hay ben böyle işin ta amına koyayım

dertliyim beyler, fena hem de. o yüzden yaraklık etmeden baştan sona okuma sabrını gösterin lütfen. dünden beri rakı havuzunda boğulasım var, bu cumartesiye kadar kendimi paralize edecek bişeyler bulmam lazım. neden mi? anlatıyorum.

2 senelik bi ilişkim vardı. ilişkinin son 1 senesi sözlü ve nişanlı olarak geçti. geçen sene ekimde evlenmek istiyorduk, o nedenle baya meşaketli bi hazırlık dönemine girişildi. bi evim var, içindeki kiracımı çıkartıp evi baştan aşağı tadilata soktum. evdeki hesap çarşıya uymuyor, her şeyin en iyisini yapayım istediğim için mecburen düğün tarihini ertelemek durumunda kalıyordum.

her ilişkide olduğu gibi bizim ilişkimizde de sorunlar vardı, ama hiç biri major problemler değildi. yaz başında bi sarsıldık, arayı düzeltebilmek için -hem de erken balayı olması için- tatile çıktık. rüya gibi bi 10 gün geçirdik. döndükten sonra bi süre daha aramız iyiceydi, ama sonra yine limonileşti. artık konuşarak ya da elbet düzelir diye zamana bırakarak çözemiyorduk, o nedenle bi süre görüşmemeyi ve o süre zarfında ilişkimiz ve geleceğimiz hakkında düşünmeyi önerdim. başta karşı çıktı ama sonra kabul etti.

10 gün kadar görüşmedik. görüştüğümüzde ikimiz de evlenmek istemiyor gibiydik. ben evliliği erteleyelim ama ilişkimizi kurtaralım dedim, o ise tamamen bitirmek istedi. bu kadar hızlı ve kesin bi şekilde kopmak istemesini anlayamamıştım. ağustos sonunda nişanı attık.

ayrılığımızın ardından bi kaç gün sonra "ulan acaba çok mu çabuk karar verdik ayrılığa, her nişanlı çift böyle sorunlar yaşıyor, kurtarabiliriz belki" diye düşünceler sardı beni. ilişkimizi kurtarmak için herşeyi yapmaya hazır olduğumu söyledim, ama şiddetle ve kati bi biçimde reddetti. bi hafta kadar sonra çok alakasız bi arkadaşımdan öğrendim ki biz daha henüz ayrılmamışken (bi süre görüşmeme kararı aldığımız zamanlarda) bi çocukla çok samimi görünmüş, hatta biz ayrıldıktan sonra kız facebook sayfasına koyduğu birlikte çekilen yüzlerce fotoyu kaldırmış ve o çocukla birlikte çekilen fotoları yüklemiş. beynimden vurulmuşa döndüm resmen! hani tüm bunların altından taktan bişey çıkar diye bekliyordum ama bu kadarını hiç beklemiyordum. birlikte olduğu eleman kim çıktı dersiniz? tatildeyken birlikte tanıştığımız ve "ne kadar güzel bi çiftsiniz, ne kadar yakışıyorsunuz, allah nazardan saklasın, istanbula dönünce görüşelim isterim" diye yalakalık yapan bi çocuk çıktı.

neler hissetmiş olabileceğimi tahmin edersiniz sanırım. onca hazırlık, yapılan masraf, verilen emekler, kurulan hayaller, hepsi başıma çöktü. yetmezmiş gibi bir de ihanete uğramıştım.

hiç bişey yapmadım. kumaşımız belli, elin kaşarı yüzünden sonra kendimle ters düşmeme neden olacak hiç bir harekete kalkışmadım. ihanetini ailesine söylemedim. zira söylemem bişeyi değiştirmeyecekti. sadece utanmalarına ve üzülmelerine neden olacaktı o kadar. ben sustukça onlar ilişkilerini gözler önünde yaşamak için daha da cesaret buldular. facebook'a konan fotolar, msn iletilerine yazılan aşk mısraları vs..

bir ay önce öğrendim ki nisan ayında nişanlanmışlar. tam bi sene önce biz de nisan ayında nişanlanmıştık. 2 gün önce öğrendim ki bu cumartesi günü, 17 temmuzda düğünleri varmış. içim bi karmakarışık oldu tabi, ne hissedeceğimi bilemedim. öfkeyle üzüntü kol kola girdiler, ebemi gibiyolar şimdi. hay böyle hayatın anasını gibeyim..