Kendimden utanmaya başlayalı. Adam olduğumu varsayar oldum. Yalnızlık adamı hizaya sokuyor. Bunca yıldır değerini en çok bilmediğim kendi hayatımmış. Pişmanlıklar fazla uzun süre meşgul etmiyor zihnimi. Fakat hep biryerlere yapışıp kalmışlar. Acısız bir son ümidediyorum. Ve insan gibi hir hayat. Dünler yarınlardan farksız olmaya başladıkça ümitlerim soluyor. Kendimi buldum. Yalnız başıma kalınca. Memnun kalmadım halimden. Ve sıkılmaya başladım. Çok uyumsuz eğlencesiz bir adammışım ben. iyi ki osbir var