Her neyse, ben oldukça geçimsiz biriyimdir benimle inatlaşanlara, beni küçük düşürmeye çalışanlara karşı. Hayatımda tahammül edemediğim tek şey beni ezmeye çalışan insanlardır. Bu yüzden zıtlaştığım insanlar saymakla bitmez.-hoş yine ben zararlı çıkıyorum bu durumdan ya neyse gibimde degil amk-
Yine günlerden bir dershane günü, karının kızın çaylarını içip patsolarını yediği, geyiklerini yaptığı dakikalardayız. Tamer abinin yanında çalışan ve onun da hiç sevmediği fakat ürünleri güzel çıkardığı için yanında tuttuğu eleman Doğan denilen o huur çocuğu dıbına soktumun kürt oğlanı beni arkadaşlarımın yanında rezil etmeye çalışıyor aklı sıra ve bana diyor ki o kalabalığın içinde XXXX yerleri paspasla her yer toz toprak oldu zuhahahah. Bu herifle takışmalarımız ben işe başladığım günden onunla kavga edip işten çıkana kadar sürdü.

Beni sürekli mahçup etmeye çalışmasına karşın sürekli züt olup yerine oturan adama artık tahammül edemiyordum ve 18 mart 2015 te girdigim işten 29 mart 2015 tarihinde çıktım. Cebimde 600 liraya yakın para vardı ve 8 aydır canımın burnuma gelmesi sebebiyle 2 günde talan ettim o parayı. Yine beş parasız kalmıştım, zaten üni sınavını kazanamadığım için anneme karşı mahçuptum, bir de olanların üstüne onun parasını yemek bana koyardı. Delikanlılığa sığmazdı bir nevi ve yine evde oturmayıp çalışmak zorundaydım.

Lise 1 den beri kardeşim dediğim ve Liseden mezun olmamızın üzerinden 2 sene geçmesine rağmen iletişimimizi koparmadığımız, 6-7 senelik 3 kişilik kardeş tayfamızdan biri olan muhafazid benim evimin yakınlarındaki bir alışveriş merkezindeki Gönül Kahvesinde işe başlayacaktı. (Kozyatağı-Kozzy Gönül Kahvesi) Ve bana bir kişi daha arıyorlar kanka dedi, bende de baristalık (barmenin kahve yapan versiyonu) oldugundan mamiyle birlikte gidip başvurdum ve 1 nisanda işe başladım. Artık işsiz degildim, annemin parasını yemekten kıl payı kurtulmuştum, sınavı kazanamama rağmen yine de kendi ayaklarımın üzerinde durabildiğimi kanıtlamamamın verdiği gurur-sevinç karışımı bir duygu içindeydim.
Burada da 15 gün iyi kötü çalıştıktan sonra müşterinin tekiyle kavga ettim (müşteri dediğimde 98 li manitasıyla gelmiş salak sivilceli ergenin teki amk tipik yanımda kız var artistligi içinde ergen gerisi sefil huur çocuğu) ve ay başına iş çıkışımı verdiler. Ve beni işten çıkaracaklarını önceden sezip gelecek işimi ay başına garantilemiştim ve öngörüm sayesinde tam 1 mayıs günü yeni iş yerimde barista olarak iş başı yapıyordum.

Beyler çinli kız muhabbetine gerçekten azıcık bir şey kaldı. Dinleyen varsa rezlesin eger dinleyen yoksa gibtir olup gidip her zaman yaptıgım gibi deftere yazmaya devam edicem amk. Olaylara derinden iniyorum burada ve gerçekten mal edici bir olay bu. Yok mu kimse?

