zor olmadı ama gelip senden istemek isterdim cesaret edemedim dedim.
neden kastın ki sen bu kadar dedi.
genelde böyle değilim aslında dedim.
5 dk cevap gelmedi beyler. sonra ben bi mesaj daha attım.
nasıl tanışalım? yani ilerde nasıl tanıştınız diye soran birine nasıl bi cevabımız olsun? dedim.
güzel bi tanışma bence dedi güldü.
bu sefer ben cevap yazmadım.
sen nasıl olmasını isterdin ki dedi.
bilmem, ama en azından yanımda olmanı isterdim dedim.
güldü.
ben de güldüm...

Evet beyler hikaye alıntıdır.bu hikayeyi okuyunca halime şükür ettim derslerime odaklanmam gerektiğini anladım ve kendimce birçok ders çıkardım şimdi sizlerle o hikayeyi paylaşacağım. Başlıyorum Alıntıdır.

evet beyler, bu başlıkta okuyacaklarınız tamamen gerçek, bana ait olan ve hepsi bu güne kadar yaşadığım fakir hayatımdan bir kesittir.
yazmaya başlıyorum. okuyan 3-5 kişinin olması yeterli. arada ses verirseniz okuduğunuzu hissedeyim bende.

klagib bir giriş olacak bu ortamdaki hikayeler için, ama öyle beyler. ben gerçekten fakit bir ailenin çocuğuydum. fakirlik kavramı görecelidir. o yüzden ben durumumu size şöyle özet geçeyim.

babam askerde abi dediği adam gibi adam olan mevlüt amcamın yanında, camcıda çalışıyordu.
annem gündeliğe gidiyordu çankayadaki zenginlerin evine.
4 kardeştik. bi abim bi ablam bide benden küçük erkek kardeşim vardı.
geniş ve bakımı zor bi aileydik anlayacağınız.

fakirlik... bazen sempatik gelir insanın kulağına beyler. üniversitede okurken babanızın yolladığı harçlığı iki günde harcar dalga geçersiniz fakire çıktık yine diye.
liseliler, babanız 50 lira olan haftalığınızı 30a çeker, bu ne fakirlik dersiniz isyan edersiniz.
ama biz gerçekten fakirdik.
benim ne üstüme giyecek doğru dürüst bi tişörtüm ne de pantolonum oldu. abimin eskilerini giyerdim hep.
ramazan bayramında yengem gömlek almıştı bikeresinde, onu giyerdim arkadaşlarımla buluşurken hep. buraya kadar kafanızı gibmiş gayet gibko yazmış olabilirim. rahatlamaya çalışıyorum çünkü ilk defa buraya dökeceğim içimi size dökeceğim beyler.

okuyan yok mu amk kimsede ses yok şukulayın yada rez alın bişey yapın amk boşa yazmayalım burada

karşısına oturdum babamın.
durumu nasıl baba dedim.
birsürü makine bağladılar pek umut verici değil diye mırıldandı.
kelimeleri zar zor teleffuz edebiliyordu.

ağlayamadım beyler.
annemdi lan o benim, tekrar ayağa kalkamayacak koca kafa diyip sarılamayacaktı bana.
cebime harçlık koymak için onun bunun lafını işiten, 3 kuruş fazla para alıp eve bişeyler getirmek için 6.kattan cam silen annemdi.

ağlayamadım ben. dondum kaldım...
annem için canımı vermek istedim.
ağlayamadım...

birden gözümden ılık ılık yaşlar döküldüğünü farkettim.
çömeldim olduğum yere.
dayadım sırtımı bilmediğim bi evin bahçesine.
sırtımı dayayacak neyim kalmıştı ki?
hıçkırdım sebepsiz. suratım kaskatı kesilmişti.
elimle yüzümü kapadım. utandım kendimden, çaresizliğimden.
evet ağlıyorum hıçkıra hıçkıra.

yaklaşık 15dakka dolu dolu ağladım beyler.
dünyanın adaletsizliğine makus kaderimize ağladım 15 dakka...

çıktım kafeden eve yürüyorum.
beyler, kız bütün hayallerime girdi dıbına koyum.
daha ortada bi gibim yok yine, ama eve gidene kada o kafayla nasıl hayaller kuruyorum akıllara zarar.
gittim eve akşam 10 gibi mesaj attım iyi geceler diye. napıyosun falan dedi. konuştuk 12ye kadar.
uykun var mı dedi.
beyler gözümden uyku akıyodu dıbına koyum pazar günüydü. cumartesi yıkamada çalışmıştım.
metin abi yarın gelme dinlen dedi. sabah 8de kalktım babam çağırdı gel yardım et bana dedi.
cam taşıdım tüm gün amk ebem gibildi yani anlayacağınız.
yok dedim uykum yok. saftım beyler, onun için herşeyden fedakarlık yapardım amk. yaptım da zaten...

babamın bakışlarını görünce yine yeniden isyan ettim hayata.

