bazen en büyük fakirlik parasızlık değildir.

annem pek bilmez tatlı kek kısır falan yapmasını. bilirsiniz yerli malı haftasında bişeyler yapıp getirilir. işte sınıfın kızları bisküvi pastalarını kısırları poğacaları dizer. işte dedim babama bizim okulda yarın yerli malı haftası var dedim. annem tabi hiç oralı değil. babam gitti bakkala aldı 3er 5 er meyve. poşette. işte okulda yemekleri sıraya bırakma sırası bana geldi sınıfa bir baktım döktürmüş hur çocukları bende aldığım meyveyi kenara köşeye sıkıştırdım.

utandım nefret ettim annemdem. hala da bişey hissetmem anneme karsı ne evlatlıkı ne sevgi adına he nefret ediyor musun hayır ama bilmiyorum.

sadece her sene yerli malı haftası olurdu ve ben her sene bu utancı bir kere daha yaşardım. tekrar ve tekrar.

belki farklı olsaydık o zamanlar suan özgüvenim bu kadar düşük olmazdı belki o batuhan gibi biri olurdum belki.

iki tane hiç unutamadığım bi anım var,ben de anlatayım bari binler. Bu arada 19 yaşındayım,bu yaşıma kadar babamı toplamda 5 kere falan anca görmüşümdür. Hep ayrıydılar.

1-) 5.sınıfta, dersanede. Yol param zaten yoktu, arkadaşım benim yerime de basmıştı otobüs kartını. Gittik dersaneye. Bir-iki ders sonra benim karnım acıktı,ama param yok. Millet kantinde karışık tostları, hamburgerleri falan gömüyo,ben de oturuyorum öyle. Neyse sınıfa gittim, gözlerim doldu açlıktan ağladım binler. Bi tane fen hocası vardı, erkek. Geldi sordu niye ağlıyon diye. Bahane bulamadım, açım diyebildim. Önce cebinden para çıkarıp sıraya para koydu, almadım. Sonra gitti kantinden hamburger-ayran aldı, 20 kişinin içinde sıramın üstüne koydu. Nasıl utandım, nasıl ezildim anlatamam binler. Aldım hamburgeri yere fırlattım, koydum kafamı sıraya çıkışa kadar kaldıramadım.

2-)8. Sınıfta bu sefer. Okulda öğle arası geldi, tabi bende para yok. Hergün kantine birlikte gittiğimiz bi tayfa vardı. Geldiler sen yemicen mi bişey falan, tok musun dediler. Tokum dedim ben siz gidin. Gittiler, tostlarını alıp geldiler. Gözümün önünde yediler. Sonra Fakir misiniz lan siz yoksa, paran mı yok, gel amk ben alırım gibi laf etmeye başladılar. Ulan 8 senelik arkadaşlarım yaptı bunu bana. O seneyi arkadaşsız, kimseyle konuşmadan bitirdim.
Ama o gün yaşadığım en kötü şey o değildi. Eve geldiğimde annem ağlıyodu, elinde 5-10 kuruşlardan oluşan 1 lira vardı. Okuldan gelmemi bekliyomuş 1 ekmek alayım da kahvaltı edelim diye..

Şuan durumumuz daha iyi ama annem şuan 53 yaşında ve şantiyede yemek dağıtma işinde çalışıyo ve üniversiteye gidicek 2 kişi var.(abim ve ben)

Her şeye rağmen şükredebilenleri gördükçe bi nebze olsun mutlu oluyorum.