Dişlerimi birbirine vurduran çetin bir soğuk şehri esir almıştı. Saat 17:00’da kaldırımın yola uzak olan kısmında ara ara etrafımı yokluyor, yavaş ama emin adımlarla hedefe yürüyordum.

Bir zaman sonra, O’nun kokusunu duydum. Yolculuğumun en tatlı noktasındaydım ve hiç bitmesin istemiştim.

Bu, gözlerini üzerinden bir türlü alamadığım, ismi tüm şehrin dilinde gezen Nazlı inekti. Nazlı, buralarda pek meşhurdur. Şehrin kadınları onu ne vakit görseler kıskançlıktan kıyameti koparıverirdi.

Hikayenin başında da söylediğim gibi şehri esir alan bu inanılmaz soğuk, beni birtakım yollara iteleyecekti. Peki ama, içimi ısıtmaya bu 100 yıllık çınarın ateşi olsa, yetecek miydi?..

Kuyruğunu sallıyordu Nazlı, bu soğuk ve puslu havada otlanırken… Seyrediyordum hasretle halini. Ve bir ara kuyruğunu havaya kaldırıp bekledi. Deliğini görmek beni heyecanlandırmıştı. Ben, içimi ısıtacak ateşin orada olduğunu o an anlamıştım.

Fakat harekete geçmek için bu kadar acele etmemeliydim. Yürüdüm… Eve varıp, önce karnımı doyurdum.

ilkbahar’ın kuş sesleriyle süslenen o ılık, tatlı rüzgarlarına benzetirdim Nazlı’nın yüzünü.

Şimdi düşünmek zamanıydı...

edit beyler final herkesi çok şaşırtacak biraz destek olalım