hatunun inanılmaz değişimi tek partlı se7en

bir şeyler söylemek istiyorum. sözümü kesmeden dinler misin? bu yola başlarken zor engellerle karşılaşağımızı biliyorduk. söz vermiştik hani ayrılmayacağız diye? sözün bu kadar mı güvenilmez senin. “mutlu değilim ben.” demek işin en kolay yanıydı, birlikte bu konuda neler yapabileceklerimizi konuşamadık bile. bu hiç tatmin edici bir sebep değil. motive etmemek.. ben ders çalışırken bile hemen çözeyim sorularmı, hemen bitireyim çalışmam gereken yerleri de seninle konuşayım diye motive oluyordum. derslerden her sıkıldığımda “biraz daha dayanmalıyım, bak haftasonu da geliyor belki buluşuruz.” diyerek güç veriyordum kendime. bana hep yalan söyledin, başka açıklaması yok bunun. çünkü bir insan bu kadar değişken karaktere sahip olamaz. hatırlasana köydeki günlerimizi, armutlu’daki gezmelerimizi… ilk telefon konuşmamızı, konuşamamıştık zaten; denizde, kayalarda, dondurmacıda… sen beni sevdiğini söylediğin zaman ben o kadar huzurlu oluyordum ki, kötü giden bişey olduğunda bunda güç buluyordum. “ailen olacağım.” demiştin. telefonda “se-vi-yo-rum” diye hecelemiştin. ben seni her halinle seviyordum. sen yatarken yatağına gelip verdiğim iyi geceler öpücüğü kadar saf duygularla seviyordum. sorduğum sorulara hala cevap vermedin. ailemden niye çekiniyorsun onu da anlat bana. hayatımda ilk defa kendi dışımda gelişen bir nedenden dolayı bu kadar ağladım. çocuğun elinden çok sevdiği oyuncağını alırsın ya nedensiz bi şekilde, öyle ağladım… sadece bir şans istedim; oturup, konuşalım halledemeyeceğimiz sorunlar varsa ben de seninle aynı fikirde olabilirdim. ona bile fırsat vermedin. sen böyle değildin ani ve yanlış kararlar veriiyosun. bırak herşey zaman içinde olsun. söylesene neyi yanlış yaptım ben? şu an bir süreçten geçiyorsun verdiğin yanlış kararları bile doğru sanıyorsun. ben senin benim sevgimi hakettiğini düşünüyorum ve buna sen karar veremezsin. ama sen kararını çoktan vermişsin ve “bundan sonra ne olacak? annen arar mı? annem ne der bana?” ları düşünmeye başlamışsın. ne diyeyim? keşke beni en baştan beni artık sevmediğini söyleseydin de sebebini bilerek ayrılsaydık. şimdi ben hep acaba neydi sorun diye düşüneceğim. gerçekten sen iyi bir insan değilmişsin. ayrıldık falan diye değil, herkes ayrılıyor… neden mi? tutamayacağın sözler verdiğin için, en küçük sorunda vazgeçtiğin için, oturup bir kere yüz yüze konuşmadığın için, kendne hiç güvenmediğin için. evet senin sorunun bu güvensizlik. peki , yapışkan biri değilim merak etme, bundan sonra değil rahatsız etmek, sesini duymak hatta yüzünü görmek bile istemiyorum. umarım seni benim gibi seven birini bulabilirsin.