hava hatırladığım kadarıyla baya soğuktu

arkadaştaki kafa ithal olarak geliyor türkiye ye

adam şizofren beyler.

@13 ama hiç bir huur evladı ilgilenip okumuyor. üzülüyorum dıbına koyayım...

Sahilde yürürken, hiçbir keskin ucu ya da köşesi olmayan, su tarafından yıllar boyunca mükemmel bir şekilde işlenmiş ve evcilleştirilmiş, ufak, yer yer yosunlu, taşlarla temas ediyorum. Etrafıma donuk gözlerle isteksizce bir göz atıyorum. Günün solgunluğuna eşlik eden, mat yeşile boyanmış çam ağaçları, taşları denize dökmek istercesine bir yay çizmiş ve küçük bir koy oluşturmuşlar. Tehditkar bir manzara, kimsenin ormana girmesini istemiyor gibi bir halleri var. Hava son derece durgun, rüzgarın böyle havalarda esmeyi unuttuğu bir anın içinde buluyorum kendimi. Yüzümü gökyüzüne doğru çeviriyorum bulutlardan başka birşey gözükmüyor, ıslanmama rağmen üşümediğimi hissediyorum.

başımı kaldırdığım an gördüklerim karşısında dehşete düştüğümü hatırlıyorum. karşımda üsküdar, altımda bir vapur yok. karaköy'den tünel'e çıkmakta olan tramvayın içindeyim. sigara yakmışım, karşımdaki kadın kucağındaki çocuğun da verdiği kibir ve cesaretle gözlerimin içine bakıyor. sanki insanlık suçu işliyorum ama ben tramvayın içerisinde bile değildim. bütün dumanı birden salıyorum...

bir cep telefonu numarası olduğunu anlıyorum. üzerinde ne bir isim var ne de bir adres. rüzgarla beraber müzik devam ediyor. kalkıyorum, kadıköy'ün, moda'nın böyle havalarda çekilmez bir yer olduğunu düşünüyorum. telefon numarasını bulduktan sonra üstümü yokluyorum, ceplerimi, ceket kolumun içlerini... belki bir şeyler bulurum umuduyla... bulamıyorum. yanımda ne bir cep telefonu var ne de para. sadece bir paket sigara ve bir telefon numarası.

kız kalkıyor yanımdan, biraz ürkmüşe benziyor. sigara ikram edemediğime üzülüyorum, o kadar da üzülmüyorum gerçi. güzel bir kadını kaçırmanın kötü bir şey olduğunu unutmak ya da hatırlamak hafıza ile değil davranış ile ilgili diye düşünüyorum. sigarayı yaktıktan sonra paketi inceliyorum. çölün ortasında bir deve ve arkasında birer piramit, sağlığıma ne kadar zararlı olduğuna dair ucube bir resim ve koca puntolarla anlamsız bir uyarı ve uyarının kenarında çarpık bir şekilde karalanmış bir kaç rakam.

Aynadaki yansımamdan gözümü alabildiğim zaman, aynanın eski karaltısından eser kalmadığını fark ediyorum, çıplak ayaklarım, altımdaki
zeminin artık tahta olmadığını bana anlatıyorlar. Hemen arkama dönüp eşyalarımı almak istediğimde artık tahta ve eski bir kabinin içinde değil, yerleri beyaz karolarla kaplı uzunca bir koridorun en başında olduğumu fark ediyorum. Bembeyaz duvarları ve karo taşları ile insanın gözünü kamaştıran bir yer burası. Koridor boyunca, sağda ve solda düzenli bir şekilde asılmış resimler olduğunu görüyorum. Yine koridorun iki tarafında birkaç kapı olduğu gözüme çarpıyor. Işıklandırma o kadar fazla ki bu ışık, gözlerimi rahatsız ediyor. Kabine girerken kullandığım, menteşeleri bozuk, ahşap kapı ise aynı şekilde aralık ve eski haliyle hemen arkamda yer alıyor. Doğa bütün davetkârlığı ile modern mimarinin bir parçası olduğu aşikâr olan koridora, dışarıdan meydan okuyor. Poşete koyduğum elbiselerim, koridorun sonundaki kapının hemen dibinde, yerde duruyor. Elbiselerimi almak için koridorun sonuna doğru harekete geçiyorum.

devam binoz

kadına "acilen telefon etmem gerektiğini, cüzdanımın çalındığını" söylüyorum. o sahte yardım etme isteğini ateşlemeye çalışıyorum. genişçe sırıtan ağız düşmanca bir şekilde yerini incelmiş ve kapanmış dudaklara bırakıyor. istemeyerek de olsa dükkanın telefonunu kullanmama izin veriyor. içerideki toz kokusu boğazımı kaşındırıyor. şu anda bir kadını öpmek ve saatlerce uyumak istiyorum. telefon numarasını çeviriyorum, üçüncü çalışta karşı taraf aramamı cevaplıyor.

