hatunun inanılmaz değişimi tek partlı se7en

10 gün sonra çıkmaya başlayalı 3 ay olacak. uzaktan akrabayız. ailemle birlikte köydeydik ağustosta, annemlerin köyünde. uzaktan birinin cenazesi vardı, köye gelmişlerdi onlar da. çocukluktan beri tanışıyoruz. ama hiç o güzle bakmıyordum. bizde kaldıkları 3 günde acayip yakınlaştık. sonra onlar gitti ama biz telefondan devam ettik... herşey güzel gidiyordu, bi anda çok farklı hissetmeye başlamıştım. meğersem çok önceden beri benden hoşlanıyormuş. çok masum geliyordu bana, masumluğuna aşık oldum. sülaledeki herkesin çok sevdiği, hamarat, iyi kalpli bir kızdı. başkalırını üzmemek için kendi kendini üzerdi hep. neyse işte telefonda ben buna teklif ettim ve bu da kabul etti. köyden önce istanbul'a oradan da onların o sırada kaldığı yazlıklarına geçecektik, davet etmişlerdi bizi. benim içi,m içimi yiyo tabi. bir de telefonda başlanan bi ilişki bi anda reele dönünca tedirgin olur muyuz diye düşünüyordum. o gün geldi, kardeşim ve ben 2 gün önceden deniz otobüsüyle geçttik yazlıga, annemler de daha sonra arabayla geldiler. ilk gördüğüm anda gözlerinin içi gülüyordu. çok utangaç bi kızdı ama sanki kırk yıllık sevgiliymişiz gibi davranmaya başlamıştık. orada geçirdiğim 4 gün belki de hayatımın en güzel günleriydi. çünkü gerçekten seviyodum ve benim sevdiğim kız da beni seviyordu. gözlerindeki mutluluğu görüyodum küçük gözlerine bakınca. hem diğerlerinin bizi bilmemesi için yaşadığımız tedirginlikler hem birbirimize duyduğumuz aşk o kadar keyifliydi ki anlatamam. (bu arada bir parantez açalım burda daha önce çıktığı çocukla 3 yıldır beraberlermiş, benle çıkmadan 1 ay önce falan ayrılmışlar. bunun konusunu açtım bi kaç kere, 3 yıllık ilişkinden hemen 1 ay sonra nasıl benimle çıkmaya karar verdin, nasıl silip attın diye. "sürekli kavga edip barışıyorduk ve hiç mutlu değildim, senden zaten sürekli hoşlanıyordum ve köye gelince de çok yakınlaştık. hem eskiyi geride bırakmak hem de artık sevdiğim kişiyle mutlu olmak istiyorum" dedi. benim de derdim beraber mutlu olmaktı ve eskileri pek açmamaya karar verdim. zamanla zaten herşey oturur, öğreniriz birbirimizin herşeyini diye düşündüm. çok olgun biri olarak görüyordu beni. zaten gerçekçi bir kız, heralde olgun ve cool davranışlarımdan etkilenmiş. neyse.) tatil bitti ve istanbul'a döndük. hemen haftasonu buluştuk tekrar, bu arada tabi aileleler de öğrendi durumu. zaten bizi hep birbirimize yakıştırıyolardı, mutlu oldular. buluşmada falan herşey normaldi, sinemaya falan gittik, yemek yedik, oyun oynadık, kitap aldık falan neyse işte. beni gerçekten çok sevdiğinin farkındaydım, attığı mesajlar falan çok mutlu ediyordu beni. ben de onu sevdiğimi sürekli belli ediyordum. ona attığım mesajlardan kafama eserse bazılarını yazarım (istek olursa) cidden edebiyatın dıbına koymuşum. aşk insana neler yaptırabiliyor amk.. istese köpeği olurdum ama o benim köpeğimdi sanki. acayip bağlıydı bana. mesajlarımızı ve konusmalarımızı bilseniz "panpa sen bu kıza camdan aTLA DE, ATLAMASSA ANAMIN AMININ CASPS VERCEM SÖZLÜKTE." DERsiniz o derece. birinin sizi gerçekten sevdiğini hissedince büyük bi boşluk doluyor hayatınızda. gelecekle ilgili planlar yapmaya falan başlamıştık. çünkü ailelerde biliyordu ve ciddiydik biz de. zaten ciddi olmasak böyle bi riske giremezdik. geçen hafta cumartesi gününe kadar rüya gibiydi herşey, çok güzeldi. ama bir anda o kadar büyük bir değişim geçirdi ki inanamadım. cumartesi akşam attığı mesajla, o günden sonraki mesajları o kadar farklıydı ki. her sabah "günaydın ömrüm." vb mesajlar atan kız neredeydi? benden dha erken kalktıgı içn genelde o atardı ilk mesajları falan. bi anda öyle soğuk davranmaya başladı ki... o günden beri sanki arkadaşıyla konusuyormuş gibi konusmaya