harbi ibretlik lise aşkı hikayesi

saat 7 sularında vardı yanıma. benim saçlar o sıra 3 numaraydı. kafamda babamın beresi falan. south park'taki stan gibiyim. sonraları baktım zaten beni telefonuna stan diye kaydetmiş, o da ayrı nokta eheh. neyse, belirdi bu uzaktan. o mesafeden yüzündeki o mahmur ifadenin gülümsemeye evrilişini izledim. muhteşemdi. salına salına uykusu açılmış bir halde yanıma doğru geliyor, yanağına bir öpücük kondurup ellerinden kavrıyorum, otobüs bekliyoruz. otobüs geldi atladık biz. yanyana oturuyoruz, ellerimi bırakmazcasına kenetliyor ve böyle olmasını diliyor daima. ben de realistim dıbına koyim sami gibi diyorum "mayıs gibi zaten raporluyum her sabah görüşme imkanımız var" diye. öküzüm dıbına koyim. kız gülüyor falan. indik otobüsten. acemlerin orda, okuluna bıraktım yanaklarına iki minik öpücük kondurarak. o kış kıyamette yanıma yanaşmasının verdiği sıcaklık tarif edilemez beyler. o eller, o sarılma hissi. allah hepinize yaşatsın.

karşılıklı kepsleşiyoruz böyle. yüzü nedense bana hep müthiş gelmiştir. bir şeyin tamamiyle mükemmel olması için içinde bir kusur olmalıdır derim ben, yapay bir mükemmeliyet addederim aksini. benim için tamamiyle mükemmeldi. içim açılıyor, içime güneşler doğuyor, yedi iklim, yedi mevsim içimde. kızla muhteşem bir diyalog dahilinde ilerliyoruz.

pazar akşamı, ben konuşurken telefonla uyuyakaldım. pazartesi sabahı ikinci dönemin ilk günü. normalde 7-8:30 arası uyanırdım. o gün 5'te uyandım anasını satıyım. ne yapayım ne edeyim. giyindim okul kıyafetlerimi aldım çantamı yanıma. normalde yağmur yağsa ölürüm lan dediğim buzlu o dikenli tellerin ordan atladım yine aşağı. sabah içimde bir şevk. yürüyüşüm değişmiş lan. simitçiye uğruyorum, insanları selamlıyorum, simiti kemire kemire maksem'den çekirgeye doğru yavaştan yürüyorum. ona haber vermeden durağın önünde bitip onu okula bırakıcam, sürpriz olacak ayağına.

neyse devam et bakıyım devam winston box ile iyi gidiyosun

devam panpa duygulandım sevgi koyim

reserved

@55 hikayeyi metin belgesine yazmış olsam bile bitmez bu gece reyiz. cidden uzun soluklu. bana övgüler gelecek, sonra söveceksiniz, sonra anama söveceksiniz, adammışsın falan diyeceksiniz, kıza söveceksiniz, sonra aklımı gibeceksiniz, bir dünya dalga var yani.

akşama doğru yine böyle konuşuyoruz. ben "allahım neden bu kadar müthiş hissediyorum? yok... neden bu kadar müthiş hissediyorum? yok... neden bu kadar müthiş hissettiriyorsun?" dedim. o da bana "bir cevap veremem ama seninle her an büyülü" gibilerinden bir şey söylemişti. ben böyle muallakta kalsın, kafasını karıştırıyım diye arap ve kiril alfabeleriyle, türkçe olarak, seni seviyorum yazmıştım. bana cevap verdi "ah neler çektim bu kiril alfabesinden" dedi. ben de kiril alfabesiyle "neler çektin bu kiril alfabesinden" yazdım. o da kiril alfabesiyle "önemi yok" diyerek cevap verdi. kız meğer rusça biliyormuş yazıyı okudu amk. acayip utandım, konuyu dağıtmak için insanlığa lanet'in capsini falan atıyorum böyle. böyle bir süreç içindeyken bir sabah "günaydın hayatım #)" şeklinde bir mesajla uyandım. ulan uyandım ölmek istedim o an bildiğin mutluluktan. ne hüküm vereceğimi bilemiyorum. annemi öpüyorum falan böyle. kızkardeşime sarılıyorum falan. iştahla yemek yiyorum. hayatımın en iyi sabahıydı.

eğer bu hikaye bu gece bitmezse giberim ananı bak o kızı da giberim bitir hikayeyi

reserved

bana sıcak bir yerde olup olmadığımı sordu bir süre sonra. ben sevgiye aç bir insanım anasını satayım. sevmek nedir bilmem, sevilmek hiç bilmem. sevilmeye de sevmeye de öküz gibi açım. bu umursar tavır beni ne denli mutlu ediyordu tarifi mümkün değil. sorun olmadığını, otobüste olduğumu söyledim. bursa terminaline geldim, yalova otobüsüne bindim. annem aradı o sırada, araştırmada dolaşıyorum kendi halime dedim. (yalovada bir sahil şeridi) annem bana "oğlum yataklara sığmaz oldun ne oldu sana" falan diyor. gülüyorum.

otobüsteyken bana mesaj attı, the kooks - is it me kaydı yollamıştım. ona atıfı. "i need someone just like you."
ben de cevap verdim "ben de. ya da benim de, hangi şekilde tercüme ettiysen. hatta cümleden "someone just like" kısmını bile çıkarabiliriz." diye. harikulade bir andı. aşırı yorgundum, müsaade istedim. yol boyunca uyudum ve eve döndüm.

