyordum. gitti sordum; yok bir şey oğlum bu doktordanda sonuç alamadık dedi.ben tabiki hiç bunları düşünmüyorum sadece anne ve babamı düşünüyorum. çünki onlar her nöbet geçirdiğimde ,sabahlara kadar nefes alamadığım zamanlarda, yanımda olup bana bakıp, teselli verdiler. onların hakkını nasıl öderim ben?.

ve artık 15 yaşındaydım.160 boyunda 100 kilo bir gençtim.ilk aşık olduğum, tedavim, hayal kırıklıklarım, hayatı gerçekten öğrenmem 15 yaşımda başladı. arkadaşım hiç yoktu, sürekli alay edip aşağılarlardı. üzülürdüm, içim yanardı ama dışımda hep gülerdim.öz güvenimi yitirdiğim zamanlar bu zamanlardır beyler. erkek çocuğuyum top oynamak, iletişim kurmak isterdim.ama hep kilom bana engel oldu. hatırlıyorum da bir keresinde gibtiğim sınıf maçı diye bir kavram vardı. bütün erkekler oynardı kızlarda tezahurat yapıp eğlenceli vakit geçirirlerdi. benide ne oyuna ne yanlarına alırlardı.o zamanlar çok üzülürdüm ama belli etmezdim, ağızlarının payını veremezdim çocukluk işte...

burdamısınız beyler ses verin

beyler kimse dinlemiyorsa yarın devam edeyim o zaman

arkadaşlar devam ediyorum okuyan okur

arkadaşlar o zamanlar kimseyi sevmezdim ve kilomunda bir özür olduğunu sanırdım.ama bir kız vardı ki o bana herşeyimi unutturdu. benimle kimse konuşmaz, sanki yokmuşum gibi davranırlardı.hep istenmeyen insan oldum o yıllarda. taki hayatımın ilk aşkı ile tanışana kadar. başka bir okuldan bizim okula transfer olmuştu,ilk gördüğümde onunla arkadaş olmak istedim, çünki beni tanımıyordu ve beni diğerleri gibi görmezdi. yanına gittim merhaba diyerek diyoloğa başladım.oda gülümseyerek merhaba dedi. arkadaşlar o zaman o kadar mutlu olmuştum ki anlatamam.en sonunda biri benle içten gülümseyerek diğer insanlar gibi konuşmuştu. insan nasıl mutlu olamaz ki böyle bir durumda. günler böyle geçti, taki...

ben ona aşık olana kadar. tabi ki bu hikayenin sonunun nasıl bittiğini herkes tahmin edebilir. zaman geçtikçe ona aşık olmuştum, doğru düzgün konuşamıyor, elim ayağıma dolanıyordu.ve en sonunda cesaretimi toplayıp yanına gittim. sesim titreyerek'merhaba handan' dedim. sanki konuştuklarımı kulağım duymuyordu ve ayakta duracak halim yoktu heyecandan.oda gayet güzel bir ses tonuyla 'merhaba' dedi. biraz konuştuk, en sonunda ben senden çok hoşlanıyorum ve seninle çıkmak istiyorum dedim.Bu lafı söylediğim anda ( ki nasıl söyledim bilmiyorum) en çok korktuğum şey reddedilmekti, tabiki korkuğum şey başıma geldi. bana 'seni sadace arkadaşım olarak görüyorum ve hiç birşey hissetmiyorum' dedi. ben kilomdan ötürü olduğunu anlamıştım. o anda gözlerim dolmaya başladı. buruk bir sesle ' tamam o zaman görüşürüz' dedim ve oradan kaçarcasına uzaklaştım.

ve 16 yaşıma girdiğim de bir doktorla(sağlığımı değiştirecek insan) karşılaştım. doktorun ismini hiç unutmam rehaydı. babam bir arkadaşı vasıtasıyla bu doktoru bulmuştu ve pek çok astım hastasını iyileştirmişti. tabi babam ve annem iyileşmem için türlü türlü yol aradıkları için, belki bir ümit iyileşirim diye doktorun yolunu tuttuk. kliniğine gittik, bize çok iyi davrandı ve hastalığımın iyileşebileceğini sadece bademciklerim ile geniz etimin alınması halinde düzelebileceğimi söyledi. beyler inanın hayatımın 2. mutlu günüydü. 16 senelik cefanın ardından artık iyileşip diğer insanlar gibi toplumda bulunacaktım. babam hemen kabul etti ameliyat seçeneğini ve ameliyat olmam için geri sayım başladı...

@33 kaynak yapma o.ç

kendi kendimemi anlatıyorum huur çocukları. ses verin

neyse devam ediyorum amk

ameliyat günü geldi çattı. bütün ailem (daha doğrusu bütün sülalem) oradaydı. beni ameliyat için hazırladılar. annem içerde ağlayıp dua ediyordu, babam da ne zaman ameliyat olacağımı doktorlardan öğrenmeye çalışıyordu. çok iyi hatırlıyorum salı günü saat 12 deydi ameliyat.ve ameliyathaneye doğru gidiyordum. herkez sedyeden tutup bana destek vermeye çalışıyordu, bense sürekli ağlıyordum. ameliyathaneye kimseyi almadılar ve tek başıma odaya girdim. doktorum benimle konusup, korkulacak hiç birşeyin olmadığı ve rahat olmamı söyledi. hiç birşey hissetmemem için narkoz verildiğini biliyordum ve doktara narkozun ne zaman verileceğini sordum ağlak bir ses ile.oda bana çoktan verdiğini ve 10 dan geriye doğru saymamı istedi. 10 ,9 ,8 ,7 derken kendimden geçmiştim.

kilolu arkadaş özellikle okusun diyorum sonunda süpriz var beyler.