Annem babam yok yanımda, ışıklar sönmüş, herkes uyumuş nöbetçinin bıkkın, yorgun, sabırsız ayak sesleri var yalnızca dolanıyor koğuşu bir baştan bir başa.
Bense yastığıma kapanmış ağlıyorum .yorganımın içine giriyorum kimseler duymasın, uyanmasın diye, hüngür hüngür ağlyorum...

ağlamak mı ?! gözlerin acır ya hani damlalar düşmeden , hani etraf bugulnır bir süre , yüzün burusur, dizlerini başına çekip sokulursun öylece bir kaplumbağa gibi ,ellerin yüzünü kapatır kimseler görmesin diye, yanlızsan bile.
ağlamak mı?! genellikle sessizdir , ama büyük bir haykırış vardır orada aslında, kim bilir ne yaşatmıstır hayat .çekilirsin bir köseye ,biraz şanslıysan alırsın istanbul'u karşına ,yaşlar bir bir süzülüverir davul misali şişmis gözlerinden sonbaharda düşen sarı yapraklar misalu böyle usul usul, yavaş yavaş..

Ağlamak mı?!biraz ıslak, biraz sıcak, biraz tuzlu, biraz yalnız...
Ağlamak mı?! yenilgini, umutsuzluğunu, çarseizliğini, kimsesizliğini paylaşabildiğin en samimi, en terk etmeyen, en arkadan vurmayan , en baba dosttur ağlamak!..