kasaya geçtik
babam utana sıkıla çıkardı cüzdanını.
5 lira yol paramızı saklamış cüzdanındaki fotoğrafımın altına.
50 lirasını da on kat yapmış garibim düşmesin diye.
çıkardı paraları,
aşağı yukarı bi 10 lirada bozuk para vardı.
ödemeyi yaptık çıktık mağazadan.
rahat bi nefes aldı adamcağız.

eve gittik. annem yatıyordu. yemek falan yok evde dıbına koyum. ben hariç kardeşlerim de halamgilede kalıyolar zaten. abim de askerde.
anneme gösterdim ayakkabıları.
sanki hastalığından kurtulmuş dıbına koyum kadıncağız nasıl sevindi ayakkabılarımı görünce.
berkay vardı, annem sağlığında veli toplantısına gelmişti okula. berkayı görmüş. onun ayakkabıları gibi aynı dedi.
babam da nasıl mutlu beyler görseniz...

4 5saniye yaslı kaldım kıza amk. Şu taytlardan vardı altında da bildiğiniz zimbalamistim yani kıza amk. Sonra baktım olacak gibi değil kız yerinden memnun bi adım geri attım. Bunun arkadaşları gülmeye başladı amk. Lan yine o pgibolojiye girmiştim allah belasını versin. Utandım yanlış bişey yaptım.

hayat belirtisi verin dıbına koyim okuyan var mı ?

bir fakirin hikayesidir bu beyler.
babam, dıbına koyum beyler, babam varya.
cebinde 5 lirayla 1 hafta dolaşan adam,
ben kendimi ezik hissetmiyim diye dıbına koyduğumun dünyasında,
tuttu elimden gittik alışveriş merkezine,
100 lira verdi adidas ayakkabı aldı bana.

satış elemanının bakışlarını görmenizi isterdim beyler.
sanki orda bi fazlalıkmışız gibi davranıyolardı bize.
babam sorup duruyor adamın getirdiği her ayakkabıya deri mi bu deri mi diye?
fedakar babam en iyisini alacak ya bana.
bu dıbına koyduğumun görevlisi he amca he deri diyip geçiştiriyordu babamı.

bizim binlerin de verdiği gazla mervenin yanına gitmeye karar verdim.
sandığım kadar zor olmadı. laf lafı açtı iyi muhabbet ettik merveyle.

sonraları merveyle görüşme günlerimize mavi gömleğim karar vermişti.
çünkü onu giydiğimde daha iyi görünüyodum.
beyaz gömleğimin yakaları falan bayağı yıpranmıştı.
biraz da küçük geliyodu.
8.sınıfta almıştı annem pazardan amk.

ne diyorduk, mavi gömlek.
evet beyler mavi gömlek bilirsiniz yazın terleyince beyaz leke yapar koltuk altında.
o yüzden haftada maksimum 3 gün giyebiliyorum mavi gömleğimi.
anlayacağınız merveyle de haftanın 3 günü görüşebiliyoruz okulda.
küçük gelen yıpranmış beyaz gömleği giyince gidemiyorum amk kızın yanına...

normalde bu binler girseler her türlü alırlar beni beyler.
ama bendeki tipi bilmiyonuz amk.
yağlı saça kombine pis siyah gömeğim ve tozlu siyah pantolonumla tam sallama satır
alayına gider ankara çocuğuyum.
korktu bunlar bakmıyolar ki bana amk.
uğraşmadım bende camdan dışarı bakıp daldım derin hayallerime...

tuhaf bir kokudur üzerinize yapışan fakirlik kokusu
nem gibi, küf gibi ne kadar yıkasanız da giysiyi çıkmaz...

kapıyı tıklattım ses gelmedi.
sonra kafamı kapıya dayadım.
babamın hıçkırık sesleri geliyordu.

anneniz ağlayabilir kadındır çünkü o.
onun da duyguları vardır
kendin nasıl ağlayabiliyorsan onun da öyle bir durumu söz konusu olabilir
ama baba öyle değildir
babadır o

anneniz siz ağlarken gelip sizle beraber ağlar kimi zaman
ama baba gözyaşlarınızı dindirmeye çalışır
geçicek oğlum/kızım der.
ama onu ağlarken gördüğünüzde oturup onunla ağlayasınız gelir
ve ağladığını görmesin kimse diye gözlerini hatta yüzünü çevirir bakmaz kimseye.

çünkü o da biliyordur baba olduğunu..
çünkü o da babasını ağlarken görmeyi istememiştir..

