2 dakikanı ayırıp okurmusun?

2 sene önce annem mide kanserine yakalandı süleymancıların yurdunda kalıyordum 3. Senemdi yurda başlayalı teog sistemi yeni gelmişti teoga girmek için hazırlanıyorduk yurtta. ilk teog sınavı geçmişti 420 ye yakın bir puan yaptım... Dönem arası falan derken annemi eve sevk ettiler. Annemin karnı şişiyor sarı bir sıvı ile doluyordu çok arttığı için yeniden hastaneye yatırdık 2. Dönem teog sınavı 24/25 nisan diye hatırlıyorum. 17 nisan günü eve gitmiştim babam annemin durumun iyi gittiğini söyledi. Aklımdan geçen tek şey ise "hasta insan ölmeden önce güzel bir yol çizer" oldu. Yurda dönmüştü o akşam babam benimle anneni görmeye gelmek ister misin dedi bende sınavı daha çok önemsedim nedense çocukluk aklı işte tam bir salağım...

Bu 2000li değilse beni serkan gibsin

O hafta yurda döndüm günler daha hızlı geçiyor, kendimi çalısmaya veremiyordum. Günlerden perşembe günüydü. Sabah saat 8 gibi kalkmıştık. Yurdun yetkili hocası beni yanına çağırmıştı, indim eve uğramamı söyledi sınava bir gün kalmışken bunu söylemesi çok tuhafıma gitti... Yurttan hiçbirşey almadan çıktım biliyordum anneme bişey olduğunu. Babamı aradım ve annemin durumun kötüleştiği öğrendim. Eve geçtim ağlıyordum, kendimi hiç bu kadar kötü hissetmemiştim, yan komşudaki ablam gelip bana bir sürü öğüt verdi resmen beni ölüme hazırlıyordu. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Nasıl kurtaracağımı durumu aklıma hiçbirşey gelmiyordu. ismail abi vardı komşu o geldi beni evden aldı mahallede dolaşalım dedi ben zaten kendimi salmıştım, ne diyebilirdim ki saat 3 e kadar dışarıdaydık. Eve geldik Bi alt katta oturuyorlardı. Oturduk muhabbet ettik kart oynadık falan 18:08 babam aradı
B: babam
b:ben

B:neredesin
b:alt kattayım
B:eve gel

Kapıyı bir açtım karşımda teyzemler ağlıyor yandan dayım geliyor ayakkabılarımı giymeden yukarı koştum annemin yattığı odaya girdiğimde babamın ağladığını gördüm karşında babaannem... Oturdum yere ağlamaya başladım biliyordum böyle bieşy olacağını.

Öncelikle başın sağolsun kardeşim kaç yaşında kaybettin onu? :/

Çıktım odadan hayatım bitmiş gibi hissettim hani serçe parmağınızı köşeye vurursunuz ya Bi acı ondan daha beterdi işte... Annemin cenaze namazı cuma namazı ile birlikte kılındı. Sakarya/Sapanca/Hacımercan köyüne defnettik. Asıl zorlu hayat bundan sonra başlıyordu işte. Düşünsenize arkanızı toplayan birisi yok mesela, size yemek yapan, sırlarınızı paylaştığınız birisi yok. Bir hafta sonra teog sınavının telafisi vardı. Hazırlanmam gerekiyordu. Yurda dönmek zorunda kaldım çok ağırdı ama sadece 2 kişi gelip elimi sıktı ve başın sağolasın dedi 50 kişiden 2 kişi. Arkadaş ortamım yoktu 6. Sınıftan beri dışlanırdım yalnızca Bi arkadaşım vardı onunla samimiydim. ilk gecem herkes oradaydı. Gece herkes uyudu ama ben uyuyamıyorum çünkü aklımda annem vardı ağlamaya başladım hüngür hüngür ağlıyordum. Sırf o beni dışlayan arkadaşlarım uyanıp rahatsız olmasın diye, alt kata indim oturdum. Şansa bakın ki birisi uyanmış tuvalete gelmişti. Beni görünce baktı bana resmen acır gibi bakıyordu işte o Zaman herşeyin daha taktan olduğunu anladım. Tuvalete gitti geldi sabaha kadar oturduk konuştuk. Herkes okula gitti doktordan rapor almıştı babam okula gitmeyip sınava çalışacaktım. Normalde biz okulda olduğumuz saatlerde hocalar başka bir yere gidiyordu. Ben yatağımda annemin benim için yıkayıp katlayıp çantama koyduğu çarşafı kokluyordum. Belki sizlere garip gelicek ama hissediyor insan...

Ozet : salakmis