burda kaldım ayraç olsun

panpalar izninizle bir sigara yakıyorum, kısa bir mola, bu arada siz de ccc doluşun ccc

sonra işi olup olmadığını sordum. kahvaltı yapmamış falan. gidelim beraber dedim. yine özgüven amk. bende yoktur bu, fıtratımdan sökülüp alınmıştır zamanında ailem, çevrem tarafından itina ile. pek bastırılmış yetiştirildiğim için kendimi bir halt zannetmem için haddinden fazla özgüvenle dolmuşum. annem evde bekliyor dedi. hala eller kenetli. pekala görüşürüz dedim. ellerini yavaşça bırakacakken bir öpücük kondurdum, sürpriz oldu açıkçası. arkasını döndü, suratını hafiften astığını sezdim. içimden yine "hasgibtir" diyorum. biraz ilerledi. sonra geri döndü diğer yanağını uzattı, öptüm. eve gülümsemelerle girdi bu. ben otobüsü bekliyorum, içim dışıma taşıyor, içim dünyaya sığmıyor, çatlayacağım dıbına koyayım.

neyse sadece bakışıyoruz. birden telefona baktı işte. "annen mi?" diye sordum. "hayır ya şu 10 yollarsan şöyle olur şeyleri" falan dedi. ulan diyalog tıkanmış, ne desem bilmiyorum. bir an hafiften bir özgüven bastırdı "ne oluyomuş 10 kişiye yollayınca" dedim. "sevdiğin çocuk elini tutuyomuş" gibisinden bişey dedi. ben tam özgüvenle yapıştırdım cümleyi:

10 mesajı yollanmış varsayıp ellerimi ısıtabilirsin.

kız orda gibtir git dese haklı. ama bir elimi tuttu. sonra diğerini. sonra kenetlendi eller. ben dünyayı yiyeceğim o an, o nasıl bir şevktir dıbına koyayım. hayatımda hiç hissetmediğim kadar olağanüstü hissediyorum ve sanki her şey bu an için yaratılmış gibi. arkadaki "kent meydanına giden otobüsü biliyo musunuz" diye soran teyzeler bile. "bilmiyorum" diyorum. onun gözlerine bakarken "şu an umrumda da değil" diyorum. teyze sopayı çalsa haklı amk.

Müzik zevkini sevdim bin inşallah benim yasadıklarımı yasamamıssındır

büyüksün panpa devam

+o -ben
+senin ne işin var burda
-"senin" ne işin var burda?
+burası benim evim?
-burası mı?
+senin yalovada olman gerekmiyo muydu?
-geçerken uğradım.

tam hatırlamıyorum ama yaklaşık böyle bir şeydi. bakıştık bir süre sessizce.

+oradan seni affetmiş gibi gözüküyo muyum?
-hayır.

(bir süre sonra)

-affettin mi?
+evet.

(gülüşmeler, komiklikler şakalar)

sabah uyandım saat 8. direk yataktan fırladığım gibi çıktım evden yalova dörtyola. ilk gelen bursa otobüsüne atladım. kafam atmış, kendime bi camel black aldım. sigara içmiyorum diye biliyordu ama tekrar başlamıştım bir dönem. çekirgeye kadar geldim. ne yapsam lan ne etsem şimdi buraya kadar geldim de diyorum. neyse arkadaş, kız 8. katta oturuyodu. balkonundan rahatlıkla görebileceği bir araziye, kar birikintisi vardı, o kahve üzerindeki kalbe atıfta bulunurcasına kocaman bir kalp çizdim yürüyerek böyle. insanlar bana bakıyo nabıyo bu dıbına kodumun liselisi diye. resmi çekip yolladım "senin üstün resim yeteneğin kadar olmasa da. daha detaylı görebilmek için balkona falan çıkabilirsin bence." dedim. bir süre sonra bir mesaj geldi koca harflerle "aman tanrım inanmıyorum" şeklinde bir şeydi. neyse bekledim biraz durakta. aşağı indi.

ben de yalovanın karlı manzarasını yolladım o an. birden bin falan demeye başladı böyle. nefret söylemi halinde. ben ne olduğunu idrak edemiyorum. yatıştırmaya çalışıyorum. "ben burda üstün resim yeteneğimle sana kahve üzerine kalp çizeyim, sen orada bu kalp değil phillip'ın (bir south park karakteri) kafasına benziyor ve aslında kalp olup olmadığı da gibimde değil" diyorsun dedi. ben idrak edemiyorum durumu amk. bir süre geçti. the kooks'un is it me parçasından bir kuple çaldım. "we all need someone to guide us / someone to introduce the show / i need someone just like you / someone to let me know i could lose it all." http://www.youtube.com/watch?v=oyERJwubHWI

ses kaydını yolladım buna. gönlünü almış gibiydim. sonra biraz daha yavşaklaşınca bu yalnızlığı giderme konusunda iyice köpürdü. telefonu kapattı. lan yalovadayım elimden bir şey gelmez, bir şey de diyemiyorum. diyemem de. ne yapacağımı bilmiyorum, ne oldu şimdi dıbına koyayım modundayım. ne yapacağımı düşünüyorum. düşünürken uyuyakalmışım.

reserved

barda çalıyoduk o sıra. kafa dağıtıyorum. artık amaçsızca konuşuyoruz iyice taka sarıyor. kendisinin pek , nerdeyse hiç, arkadaşı olmadığını biliyorum ben. bana başka bir gezegenden gelmiş olabileceğimi söylerdi. ben de ona "eğer başka bir gezegenden gelmişsem bu senin yalnızlığını yerle bir etmek içindir ve bilirsin ki arkadaşlar yalnızca buharlaşmak için vardır" falan diyorum böyle. o da, ben de bir şeyler olduğunu hissediyoruz yavaştan. bir gün bana bir mms yollamış kahve üzerine kalp çizmiş böyle. ama ne gib olduğu anlaşılmıyo.