Bursa Uludağ Üni-Tıp Fakültesi önündeki Sanat Binası gibi bir şey vardı. Oraya geçip doktor olacak gömlekli bayan arkadaşları süzüyorduk Onurla. iç çekiyorduk ah ulan vah ulan diye. Fıstık gibiydi embesiller. Her neyse, okulun ordan alacaklarını söylemişlerdi bizi fakat biz oraya geleli 25 dk olmuştu fakat gelen giden kimse yok. Açtım telefon kadına, bir numara verdi dedi sizi ortağım alacak onunla konuşun. Verdiği numaraya telefonu açtım. Dedim merhaba ben falan filan, evet dedi sizi alacaktım fakat istanbuldan gelen bir bayan müşterim daha var onlar arabayla kaybolmuşlar onları arıyorum şuan, onları alır almaz sizi de alıcam siz kendiniz gelmeye çalışmayın bu havada perişan olursunuz dedi, bir adres daha verdi sizi burdan alıcaz buraya minibüsle gelin dedi tamam dedim telefonu kapattım. Minibüse binene kadar analarına bacılarına sövdük. Açlık başımıza vurmuş, ikimizde sıcaktan perişan olmuşuz ve bilmedigimiz yerlerde aval aval milleti bekliyoruz. Herneyse bindik minibüse. Görükle merkezde çekirdek cafenin orda indik. 2 dkya geldi adam bizi almaya. 2 tane araba vardı, öndeki olan araba bizi alacak olan adamın, digeri ise o çinlinindi. Adam kornaya basıp camdan kafasını cıkararak bu arabaya diye işaret etti, atladık adamın arabasına ve çiftlige gidiyoruz. Adamla muhabbet ettik yolda, dedi işte kardeşim kusura bakma arabalarında gps leri bozulmuş, onlarda istanbuldan geliyorlar öyle kaybolmuşlar daha fazla ugraştırmasınlar diye onları almaya gittim falan dedi. Sıkıntı yok falan filan dedik olur böyle şeyler insanlık hali falan. Ne de olsa benim aklımda tek bir şey var, köpegi kucagıma alıp gidip iskenderimi yiyip sonra da istanbula dönmek... Fakat olaylar hiç böyle gelişmedi. Anlatıyorum. Çiftliğe vardık. iki araba birden durdu sağlı sollu. Ben ne oluyor ne bitiyor demeden diger arabanın şoför koltugundan bir kız indi. Siyah body atletli, pilot gözlüklü, pembe dar-dizleri yırtık pantolonlu, saçlar doplu, esmer-pürüzsüz ten, altında babet ayakkabı, benden 15 cm kısa olmasına ragmen 1.75 boylu bir kız...

Abazalıktan değil beyler, ben hayatımda böyle bir şok geçirmemiştim. Hiçbir şair hiçbir yazar benim o anki duygularıma tercüman olamazdı. Ne o leyla ne de ben mecnundum. Fakat gönül ya işte, neye gidiyorsun fakat neyle karşılaşıyorsun. Kalbim hızlı hızlı atmaya başladı, mideme saplanan bi bıçak, kızı gördügüm andan beri kendime ben neredeyim diye sorup duruyordum. Onur durumu farketmiş olacaktı ki.. Omzuma kanka boşver başka bi şey için geldik alma başına belayı der gibi iki kez hafifçe vurdu.

Hızlı yazmaya çalışıyorum elimden geldigince beyler fakat şöyle bir durum var şuan gerçekten bütün yaşadıklarımı harfiyen tekrar yaşıyorum o yüzden biraz kötü oldum yine. Anlayışınız için teşekkürler. Devam ediyorum.

10 aydan sonra ilk defa cok kısa bir mutlulugun ardından yine mutsuz uyanıp o monoton hayatıma devam edecektim. işe gidecektim mutsuz mutsuz. işe geldim, yüzümden düşen bin parça, sabah shiftini paylastıgım kız ne oldu ne oldu diye iş atarak basımın etini yiyor, yok bi sey diyip başımdan savıyorum. Cafenin salonunun yerlerini süpürmek gerek müşteriler gelmeden, koyulmuşum işime. Telefon da sarjda. 1 saat sonra işim anca bitti, aldım telefonu elime bağladım nete. Bağladım da sanki havadan bi mesaj gelecek amk diye kara kara bekliyorum.. 0545 le başlayan tanımadıgım bir numara mesaj atmış. Lan dedim yoksa!!! Olamaz? Şans benden yana güler mi ki acaba amk diye açtım mesajı baktım ve hakikaten de şans bu sefer benden yanaymış beyler. Hiç beklemediğim ama gelmesi için iki aylık maaşımı feda edeceğim o mesaj geldi. Diyor ki sevgili XXXX, (Ulan ben bunları yazıp gözlerimi doldururken, umarım şuan mutlusundur, 5 saattir hepsini harfiyen yaşamak icin kendime bu işkenceyi yapıyorum ya neyse amk) Diyor ki sevgili XXXX

