hayatımın aşkına son mektup

bu satırları neden mi karaladım, bende kendime soruyorum radyoda purple rain, aklımda sonu belirsiz bi film, avucumda bitmek üzere olan bir kalem ve dilimde binlerce sölenmedik kelime sence? yazmasamıydım ya da yazmadıklarım, yazdırmadıkların kimbilir kaç gemi battı ölece satırlarımla dolu kaç gemi yaktım?
--bitiyor biliyormusun evlat acısı, kalp ağrısı, bitmeyenler hep bitiyor geriye yorgun bedenleriyle, yaşlanmış tenleri harmanlanmış insanlar kalıyor..
--hepimiz bu tablonun ressamlarıyız, kimimiz tabloya kanıyla renk veriyor kimimiz saçıyla, ama sahibi bilinmeyen çırılçıplak duygularıyla yalnızlar kalıyor duraklarda, kapı önlerinde, gece lambaları altında.
--bilmem o okulda sana öğretiyorlarmı ama en güzel şarkı bitmeyen şarkıdır sözlerini bilmediğin ve sadece arada bir iki satır mırıldandığın unutmaya yakınken aklında gümüş çe parlayandır, gidenin şarkısıdır, gitme kal demenin acısı.
--neyse gitme vakti abbas yolcu, bana herhangi bişey yazma, sadece sana kırgın değilim bilmeni istedim, en büyük kırgınlığım kendime sen belki bi gün gelirsin ama kızım asla geri gelmez, onun için seni de beklemiyorum, kızma ama asla gelmeni istemiyorum.
--çünkü ben bizi dostayevski de okuyup, spielberg de izliyor, van gogh da hissedip, phil colins de dinliyorum.
biz adlı film bitti yazık ama direnmeme rağmen herşey koptu gitti.
--ve sana son söz bu satırlara iyi bak sana bu kadar saçmalığı kimse yazamıycak.
yukarda gördüklerin varya vakit kaybetmeye değmez unut gitsin.
ben herkesin hakettiğini düşünüyorum: herşey senin için senin kadar güzel olsun
karaladığım içindir send düğmesine basasım gelmiyor, sigaramın közünden tüten dumanda saçlarını görme yetisine sahibim artık, herhangi bir filmde seni başrolde görmeye zaten alışkınım, hele ki şarkılar bir zaman makinesi adeta beni senle olan günlere taşıyor, artık eskisi gibi değilim bazı özel güçlerim var işte bahsettiğim gibi ayrıca beni sorarsan, aynalarda kendime bakarken şarkılar söylüyorum, kendi kendime konuşup yalnız başıma güzel yemekler yapıyorum aaaa ama bana gülmemelisin sensizlikle çok iyi başa çıkıyorum.
ve sana mutlaka bir sandalye birde çatal ayırıyorum.
umut? hayır yok korkma artık bir tehlike değilim.
--bana hayatı nerde öğrettin biliyormusun ne geldiğinde ne de giderken o kar yağdığı gün taxi içinde yüzüğünü kaybettiğini sandığın gün paniklemen gözyaşların ve yüzüğü eldivenin içinde bulup gözlerinin içinin gülmesi ,işte o gün o sıradan gibi duran ama asla öyle olmayan. bunu asla unutmam ama akşamında yine sizinkiler gelip seni almıştı kalamamıştık o gece ve şimdiki geceler kalamadık.