harbi ibretlik lise aşkı hikayesi

burdayız panpa yardır

"ee napıyoz şimdi" demiş aradan bir süre geçtikten sonra da. ebenin dıbını. pek fazla aramıyorum onu ama, mudanyaya gidince bir resmini koymuş, kolunda metallica bilekliği anında dikkatimi çekti. şöyle bir süzdüm.
"vay dıbına koyim güzelleşmiş lan." dedim. bir günde oluşan farka bak amk sen. bir de işin garibi baktım şey yazıyor "basted just started to use facebook for android." telefon almış yani. ya da daha evvelden varmış, resimlere bakmak için tl harcadım yorumları falan var. vay dıbına koyim diyorum sadece.
o sıralarda şöyle bir yazı yazmıştım beyler buyrun buradan alıyım sizi: http://derdest.tumblr.com...ktiren-iliski-diyalektigi

pazartesi günüydü sanırım. haziran 18. ulan öyle bir gel-gitli dönemler yaşıyoruz ki. medcezir muamma meyiller hakim sürekli, gelmiş bana "selam hayatım" demiş. be dıbına koduğum hani sen yapamazdın? ne diye geliyorsun şimdi, ne diye benim damarıma basıp iflahımı gibiyorsun ki? elim ayağım titredi ve işin garibi kendimi cevap vermek durumunda hissediyorum, kafamda bitirememişim henüz.

"ben avukatıyım, kendileri herhangi bir iletişim talebinde bulunmamakla beraber, ekte, "özet" niteliğindeki bir belgeyi fikir alemini tercüme etmesinden ileri gelen sebeple size ulaştırmam gerektiğini belirtti.
ek: http://www.youtube.com/wa...I&feature=relmfu" ;

diyebildim ancak, elden başka ne gelir.

ertesi gün sınav çıkışında buluştuk, intam parkındayız. kenetlenmiş bir vaziyetteyiz birbirimize yine. sınava gitmiş, yükseltme. okul kıyafetleriyle gelmiş karşıma. beyler bilmiyorum ama ben okul üniformasına bayılırım. her neyse, çimlere uzanmış yatıyoruz falan. uzun süredir birbirimizi görmediğimizden biraz fazla özlemişim sanki ama, bana göre ara ara görüştükçe tazelenir ilişkiler, ama arayı açarsan ebenin dıbını görürsün. en azından benim için böyleydi. bastet sıradan bir kız olsa, yemin ederim ertelediği gibi bırakırdım. ama ben hep onun karakterinin önüme koyduğu bariyerin ardını görmeye çalıştım, "acaba zaman içerisinde ne olur, lan biz o yaşlardayken ortalığın dıbına koyuyoduk, normaldir, elbet değişir, aklını başına devşirir" diye düşündüm her zaman.

bu merakım yüzünden ona "gibtir git." diyemedim, onu bırakamadım ve belki de sevgimi, yahut sevgi zannettiğim şeyi her daim canlı tutan şey bu meraktı. ondan tamamiyle nefret edemiyordum çünkü o bariyerin ardında nefretlik bir karakter yoksa hayal kırıklığına uğrardım. onu tam manasıyla, gözükara sevdiğim de söylenemezdi artık çünkü o bariyerin ardında nefretlik bir canavar uyuyor olabilirdi. belki de yıllardır hasret kaldığı o insan muamelesini bende görünce derinlerde yatan bir ego canavarını uyandırmış, doktor frankeştayn gibi bir canavar yaratmıştım.

ilk defa fikirlerimin detayına bu denli girdim, bilmiyorum. her neyse. konuşuyoruz ama nasıl böyle. suriyeli şarkıcı kadın muhabbeti gibi böyle. "din arıyorum" falan diyo gülerek. "reenkarnasyon olmasın, mümkünse öteki dünya da olmasın" falan. saçmalıyor yani böyle. bir ara muhabbet nerden geliyor bilmiyorum ama, cinselliğin aslında islama göre tanrının verdiği en büyük nimetlerden biri olarak gözüktüğünden bahsediyorum böyle. "o zaman niye müslümanlar ciks kelimesini duyduğu zaman çil sürüsü gibi kaçışıyolar" falan. fetva verir gibiyim amk. en sonunda nasıl olduysa bağladım, "islamda aslına bakarsan keskin sınırlarla çizilmiş bir aile hukuku yok. yani şu an islamiyete göre sen benim karımsın." diyorum. gülüp, "kolaycı bin" diyor bana, ardından yazın sıcağında çatlamış dudaklara merhem niteliğinde buseler basıyor dudakları. dıbına koyim, öpüşmeye hazırlanan alt yapıya bak. güldüm yemin ediyorum ya.