Merhaba AAAA, Ben XXXX. Umarım yanlış anlamazsın ya numaranı Nilgün hanımdan aldım da dün akşam petshopun tavsiye ettigi veterinere gidersen ve eğer memnun kalırsan bana da haber verir misin? Cok tesekkür ederim.

Lan!!! Cok fena faka basmıştım. Benim gibi zeki bir insan nasıl olur da kızın numarasının Nilgün Hanımda da olabilecegini tahmin edip ona da yazmaz? Aptallık etmişim. Şeytan beni ona kavuşturmamak için her şeyi yapmıştı resmen fakat kız azimle beni bulmuştu. Helal demek istiyorum çünkü gerçekten kalp kalbe karşıymış. Her neyse, hemen mesaja cevap verdim, dedim olur mu öyle şey ya bende numaranı petshoptan istemistim fakat aramamıssın, nilgün hanımdan almak aklımın ucundan bile gecmedi. Dün o kadar bıraktın bizi, bir teşekkür bile edemeden karambole geldi her şey. izin ver bugün sana teşekkür amaçlı bir kahve ısmarlayayım işten çıktıktan sonra. Cevap, pozitifti. Tamam bile demeden nerede kacta bulusuyoruz dedi. Sanırım ona karsı hissettiklerimi o da bana karsı hissediyordu ki böyle davranıyordu. Fakat söyle bir durum daha var, eğer o da benimle aynı hissetseydi, sizce bunları buraya yazar mıydım? En azından bu kadar kolay unutulur muydum? Hoş ya, cok uzun süren bir birlikteligimiz olmadı ama bu beni fazlasıyla yıktı bitirdi. Sanırım ben biraz fazla çizdirmişim kafayı. Kız ne yapsın ki. Hayat devam ediyor. Ya da onun deyişiyle?? Life goes on! olabilir de bu. Her neyse ikimizinde tercihi, Caddebostan Caribou idi. Buluşma saatine yarım saat kala işten cıkacaktım ve o yarım saatlik sürede hem eve gidip hazırlanacaktım hem de yarım saatlik yolu bir daha gidecektim. 15 dk mesafe olan evime sizi temin ederim koşarak 3 dkda gittim ki kimileri buna abazalık degil hayır efendim! bunu acıklamaya, şairler, müzisyenler, yazarlar yetmez. Hepsini geçtim, benim kalbim yetmedi buna. Eve gittigimde daha 27 dakikam vardı. Dusumu aldım, en güzel kıyafetlerimi giydim, en güzel kokuları sıktım, evden cıkıp taksiye atlayıp gittim caddebostana. Sans benden yanaymıs ki XXXX den önce vardım oraya. O oraya vardıgında yine ışıl ışıl parlıyordu, bir elbise giymişti, zaten güzel olan kız benim gözüme milyon kat daha güzel geliyordu. Hele beni görünce bir gülmesi vardı ki, o gülüşü cerceveletme imkanım olsa, ömrümün sonuna kadar evimin en güzel köşesinde saklardım. Karsılama faslından sonra içeri geçip kahvelerimizi aldık, bahceye oturduk konusuyoruz, havadan sudan, okulundan, hayatlarımızdan, yasantılarımızdan. O anlattıkca ben dinliyorum, sıra bana geliyor, ama anlatamıyorum.. Dinlemek gidiyor hoşuma. Bana taylanda gittiginde boynuna yılan dolayarak çektirdigi fotoyu gösteriyor, ben bakıyorum, tekrar anlatıyor bir seyler. O sırada annesi arıyor, bir çince konusması var, keske dedim, keske bizim ülkemizin de anadili cince olsaydı. Orhan Pamuk bu konusmayı yasarken görseydi eğer, adım gibi eminim ki 10 tane çince eseri olurdu. Herneyse, önümüzdeki hafta tatile kıbrısa gidecekti, ve köpegini bırakabilecegi bir veteriner pansiyonu arıyordu. Yarın buldugu bir yere görüsmeye gidecekti, ne zaman gidecegini sordum, eğer 4 ten sonra giderse ona eslik edebilecegimi söyledim. Cok iyi karsıladı, sevindi bile. Sözlesip kalktık, evine bıraktım. Eve gittigimde de tekrar konusmaya basladık falan mutluluktan Pollyannaydım resmen. Yataga kafamı koydugumdaki huzur u hiçbir zaman yaşamamıştım. Fakat şunu bilin ki, hayatınıza bu kadar çabuk girebilen bir insan, aynı hızla hayatınızdan çıkabiliyor da. Siz siz olun, asla ve asla, benim yaptıgım gibi daha ilk günden bir kıza karşı yelkenleri suya indirmeyin. Azıcık metanetli olun. Ben 3 aydır uyku uyuyamıyorum, sabah ezanını duymadıgım günlerin sayısı cok fazla. Bu durum beni üzüyor. Ayrıca, bir daha tanımadıgınız kişiler hakkında, çinliler yok şöyle leş, yok böyle leş falan filan deme. Sen cok mu farklısın? Senin vatandasın oldugun ülkede kac hıyar ağası kadına el kaldırıyor haberin var mı? Okumak istemiyorsan gidersin bu kadar basit. Yalan söyledigimi düşünenler de okumayabilirler zorlamıyorum kimseyi. Beni dinleyen, halden anlayan kardeşlerim illa ki var. Ben burda çöküşümü anlatıyorum, beklemede kalın devamı yolda.