başladı benimle. bir tek güzel söz söylemedi. artık telefonu kapatırken sadece "görüşürüz." diyoduk. bu kadar ne bir güzel söz. hiçbir şey ya. "neden böyle yapıyosun? çok değiştin, tanıyamıyorum seni." benzeri şeyler yazdım. "sana öyle geliyor, aynıyım ben" diyo. lan nah aynısın amk. Telefonu kapatıcam bir haftalığına hem smsim de bitiyo dedi. Neden dedim? Öyle istiyorum dedi. Üstelemedim, yine alttan aldım. Nasıl konusacagız dedim. Ararım ben seni mutlaka falan dedi. Tamam dedim yine (kafamı gibiym) sonra bu dedi ki face AÇICAM BEN. (biz çıkmaya başlamadan önce kapatmıştı, önceden face’i vardı) tamam dedim aç. Hala iyi niyetliyim ama diyorum ki benim var amk face’im onun niye olmasın. Bi yandan da sınavların fln başlıcak diye telefonu kapatıyosun ama face açıyosun bu nasıl mantık fln dedim buna. Neyse. Eski arklarımla fln konusmak için dedi. iyi dedim yine. Açtıktan 1-2 gün sonra kapattı face’ini. Niye kapattın dedim. Söylediklerin mantıklı geldi falan, ben de kapattım dedi. Bak diyorum onun face’i var benim niye yok diyosan ben de kapatıyım istiyosan diyorum. Zaten istediği zaman şifremi veriyosum. Zaten istediğinde şifremi veriyorum. istersen de kapatırım dedim. Saçmalama yok öyle bi düşüncem dedi. Konu böyle kapandı. sonra anlamsız anlamsız tripler başladı.. attığı bir trip; http://inci.sozlukspot.com/e/102914319/
Cts buluşalım mı dedim (dün için) yok dedi, yeğenlerimi sinemaya zütürcem. Ben de geliyim dedim olmaz dedi. Zaten birlikte pek görünmemizi istemiyorum dedi. Utanıyodu. Uzatmadım yine alttan aldım. Tamam dedim. Yukarıdaki trip perş gününe ait. Sonra daha mesaj atmadaım buna sinirlendim. O da atmadı. Lan sen bana mesaj atmadan 1 saat dayanamazsın. Ne olsu sana böyle. (2 hafta önce bi konuda kalbimi kırdı diye bi trip attım buna. En yakın arkadaşımı, annemi, evi falan aramış, 20 tane msj atmış. Sonra bir cümlede öylesine salak mısın ya sen? Ne alaksı var fln demişti. Ben de ciddiye almış gibi yapıp, kime salak diyosun sen fln diye çemkirmiştim, yine binbir özür diliyor. Ama ben üzülmesin diye uzatmıyordum pek. Üzülmesine dayanamıyordum. ) ben mesaj atmadıkça o da atmamaya kararlıydı anlaşılan. Ertesi gün hiç mesaj atmadım. Akşam Ve o da mesaj atmadı. Aradım telefonu kapalı . (Cuma) cts oldu biliyorum sinemaya gicedek. Artık dayanamıyorum, sesini duymam lazım, merak ediyorum. Yine gurur yapmadım ve aradım öğleye doğru. Meşgule aldı, anladım ki sinemadaydı. 10 dk sonra falan bu aradı beni. Meşgüle aldım ben aradım beleş dakikam var diye. Açtı, napıyosun fln, sinemadaymış, dedim noldu film arasında mısın yok dedi. Sen arayınca çıktım dışarı fln. Ben de dedim ki filmi kaçırma o zaman ben seni sonra ararım, kapattım. Akşama dogru aradım. Nasılsın napıyosun yine aynı konuşmalar.. sonra ablası çağırdı bunu ben de duydum telefondan. Tamam dedim bekletme sen ablanı sonra ararım yine.. sonra akşam oldu mesaj attım. Napıyosun müsait misin diye. Cevap yok. Hey yazdım ve bi mesaj daha attım yarım saat sonra. Gelen mesaj; “ne var se7en ne! Mesaj hakkım yok. Müsait de değilim!” ben çıldırdım amk uzun uzun düşündüm. “Nasıl bir mesaj o ya? Bi insan sevgilisiyle böyle mi konusur. Nasıl sevgilisinin sesini duymak istemez anlamıyorum ben. Niye mutuz etmek için ugrasıyosun beni? Karsılıklı ilişkiler beraber mutlu olmak için.. mutsuz olacaksak bir anlamı yok. Özür dilerim hata bende seni özledim ve sana çok fazla değer verdim. Bundan sonra sen beni önemsemeyeceksen ben de öyle davranacağım. iyi geceler.” Kankamı çağırdım, dün gece içtik, sabahladık. “dediği şey ve benim düşündüğüm de çok zütünü kaldırdım ve beni peşinden koşturmaya çalışıyo.” Telefonumu da kapattım. Zaten ulaşmak istese her türlü ulaşır bana. Ne olacak bilmiyorum beyler ama acayip kötü durumdayım.