günler güzel geçiyor diyorum da, haziranın son demlerinde bildiğin bir gün bir hafta gibi geliyor. ufacık zaman diliminde yazdığım olaylara bakın amk. iyi gidiyoruz ama kötü bir şey olmaya görsün anında insanlıktan çıkıyorum ben. fıtratımı gibeyim ne oldu lan bana? o an yaparken gayet normal geliyordu ama bir düşünüyorum, kavgada yemin ederim aklıma gelmez. 9gag capsi gibi bir sürtüşme yaşanıyor yine. şöyle bir diyalog
+bastet -ben

+off
-oflama
+sus tamam sonra konuşalım
-artislik yapma
+kes be
-"daha farklı"dan ziyade, yalnız ve yalnız insan ol.

onun bana söylediği şeyleri hatrımda tutmuş ona silah olarak kullanmaya da başlamıştım, daha ne kadar izah edilebilir ki durumun vehameti?

+istemiyosan git, yazma bişey
-istemediğim şey sen değil, değiştirme vaadinde bulunduğun tutumların (yine bel altı çalışıyorum, yine huur çocuğuyum)

(bir süre sonra)

-gel şöyle iki laflayalım araya duvarlar örüp duracağımıza. çil tanesi, sorun olmayacak şeylerin nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde büyümesini, seninle arama girmesini yediremeyip sinirlenmem doğal
+sen sinirlenmezsin
-sevgisizliğe mi bağlıyorsun bu tutumu o zaman?
+evet
-ben ki "sevmiyo musun beni" dediğin zaman bunu hakaret olarak addeden biriyim, böyle düşünme.
+şu halimize bak, nasıl düşünmememi beklersin, bana insan değilsin diyorsun. eskiden hayatım derdim.

kız haklıymış aslında. ama insan değilsin hayatım.

bir sakinlik dönemi girdi araya. pek fazla konuşmuyoruz. ben paranoyak olmuşum, o da üzerime titremekten vazgeçmek üzere gördüğünüz gibi. 25'i sanırım pazartesi günü buluşmak üzere sözleşmiştik. haftasonları hiç konuşamadık pazar akşamı bana "mudanyaaaa" falan dedi. haftasonu mudanyada mıydın? dedim. hayır dedi. e ne gibime haber vermedin? ertesi gün mudanyaya gidiyormuş sabah erkenden buluşalım falan filan bişeyler dedi. sınav çıkşı mı ne. sınav 10:40 gibi biter ben gittim 11'de.

11:20 gibi geldi bu sınav 12'deymiş dedi. 15 dakika için geldim oraya yani. vay amk. oturduk ağacın dibine. travian anlatıyo bana. gözlerindeki o parıltı gitmiş, sanki bana yabancı bakıyo amk. ne oluyo lan. mudanya meselesi açıldı. iki hafta falan orda kalabilirim dedi. blöf yaptığını bilmiyordum ama cidden duygulandım lan. sarıldım, seni özliycem dedim. çünkü onca zamandan, onca şeyi atlattıktan sonra artık onunla arama bir perde çekip asıl hislerimi yansıtma gereği duymuyordum, bikaç yaş sızdı gözümden. aptalım tabi dıbına koyim, ama o sıralar cidden kendimi ona muhtaç hissediyorum.

baktı bana. "hani nereye gidersen git diyordun şimdi ne oldu?" dedi. hiçbir şey diyemedim. şimdi sen gelip de "nereye gidersen git asıl söylemek istediğim değil, sadece onca kan kustuğum zamanla bir daha karşılaşmamaya dair bir söz, bir teminat bekleme tepkisi" diyemezsin. adamın dıbına korlar. sen bir kere teminat bekleyecek kadar zayıf karakterli olursan, karşındakini pusuya düşmesini beklediğin bir ceylan olarak görüp böyle bir anında saldırırsan adama böyle yaparlar.