Evet. Başarısızlık, yalnızlık ve depresyonla geçen yaklaşık 8 aydan sonra yeni bir işe başlayacaktım. Üniversite sınavının daha ilk kademesinde diskalifiye olmam bana evlat acısı gibi koymuştu.
Bende bulunan bu ölümcül hırsla bunu hazmetmek, buna dayanmak adeta bir ölüm gibi geliyor, dört duvar arasında duramıyordum.
Benim için ne kadar önemli olsa da bu sınav, olan olmuştu artık ve hayat devam ediyordu. Artık yeni bir işe başlayıp yeni uğraşlar/hedefler peşinde koşmanın vakti gelmişti.

Bütün rakiplerim YGS'yi atlatıp LYS'ye hazırlanmaya başlamışken, ben de tam bizim dershanenin karşısındaki tüm öğrencilerin takılma mekanı olan cafede işe başlayacaktım. Burda işe başlamamdaki sebep, cafenin sahibi Tamer Abiyle çok iyi bir ilişki kurmuş olmamızdı. işe başladım, hergün sabah 9 da geliyor, akşam 9 da işten çıkıyordum. 8 aylık çabam başarısızlıkla sonuçlanmıştı, kendimle dalga geçiyor, kendimi aşağılık gibi hissediyordum. Pimi çekilmiş bir bomba gibiydim adeta, her an patlayabilirdim.
Ben zaten rezil olmuşum amk diye düşünüyordum, karının kızın arkadaşların gözü önünde ekmek parası kazanmayı gurur meselesi haline getirmiyor, yaptığım işten utanmıyordum bu yüzden.
Hergüne aynı soruyla uyanıyor, aynı soruyla kafamı yastığa koyuyordum. Ne olacaktı bu gibten vaziyetim? Ne zaman işleri yoluna koyup adam gibi biri haline gelecektim? -Bu soruların cevabını keşke aşağı yukarı kestirebilseymişim o zamanlar ya neyse amk-

Dipnot: Üniversite sınavına (YGS) hayatımda ilk kez giriyordum fakat suan üniversite 2. sınıfta olmam lazım. 2014-2015 sezonunda baya bir çalıştım dershane yardımıyla, rehber ögretmenlerim falan benden cok umutluydu, YGS-5 te 370 puanın altına düşmüyordum, hukuk fakültesine kesin gözüyle bakıyorduk fakat sınav anında aşırı stresten dolayı sınavdan çıktım.