"seni öpebilir miyim?" diyorum kıza. ağzımdan fütursuzca çıkan tek cümle bu. "anlamadım" diye yineliyor duymamakta ısrar eden bu uzun kahverengi saçlı ve bir o kadar mavi montlu kız. ceketimin yakasını kaldırıyorum. ayaklarımı öne doğru uzatıyorum, çok yorgun insanların yıllardan beri sürdürdüğü o gerinme ritüelini kısa da olsa gerçekleştiriyorum. "hava çok soğuk, hangi aydayız?" diye soruyorum kıza.

http://www.youtube.com/watch?v=S9YA-IdhWoY

rüzgar esintisi ile bu şarkı giriyor sanki, kız cevabını veriyor ama benim kulaklarım onu duymuyor. o hiç bilmediğim cekete biraz daha sarılıyorum. anlamış gibi kafamı sallıyorum. sanırım ağlamak üzereyim. cebimdeki camel'dan bir tane daha yakmak istiyorum. paketi çıkartıyorum.

Hava değişikliği Öyle çabuk ve kesinlikle meydana geliyor ki, olup bitenin bir rüya olup olmadığını ilk kez o an merak ediyorum. Öte yandan yağmur suyu ve havanın soğukluğu yüzünden sertleşmiş olan cildim, birbirine yapışmış olan saçım ve sakalım, kıyafetlerimi çıkardıkça şaşırtıcı bir biçimde sanki üstlerindeki ağırlıklarından arınıyorlar. Yüzüm artık daha parlak gözüküyor. Saçım
daha az karışık, sakalım ise daha kısa sanki. Kazağımı çıkardığımda biraz daha, tişörtümü yerdeki mavi poşete çıkarıp koyduğumda biraz
daha... Sonunda tamamen çıplak kaldığımda kararmış aynadaki silüetimi görüyorum az önceki adamla aynı kişi olmadığımı düşünüyorum fakat bu mucizevi değişikliğe rağmen şaşırmak adına en ufak bir belirti dahi oluşmuyor yüzümde. Elbiselerimi koyduğum mavi poşeti,
giyinirken bana engel olmaması için alıp hemen arkamda duran oturma yerine bırakıyorum. Gri renkte, parlak olmayan moherden, Fas
kumaşını andıran yumuşak görüntüsüyle, usta bir terzinin elinden çıkmış gibi duran bu güzel takım elbiseyi üzerime giymeye başlıyorum.
Yüzüm her zamankinden daha temiz ve güzel gözüküyor. Saçlarım düzgün bir biçimde taranmışa benziyor, sakalım ise sanki az önce usta bir berber tarafından usturaya vurulmuş gibi adeta yüzümden uçup gitmiş. Aynaya değil de "Dorian Gray'in Portresi"ne baktığımı düşünüyorum bir an.

uptamil junior devam sütü

evet bu başlığı okuyan ya da okuyacak var mı? devam etmeyi planlıyorum bu gece.

bana karşı isyan etmiş saçlarımı düşünürken çay isteyip istemediğimi soruyor bir adam. elinde tepsi denizin ortasında çay dağıtıyor. sesimi çıkarmıyorum elindeki tepsiye bakıyorum sadece "vereyim mi abi?" diyor. gözlerimi yüzüne çeviriyorum, çok kısa bakıştıktan sonra söylenerek uzaklaşıyor. biz karaköy'e yaklaşıyoruz.

soğuk çok etkilemiyor artık. sanırım alıştım. başımdaki ağrı ise neredeyse uyuştu, o da beni rahatsız etmekten yoruldu ve dinlenmeye karar verdi sanırım. saçlarım çok karışık, vapurun camında kendime bakıyorum ama pek tanıdık bir yüz değil diye düşünüyorum. gözümde hafif bir morluk var kavga etmeyi sevmem diye düşünüyorum. o sırada ufak bir balıkçı teknesi küçüklüğünden mahçup olacak kendini hatırlatmak için bir selam veriyor. vapurun camından görüyorum. içerideki o sonradan sarışın kadın bana mı bakıyor? saati sorsam gidip ama zaten sormuştum. saçımı düzeltiyorum, zihnim bir görüntüyü canlandırıyor. çocukken çok dik diye saçlarımı kestiğimi hatırlıyorum, hafifçe saçımın tepesinde dikilmiş güruhu düzeltmeye çalışıyorum. nafile... rüzgarın da yardımı ile bana karşı açtıkları isyan bayrağını cesurca dalgalandırıyorlar.

adam dostoyevski beyler.

bekliyoruz işte şımarma

uptamil junior devam sütü

bu arada denizde bir adam yüzüyor kıyafetleri ile uzun süredir gözüme takılıyor ama inanmak istemediğim için bakmıyorum. belli belirsiz görüyorum. bir süre izliyorum, uzaklaşıyor ve dalıyor. sesimi çıkartmıyorum yanımda oturan ve soğuk bir çayı büyük bir iştahla içen adamın, benim gördüklerimi görüp görmediğini merak ediyorum. ayağa kalkıyorum, iskeleye yanaşmak üzereyiz. bir an önce inmek istiyorum.