120 liram vardı.
gittim güzel bi tişört aldım.
tekinin de siyah dockers bi pantolonu vardı onu verdi bana.
fiyakalı olmuştum dıbına koyum.
80 lira param var. merveyle buluşucaz.
işten de izin aldım. herşey yolundaydı.

güzel olucaktı lan. belki de öpücektim merveyi...

araya parantez açıp şunu da anlatayım beyler.
bigün dersane çıkışı
merveyle bizim simit sarayında buluştuk.
benim cepte 5kuruş yok son parayı sigaraya vermişim amk.
oturduk simit sarayına. merveyle aramız 10 numara amk.
kız benim için anadan babadan öte olmuş.

elemana dedim bize iki çay getir.
sonra dank etti amk merve dedim bende para yok.
bende de 2lira var dedi.
2 çay söylemiştik 3lira borcumuz vardı yani.
simit sarayının sahibi beni tanıyo amk zaten sürekli ordayız sıkıntı yok aslında.
bi ara da orda çalışmıştım. zaten benim çalışmadığım sektör kalmadı dıbına koyum..
ama mervenin tepkisini öğrenmek için dedim ki napıcaz ya.
merve yaptı yine yapacağını
en fazla geçer iki bulaşık yıkarız birlikte dedi.
dıbına koyum sanki bugüne kadar çektiğim cefaya karşılık allah merveyi göndermişti bana...
mutluydum lan yine mutlu etti beni merve...
kapayalım parantezi...

ne diyoduk, he girdik filme işte.
en arkalardayız, merve hanım öyle istedi.
pek kalabalık değil salon.
çıkmıyoruz amk kızla, ben zaten acemiyim bana kalsa bi gibimi yapamam.
bi baktım merve avucu dönük elini yaklaştırdı bana doğru.
gözü de filmde hiç istifini bozmuyor.
benim kalbim küt küt dıbına koyum zaten filmde gerdi.
derin bi nefes aldım ve düşündüm...

sıyrılmıştım o mekandan amk dalmıştım yine hayallere.
ben bu kızın elini tutsam ne olacak şimdi dedim.
biz sevgili olsak?
bariz ayrı dünyaların insanlarıydık aslında.
ama sonuçta işi buralara getiren benim salak kafamdı.
düşünmemiştim o ana kadar, kurcalamamıştım ötesini berisini, oluruna bırakmıştım.
zaten herşey taktan, beni mutlu eden tek şeydi merve amk.

Sonra birden istemsiz ne gülüyonuz dedim kızlara.
Yasladığım kız döndü pardon dedi. Bırak pardonu bana mı gülüyonuz dedim.
Bunlar yine gülmeye başladılar amk.
O zamanlar bozuk olan şivem de alay konusu olmuştu sonunda. Utandım yine ama atarli ergen hallerim baskın geldi bu sefer.

Lavuklardan biri uğraşmayın şunla yaehehehehaha gibisinden bişeyler dedi.
Amina koyum otobüste olmasak kavga edicem ipnelerle.
Uğraşsana bi allahını seversen dedim. Bunun yanındakiler de lafa girdiler ne diyon sen falan otobüsteyiz amk teyzenin biri tamam gençler falan dedi bunlar biraz geriye gittiler. Ama ben hala dik dik bakıyorum bunlara.

pazartesi günü pazardan aldığım mavi gömleğimi ve adidas ayakkabılarımı giyip zengin arkadaşlarımın yanına, okuluma ilk defa isteyerek gittim beyler.
ayakkabıların bana verdiği özgüven gözle görülür derecedeydi.
komik biriyim, alıştığım arkadaş ortamında espiri yapar güldürürüm insanları bi şekilde amk.
ama milleti güldürünce kıpkırmızı olurdum.
ağır derece özgüven ekgibliği decekted amk.

beyler, siz kıçınızla gülüyorsunuz belki ama
benim o adidas ayakkabı sayesinde kendime özgüvenim gelmişti lan.
artık espiri yaptıktan sonra utanmadığımı farkettim.
mavi gömleğimde vardı. hayat bana güzeldi lan.
mutluydum dıbına koyum.
bu fukara hayatımda mutlu olduğum nadir dönemlerden birini yaşyordum.

çocukluğumuzda bize "ayıp" olmadığı öğretilen bi şeydi fakirlik.
-aa çocuğum fakirlik ayıp değil!

evet o zamanlar fakirliğin ayıp bi şey olmadığı bize öğretildiği için belki biraz tatminkardık, okulumuzdaki fakir öğrencilere daha şefkatli davranıyorduk ayıp olmaması demek yeterdi bu durumu katlanılabilir kılmak için.
ama yok meğer öyle değilmiş,
meğer fakirlik ayıpmış hem de ayıpların en hası belki de.
televizyonlarda, çevrede gördüğümüz işine,
evine, alışverişine ve hatta tuvalete bile arabayla gidip,
temizliğini yardımcıya yaptıran, alışverişini
telefonla halledip süpermarketlerde arabalara ağzına kadar yiyecek-içecek tepiştiren,
bilmem ne gece klüplerinde çılgınlar gibi eğlenip tak gibi para harcayan,
bu ülkede onların bir gecelik zıkkımlanma parasıyla bir ay geçinmeye çalışan insanlar olsun ama bu fakirlik ayıp olmasın. olur...

evet bu ülkede son zamanlarda lüks araba satışlarında patlama yaşanıyorsa
ve bi tarafta da doğunun bilmem ne köyünde soğuktan dona dona ağlayan birileri varsa
fakirlik ayıpların en ayıbı olur..
fakirdik biz ve çok ayıp etmiştik beyler...