Anlatacaklarım herkesi çok şaşırtacak, adeta ebenizin dıbını tersten gösterecek türden beyler. Yazdıklarımda en ufak bir yalanım varsa hayatımdaki en değerli insanın (annem) ölüsünü göreyim.

Dipnot#2: Sadece üniversite sınavı-iş-fasa fisoyla alakalı değil, hayatımın tam olarak içine sıçan, beni 3 aydır sabahlara kadar uyutmayan olayı anlatacagım burada fakat kötü gidişin en başından başladım ki derinlemesine anlatabileyim.

Ayrıca: kız arkadasım bu kız degildi tabiki de amk türkiyede ne işi var bu kızın. temsili koydum o resmi adını bilmiyorum.

Ramazan ayındaydık. 18 haziranda bitirmiştim aramızdaki olayı kanımca. Fakat ilk gün rahatlamış gibi hissetsem de işin farkına sabah varacaktım. Uzun zamandır almadıgım, sırf 18 gündür aralıksız aldıgım günaydın mesajı o sabah gelmeyecekti. Napmıştım lan ben? Kurtulayım derken daha da batmıştım derine. Bataklıktaymışım meğer sonradan vardım bunun farkına. Nasıl unutacaktım simdi bunu? Yasadıklarımızı? Yüzünü? Güzelligini? Evini? Adresini? Nasın kazıyacaktım aklımdan? Nasıl silecektim tüm bunları? Zaten işi de bırakmıştım bütün gün evde mal gibi yata yata bunları düşünüyordum. Rahatlarım, kafam rahat kalır ferah kalır diye düşünüyordum fakat tam tersi çıkmıştı. Arafta kalmıştım resmen. Tam birine aşık olacakken onunla aranızdaki bağı bu kadar çabuk keserseniz, arafta gibi oluyorsunuz. Aşık da degilsiniz ama boş da degilsiniz. Ben bu duyguyu 1 hazirandan beri yaşıyorum beyler şuan 8 ağustos, o günden beri içtigim alkol parasıyla reinada 4 gece üst üste sabaha kadar eğlenirdiniz. Beni bu kadar fena yaptı kız. Her gece deli gibi içip deli gibi ağlamaya başlamıştım. Biri size önce umut verip sonrasında birden umutsuz vaka gibi bırakıyor ortada. züt gibi kalıyorsunuz. Bu ne demek bilmeyen arkadaşlarım umarım hayatları boyunca yaşamazlar bu durumu. Düşmanım da yaşamasın. Bir anda kendinizi uzay boşlugunda buluyorsunuz. Nereye gitseniz, ne yapsanız, ne kadar içseniz olmuyor. Beceremiyorsun unutmayı. Aklından çıkaramıyorsun. Bir dakika bile. Ben bu kadar içip ağlarken artık dayanamayıp yazıcam ulan dedim giberler ulan gururunun da amk dedim. Aldım telefonu elime zaten kafam dumanlı, delirmişim gece gece fakat tüm bunlara rağmen metanetli davranmaya calısıyorsunuz. Her zaman burdayım demiştin, nezaketen miydi yoksa samimi miydin dedim, evet oldukca samimiydim dedi. Dedim ki, sana söylemek istemedigim şeyler söyledim, yanlış şekilde söyledim, benim anlatmak istedigim sey tam olarak o degildi fakat kendimi acıklayamıyorum da sanırım. Neyse ya olan olmus artık falan filan daha konusmaya gerek olan bir sey yok dedim. O da olur mu öyle sey ya tabiki de bu durumdayken insanın kendini acıklayamaması gayet