ne oldu şimdi? diyemedim bir şey. aradan bir müddet geçtikten sonra bir yabancılaşma hissi sezdiğimi söyledim. öyle mi oluyoruz? dedi. hayır olmuyoruz ama ben.. derken "ee? ne o zaman?" diye kesti sözümü. kendimi onun karşısında ilk defa bu kadar aciz hissediyorum çünkü ilk defa boyun eğerken, suçluyum. ona gerçekten haklı olabileceği bir meseleyi koz olarak vermişim.

gitti bu sınava. bekledim ben. çıkışında aldım okuldan geri döndük. otobüste bana şey diyor "eve gidiyim sonra dışarı çıkar bizimkilerle buluşur kaymaya giderim." falan. içten içe fıttırıyorum ben. e hani mudanyaya gidecektin? otobüsten inince söyledim bu durumu ona. o da "sana ayıracak vaktim yok dedim, vaktim yok demedim." dedi. ben iyice fıttırdım. sakinim dışarıdan ama. bana sakin ol 2 hafta sonra görüşürüz falan diyor. dalga geçer gibi.

uzun uzadıya anlattım bu ben "idare etme" meselesini. yok başka zaman, yok bugün olmaz, yok mudanya, telefon meselesi falan filan. bana şöyle dedi: "seni seviyorum ama ilk günkü gibi değil. seni özlemeye ihtiyacım var ve bunu seni kırmadan söyleyemezdim." http://imgim.com/2al0qs.jpg

aslına bakarsanız beyler bu, o dönemde benim yaptıklarımdan sonra o kadar beklenecek bir şeydi ki. ben ağzıma geleni söyledim, yine onun söylediklerini bir silah olarak kullandım o an ama kontrolsüzce yemin ederim. şu an burdan bakıyorum o kadar çocukça, o kadar zayıf, o kadar boş, anlamsız ve aciz geliyor ki insanlığa sığan bir tarafı da yok. salt huur çocukluğu. "sana inanan aklımı gibeyim." diye bitirmişim işte bir de. son silahlarımı kullanıyorum sanki.

bizden bir yol olur mu diye soruyorum. olacağına inanalım her insanın biraz araya ihtiyacı vardır diyor. bana inanmam gerekeni değil, doğruyu söyle diyorum. doğru olan bu, senin neye inanıp inanmaman gerektiğine ben karar veremem diyor, mola moduna geçiyoruz. beraberlik ardından uzatmalara giden takımın verdiği ara gibi, yıpranmışım, yorgunluktan ölüyorum. tamamen onun insafına kalmış olmak gibi bir durum da sözkonusu ve ben, bu durumdan hiç memnun değilim. ama o bariyerin ardını görmek adına, belki başka sebeplerle, bırakamıyorum.

hem hikayede, hem hikayeyi yazmada, biraz mola beyler. siz doluştuktan sonra kalanını sohbet havasında zütürelim böyle kendi kendime hoş olmuyo valla ama, bugün beklettim sizi, bol bol yazdım, bunlardı işte. iqra.

reserved yarın okurum

kaldığım yerden devam

hasgibtir resimde yanlış yerden devam etmişim hikaye saçma sapan oldu ne diyo bu dıbına koduklarım diye gülüyodum ahaahaha dıbına koyim hem hüzünlendirip hem güldürdün

capslerde görüyorum ki sen roman yazmışın sanki dıbına koyim kız 2 kelime cevap.Ne biliyim değişik ya sonunu merak ediyorum hiç görüşmüyo musunuz yoksa nasıl bi haldesiniz onu merak ediyorum

tahammül ve sabır arasında ki şey çok farklıdır. sen önceleri sabrederken, artık tahammül edemez olmuşsun. tabi bu kızın gibik tavırları, davranışları ve egoizimi, dünyayı ben yarattım havalarını zirvede yaşayıp senin beynine hardcore gibiş yapmasından kaynaklanıyo. kız seni resmen bacak omuz yapıp gibmiş ama gözün kör olunca bi takumu göremiyosun, hayırlsı tabi.

La hadi amk yaz işte hızlı hızlı . içim şişti beklemekten

beyler haber veriyim leptopun şarj aletini çaldı benim valide. uyusunlar da aşırıyım, sahura kadar yardırırz sonra.

takipteyiz panpa ccc sahur timi ccc

hala gelemedin mi mına koyim

panpa hikayenin sonunda kızla ilişkini tamamen kesmişsindir umarım,ne biçim kız öle şizofrenik takıntıları mı var ne yani istediği şey de belli değil amk