bir şeyler söylemek istiyorum. sözümü kesmeden dinler misin? bu yola başlarken zor engellerle karşılaşağımızı biliyorduk. söz vermiştik hani ayrılmayacağız diye? sözün bu kadar mı güvenilmez senin. “mutlu değilim ben.” demek işin en kolay yanıydı, birlikte bu konuda neler yapabileceklerimizi konuşamadık bile. bu hiç tatmin edici bir sebep değil. motive etmemek.. ben ders çalışırken bile hemen çözeyim sorularmı, hemen bitireyim çalışmam gereken yerleri de seninle konuşayım diye motive oluyordum. derslerden her sıkıldığımda “biraz daha dayanmalıyım, bak haftasonu da geliyor belki buluşuruz.” diyerek güç veriyordum kendime. bana hep yalan söyledin, başka açıklaması yok bunun. çünkü bir insan bu kadar değişken karaktere sahip olamaz. hatırlasana köydeki günlerimizi, armutlu’daki gezmelerimizi… ilk telefon konuşmamızı, konuşamamıştık zaten; denizde, kayalarda, dondurmacıda… sen beni sevdiğini söylediğin zaman ben o kadar huzurlu oluyordum ki, kötü giden bişey olduğunda bunda güç buluyordum. “ailen olacağım.” demiştin. telefonda “se-vi-yo-rum” diye hecelemiştin. ben seni her halinle seviyordum. sen yatarken yatağına gelip verdiğim iyi geceler öpücüğü kadar saf duygularla seviyordum. sorduğum sorulara hala cevap vermedin. ailemden niye çekiniyorsun onu da anlat bana. hayatımda ilk defa kendi dışımda gelişen bir nedenden dolayı bu kadar ağladım. çocuğun elinden çok sevdiği oyuncağını alırsın ya nedensiz bi şekilde, öyle ağladım… sadece bir şans istedim; oturup, konuşalım halledemeyeceğimiz sorunlar varsa ben de seninle aynı fikirde olabilirdim. ona bile fırsat vermedin. sen böyle değildin ani ve yanlış kararlar veriiyosun. bırak herşey zaman içinde olsun. söylesene neyi yanlış yaptım ben? şu an bir süreçten geçiyorsun verdiğin yanlış kararları bile doğru sanıyorsun. ben senin benim sevgimi hakettiğini düşünüyorum ve buna sen karar veremezsin. ama sen kararını çoktan vermişsin ve “bundan sonra ne olacak? annen arar mı? annem ne der bana?” ları düşünmeye başlamışsın. ne diyeyim? keşke beni en baştan beni artık sevmediğini söyleseydin de sebebini bilerek ayrılsaydık. şimdi ben hep acaba neydi sorun diye düşüneceğim. gerçekten sen iyi bir insan değilmişsin. ayrıldık falan diye değil, herkes ayrılıyor… neden mi? tutamayacağın sözler verdiğin için, en küçük sorunda vazgeçtiğin için, oturup bir kere yüz yüze konuşmadığın için, kendne hiç güvenmediğin için. evet senin sorunun bu güvensizlik. peki , yapışkan biri değilim merak etme, bundan sonra değil rahatsız etmek, sesini duymak hatta yüzünü görmek bile istemiyorum. umarım seni benim gibi seven birini bulabilirsin.