normal bir sey dedi, canını bir sey sıkıyorsa konusmaya gerek vardır, öyle kestirip atamazsın dedi. Cevap vermedim. Sabah günaydın uyumusum gibisinden bir seyler yazmıstım tam ne dedi hatırlamıyorum. iki gün sonra napıyorsun yazdı, öyle havadan sudan konustuk. Bir kaç gün sonra da ben yazdım, yine havadan sudan konustuk. Bu kız sarabı cok seviyor. Benim de kuzenim ispanyadaydı. Şarap getirttirdim oradan. Ve 5 temmuz pazar gecesi (6 sı dogum günümdü) tekrar yazdım. Dedim ki kuzenim ispanyadan sarap getirdi dogum günüm diye. Sen de bayılırdın saraba. istersen birlikte icebiliriz dedim. Bana verdigi cevap ailenden seven birileri varsa onlarla içebilirsin ben alkol alınca kızardıgım icin uzak durmayı tercih ediyorum, zaten istanbulda degilim, annemlerin yanındayım, bir süre buradayım, teklifin icin tesekkürler dedi. Cevap vermedim, veremedim. Annesinin yanında oldugu dogruydu daha onceden de bahsetmisti bunlardan ve ertesi günü bana tekrar yazdı. Yine alkollüydüm mesajı aldıgımda, hem de deli gibi. O bütün şarabı tek basıma içmiş, üstüne 3 extrayla cilalamıştım. Aldıgım mesaj heeeyy!! yanlıs anlamadın degil mi kötü anlamda söylemedim idi. Bende zaten sinirliydim, dedim ki ya ne yanlıs anlayacagım sana o söylediklerimle aramızdaki muhabbetin içine sıçtım. sende onlardan sonra beni reddetmekte gayet haklısın dedim. O da ya sacmalama ne reddetmesi reddetmek gibi bir durum yok ben gercekten annemlerin yanındayım durumlar biraz karısık onları toparlamaya calısıyorum spora basladım gidemiyorum proje ödevim var yapamıyorum falan filan bir sürü seyler dedi ve bende tamam öyleyse dedim. Bu konusma 7 temmuz salı günü sabaha karsı gerceklesti. O geceden beri daha tek bir şey konuşmadık. Son konusmamızın üzerinden tam 1 ay 1 gün geçmiş fakat ben hala unutamıyorum. Hele ki en son 18 haziranda yüzünü görmüştüm. O günden beri gün ışıgını görmeden yatamıyorum, belki uyumam etmem 8 i 9 u buluyor. Deli gibi kitap okuyorum, benjamin buttonı 25 kere daha izleyip izleyip kederlendim. Her gece sarhoş oldum. Delirdim ya, ne zaman uyusam size yemin ediyorum ki rüyamda o kızı görüyorum böyle ama nasıl anlatamam ya rüyalarımda böyle mutluyum falan uyanınca gercek olmadıgını anlayınca deliriyorum sinirden. En son çare numarasını faceden aratmıstım o şekilde bulmustum sosyal medya hesaplarını, benımle takılırken hakkımda attıgı tweetlerı gordum dün gece. onları okuyorum sürekli. Her yerden stalklıyorum kızı, gerek face, gerek twitter gerekse instagram. Sosyal medyasının hayaletiyim. O da benim rüyalarımın hayaleti. Beyler ben bu kızı tabiri caizse bir kere gibtim, ama o benim bütün hayatımı gibti. O günden beri toparlanamıyorum. Hakkınızı helal edin.

... SON...

