hava hatırladığım kadarıyla baya soğuktu

yazcan mı ? moderatör mü çağırayım?

bu hikayeyi bitirmezsen mutsuz olacağım. umarım bu bekleyişinin ardından sağlam bir yazı çıkar.

vapurun, tarihi yarımadaya bakan tarafında oturuyorum. soluk gri bir gökyüzü bütün istanbul'un üstünü örtmüş, boğazın dalgalı suları şehrin silüetini canlandırmak için doldurulmuş kıyıları tokatlıyor.

http://www.youtube.com/watch?v=B7UMu--wplI

yüzmek istiyorum, belki her şeyi hatırlarım, bileğimdeki kırık saat belki çalışır. sigara içiyorum, sonsuz griliğe biraz daha destek olmak için dumanı gökyüzüne üflüyorum. dünyanın sonunu merak eden maceraperestlerden biri olabilirdim diye düşünüyorum, sadece karaköy'e gidecek bir adam için o kadar uzak hayaller kuruyorum ki zihnim uçup gidiyor.

devam yarın

yazıklar olsun...

sizofren hikayeler rezerved

güzele benziyor sanki

facede çok takılma panpa ;)

rezerve

@52 tamam o zaman ama devam

@51 yavaş değil de hikayeyi ben de şimdi uyduruyorum. biraz mantıklı ilerlesin istiyorum.

iyi başladı bakalım

kahverengi kasap kağıdına sarılmış paketi yavaşça açıyorum. içinden bir paket sigara, eski bir cep telefonu, çok az bir para, bir iş yerinin kart viziti ve ortasında işlenmiş siyah bir taş bulunan o güzel kolye çıkıyor. o diyorum çünkü kolyeyi hatırladığım kızın boynunda hayal edebiliyorum.

http://www.youtube.com/watch?v=PX2oYPzr3jY

hava daha da bozdu. kartvizitteki adrese göre gitmem gereken yer beyoğlu. vapur iskelesine doğru yürümeye başlıyorum. önümde yürüyen köpekli adamı tanıdığıma yemin edebilirim. moda'nın ve hatta kadıköy'ün bu havalarda çok sevimsiz olduğunu söylemiş miydim? dükkanların arasından geçiyorum, tatsız kahveler yapan ve en orijinal olduklarını iddia eden simsarlar, metrelerce koyun bağırsağıyla bezenmiş karanlık dükkanlar ve onların bir o kadar karanlık satıcıları, bir anda herkes ve her şey kötücül gözükmeye başlıyor. sokakta fazla insan yok, trafiğe takılmadan yolun karşısına geçiyorum. büfelere doğru ilerliyorum, bir su içmem şart. vapurun kalkmasına fazla bir vakit yok. o çok sıkıcı turnikelerden geçerek daha önce bindiğimi hatırladığım tek vasıtaya biniyorum. karaköy'e geçmem gerekiyor.

vapurun dışındaki bankta yerimi alıyorum. bir tek ben varım. sol şakağım hala ağrıyor. ceketimin yakalarını kaldırıyorum. içeri alınmazmışım ya da içeride ayıplanırmışım gibi hissediyorum. ya da zihnim denize bakarak ya da denizin sesini duyarak daha çabuk açılır diye düşünüyorum. aklımdaki kadını belki bulabilirim. sahi ben bir kadını öpmek istiyorum diye düşünüyorum. bunca sıkıntının arasında erkek aklımın bana verdiği en güzel öğüt bu sanırım. yeni bulduğum paket sigaradan bir tane çıkartıyorum. kolumda bir saat olmalı, kadına saati sordum ama saat yerinde durmuyor ilerliyor, kolumda bir saat olmalı diye düşünüyorum. kırık bir saatle başbaşa kalıyorum. saat 12'yi 12 geçiyor. kadına sorduğumda 2'ydi, kör kütük bozulmuş diye düşünüyorum. kolumdaki saat bozuk olduğu kadar güzel de, çıkartmıyorum.

arkadaşlar okuyan varsa yorum yazsın. çünkü yarın gece devam etmek üzere şimdilik bırakıyorum. fikirlerinizi de merak ediyorum.

karşıdaki o kaba ses telefonu kapatıyor. o an kalkıyorum, kadına yarım ağızla "teşekkür" ediyorum. kadın oralı olmuyor. sanki o anda bir dış ses benim kim olduğumu aslında neden orada olduğumu adeta en sevdiğim filmin açılış sahnesindeki gibi anlatıyor.

http://www.youtube.com/watch?v=r2gY_e1ZKD8

ama ben kendimi güneyli bir kanun kaçağından çok, dayak yemiş bir hanım evladı gibi hissediyorum. banka doğru ilerliyorum. etrafta pek insan yok. eğilip bankın altını aramak fikri garip gelse de bir şekilde kendimi ikna ediyorum. tam altında, ortasında bantlanmış ufak bir paket beni bekliyor. az bir uğraştan sonra çekip çıkartıyorum.

hangi kitaptan yazıyon lan mal

efsane olur

akşamdan kalmıştım, çok bir şey hatırladığım söylenemez. dün geceden bahsetmiyorum, kim olduğuma dair en ufak bir fikrim yok. üstümdeki deri ceket muhtemelen bana ait değil. bu kadar pahalı bir kıyafet gidip aldığımı hatırlamıyorum.