harbiden kaybedenler kulübü üyeleriyiz beyler

bana kaybedenler kulübünden bahsetme panpa...

20 yaşındayım, Boğaziçi'nde okuyorum, harbiden sağlam param var, potansiyel mirasyediyim, arabam var, dünyalar güzeli bir sevgilim var, birini evde, diğerini ise ayda 4 gün gittiğim şirket genel merkezinde yürüttüğüm 2 adet işim var, çevrem çok geniş, sosyal bir insanım, teknolojiyi takip ediyorum, yelkenli kullanıyorum, futbol oynuyorum, fotoğraf çekiyorum, beni sevenlerin sayısı sevmeyenlerden çok çok fazla, en önemlisi ise ailem sapasağlam...

ama panpa gel gör ki babam bir gün bile beni takdir etmedi. Boğaziçi bilgisayar geldiğinde, liseden Amerika'ya giden 4-5 arkadaşım gibi, kendi gibi olamadım diye hayal kırıklığına uğradı. her hafta 2 saat hiç durmadan bunu başıma kakar. geri kalan sürede aramızdan su sızmaz ama pazar günü bana zehir olur. o 2 saatlik konuşmadan sonra kendimi toplamam bir kaç saati bulur.

bana kaybedenler kulübü deme panpa. sen mutsuzluktan bahsediyorsun ya, benim günlerim şen şakrak geçtiği halde o 2 saat beni hayattan soğutmaya yetiyor. hayatımın 15 yılını planladığım halde, amaçsız olduğumu, yaşamamın bir anlamı olmadığını, sanki rüzgarın savurduğu bir yaprakmışım gibi hissettiriyor.

hani diyorsun ya panpa "biz hayal eden ama hiç gerçekleştiremeyen kırgın çocuklarız beyler" ben yapamayacağımı bildiğim şeylerin hayalini kurmam. o yüzden de çoğu hayalimi gerçekleştirdim, bazıları ise gerçekleşme aşamasında... keşke hayallerim gerçekleşmese de, onun için kırgın olsam be panpa... ben gerçekleştirdiğim hayallerimin gölgesindeki, kırgın bir çocuğum.

bana kaybedenler kulübünden bahsetme panpa...

(bkz: hepinizi hekır yapıyorum vol bilmem kaç)

ezmeyin bu kadar kendinizi ya yazık valla

amk benim uyku düzensizliğim var onda uyuyamıyorum öğlende kız arkadasımla sinemaya gidicem şimdi yatsam akşam ezanına anca kalkarım uyuya kalırsam zütümden kan alır yoksa gibmişim sizi