Sabah kalkıp tekrar işe gittim fakat küçük bir sorun vardı, kıza yanlış saat için söz vermiştim çünkü ben sandığım gibi o gün sabah shiftinde değil akşam shiftindeymişim. Zaten uyandığımdan beri konuşuyorduk, durumu izah etmek pek zor olmadı. Dedim ben söz vermiştim sana fakat shiftimi yanlış hatırlıyormuşum, eğer şimdi gelirsen eşlik ederim sana, benim de marsı zütürmem lazım veterinere, kakası kanlı çünkü. Kız ne yapacak, okeyledi tabii. Eve gidip hazırlandım, Marsı koydum kutuya, o zamanlar yere basması yasak tabi, taksiye de binemiyorum, bende araba desen hak getire zaten mecbur bostancıdan kucagımda 10 kiloluk hayvanla ebesinin dıbına kadar yürüdüm. Kıza gel beni al da diyemezsin. Erkegiz olm cünkü ne öyle karı gibi yha beni alr msn.s.s çekicem kıza. Yürürüm aslan gibi dedim. Vardıgımda beni pek bi neşeli karşıladı, o gün her seferkinden daha güzel bir kız vardı karsımda, yüzünün hatları daha bi belirgindi çünkü saçlarını toplamıştı, bol bir tshirt vardı üzerinde, tayt ve kalın tabanlı pembe bir ayakkabı vardı altında. Canına yandımın kızı, bütün bu detayları nasıl harfiyen hatırlayabiliyorum, en küçük noktasına kadar? Daha dogrusu nasıl bu kadar fazla kazıyabilmişim zihnime? Her neyse, köpeklerin sağlık karnelerini de alacaktık o gün, bu yüzden soyadlarımızı vermemiz gerekecekti. Ben bu durumu daha önceden akıl edip tüm sosyal medya hesaplarımı kilitledim böylece arasa da bulamayacaktı beni. Aaa kullanmıyor musun yoksa? gibi bir tepki alırsam da gereksiz buluyorum diyecektim entel entel. işin doğrusu dıbına bile koyuyorum ya neyse amk. Her neyse verdim soyadımı, o da verdi, çince değildi ama anlamadım hiçbir şey, anlamaya çalıştım, olabilecek veya o söyledigi seye yakın olan her seyı denedım fakat hicbir sey bulamadım. Eger bulsaydım belki bu gizemli olan kızı belki biraz daha tanıyabilecek böylece üzerimdeki yük biraz daha hafifleyecekti. Hayırdı. Bunun da cevabı hayır. Yoktu öyle bir dünya. Tabiki de bulamayacaktım. Ve bu bulamayış onun gizemine, onun karanlıgına, beni daha cok içine çekecekti. Her neyse o gün o veterinerde bütün işlerimizi hallettik. Artık bir işimiz kalmamıştı fakat bir şey de yapamayacaktık. Çünkü babası onu ziyarete gelecekti -annesi ve babası farklı bir ilde yasıyor, kız ist da tek kisilik ögrenci evinde kalıyor- bu yüzden erken ayrılmak zorunda kaldık. Ayrıldıktan sonra iş başı yaptım, o gün daha buluşmadık fakat sürekli iletişimdeydik, hatta eve giderken köpegi kucagına sıcmıs, onun makarasını yaptık baya. Ertesi gün oldu, işten çıkmama yakın yine konuşuyoruz, ben de fırsat değerlendirmesi yapayım dedim, eğer müsayitsen bi kahve içelim işten çıkmama az kaldı, görüşmüş oluruz tatile gideceksin ne de olsa dedim. Hoş karşıladı, bayaaa bi hoş karşıladı olsa gerek... Olur tabi ama köpegimi evde yalnız bırakamıyorum, onu da zütürebilecegimiz bir yer varsa bildigin oraya gidelim ya da buraya gel otururuz dedi. Tamam dedim, hatırlıyor musun adresi dedi, evet dedim. Tamam bekliyorum dedi. işten çıkıp eve gittim, hazırlandım yine güzelce, yine aynı yerden taksiye binip şoföre adresi verdim, gelmeme az bir sey kala arayıp yaklastıgımı hazır olmasını söyledim. Geldim, 15 dk bekledim, allah allah, enteresandı, çünkü ne gelen var ne giden. Ben haber vereli 20 dk olmuştu. Unutmuş muydu yoksa beni? Ya da fazla mı süsleniyordu? Oysa ki...

(Demin mars laptopı yere düşürdü, kapandı haliyle. Aynı metni ikinciye yazmak zorunda kaldım. Tekrar buradayım ve ışık hızında devam ediyorum)