henüz acemi birliğinde, öğrenciyiz. bizi araziye çıkardılar. diğer bölüğü tepe savunması için ufak ama maki ve çalılarla örtülü bir tepeye yerleştirdiler. bize de "bu tepeye sızacak, ele geçireceksiniz, göreviniz bu" dediler. ellerimizde g3 piyade tüfekleri ve mermiler. ama mermiler tahmin edileceği üzere manevra mermisi, yani patladığında sadece ses çıkaran, çekirdeği olmadığından tüfeğin otomatik mermi alma kabiliyetini kullanamadığınız, tek tek atılabilen mermiler. bu mermileri asla seri halde atamazsınız. yani çıkaracağı ses pat'tır. asla patapatapat diye atılamaz.
vakit akşam, hava karanlık. manga (ki genellikle 5-10 kişiden oluşur ve takımın bir parçasıdır) arkadaşlarımdan biri, nerden bulmuşsa tüfeğin ucuna takılan, susturucu benzeri bir şey dağıttı hepimize. "bu ne" dedik, "abi o bu manevra mermilerini seri atabilmek için aparat, takım deposundan aşırdım" dedi. yani bu aparat, tüfeğin ağız kısmını büyük oranda kapatarak koftiden ses mermisini gerçek mermiymiş gibi seri atmanızı sağlıyor. taktık, 6 ya da 7 kişiydik sanırım. yaklaşıyoruz tepeye, sızdık. konuşmaları duyabiliyoruz. onlar da bizi farkettiler, bastılar tetiğe. pat, pat, pat falan. biz de ateşledik. ama bizim tüfeklerden çıkan ses ilgili aparatlardan ötürü şöyle;
tatatattt. tattattt. tatatatatatat.

karşı bölüktekiler birden bağırarak koşmaya, konuşlandıkları tepeyi terk edip kaçışmaya başladılar;
"kaçıııın , gerçek mermi kullanıyor kaçııınnnnn!""
tabi rütbelilerden bazıları uyandı karanlıktan bağırıyorlar,
"ne oluyor layn, kim kullanıyor aparatları?"
biz çalıların altında karınlarımızı tutup, kahkahalarımızı tutamayarak gülmekteydik.
hey gidi günler.