hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

geçen canım o kadar sigara çekti ki biralardan sora, normalde 3e kadar açık olan tekelin de 2de kapattığını görüp sigarasız kalmıştım. geldim eve pederden araklarım diye, ipne bitirmiş tüm paketleri. feci bişeydi.

ekşideki başlıkları buraya açanları fena gibiyoruz 30 gün züt üstüne oturamama garantisi ile birlikte ona göre..

okulda düzenlenen geziye bütün sınıf gitmişti sadece 1 kişi hariç... işte o gün köpeğimle olan bir diğer anım gerçekleşti.

http://www.eksisozluk.com...kan+garibanlık+anıları

vay a.k okudukça gözlerim doluyor... ne garibanmış bu ekişici binler

hangi birini sayacağımı bilmediğim anılar silsilesi.

ama biri var ki hiç unutmam. beni 13-14 yaşlarında karabasanla tanıştıran bir anı.

ortaokuldayım, beden eğitimi dersi için okuldan eşofman takımı satın alma zorunluluğu doğdu. sınıfta bu takımı almayan son bir iki kişiden biriyim. bizimkilerde para yok. anne diyorum - babam çalışmıyor o zaman, zaten ne ara çalışıp emekli oldu hiç bilmiyorum- beden eğitimi öğretmeni son gün olduğunu söyledi, herkes aldı bir tek ben kaldım almayan, ertesi gün beden dersi var. bir önceki hafta da öyle sert bir şekilde uyardı ki; utandım mı, kızdım mı hatırlamıyorum bile. korktum sadece. söyle öğretmenine haftaya alırız, diyor annem. öyle bir öğretmen ki bu; duruma, şartlara, yaşa, ortama bakmadan sınıfın ortasında insanı aşağılayan, kompleksli, aşırı sinirli bir tip. pazar akşamı artık, yapacak bir şey yok, para yok, alamayacağım eşofmanı. yatmaya gidiyorum. uyuyorum güya. korkunç bir rüya görüyorum ki rüya denmez buna. gece 12 buçuk, kalkıp salonda annemlerle oturuyorum gözümden uyku akıyor. bir kelime dahi edemiyorum neden uyuyamadığımla ilgili, uykum kaçtı deyip bir köşede oturuyorum, belli etmemeye çalışıyorum. etsem de işe yaramayacak biliyorum. ertesi günü düşünüyorum, ne diyeceğim ben öğretmene, ne diyeceğim!!! ne dersem diyeyim beni küçük düşürecek herkesin içinde biliyorum, son gün artık.

oturduğum yerde uyuyup uyuyup uyanıyorum.

neyse ertesi gün gelip çatıyor nihayet. öğretmenim diyorum, böyle böyle. annem haftaya alabileceğimi söyledi. tamam diyor, önemli değil, üzerindekilerle idare et.

herkes okulun armalı eşofmanlarıyla koşarken ben hatırlamadığım bir kıyafetle onlara eşlik ediyorum. buna rağmen seviniyorum, 'oh be herkesin içinde bağırıp çağırmadı' diye.

hala gariban olduğum için şimdilik her anım iç burkuyor

çok ekşici bi başlık ama bi kaşık nutellamı aldım besmele niyetine, yazabilirim şimdi. bizim aile tak gibi fakir(di). baba tarafı özellikle. ben daha miniktim. amcamın oğlu vardı. boynu yanmış o da yanlış kaynamış ameliyat olması lazım. estetik ameliyat. sigorta karşılamıyo yani. para yok, askere gidene kadar bekledi. askerde gatada oldu beleşe ameliyatını. sünnet olmayanları sünnet de yapıyolarmış. cimri bi bin olduğum için oğluma para verip de sünnet ettirmiyecem. kendi parasıyla olsun ipne ya da askere gidince olur. neyse artık sağa sola rahatça dönen boynuyla çok yaşayamadı kuzenim. 2 ay sonra şehit oldu. ananemin ölümüne de üzülmemiştim dedeleriminkine de. ama ölüm gençlere yakışmıyo.

var mı lan