Pandemi döneminde aslında karantina hayatı yaşadığımı fark ettim. Herkes bunalıma girerken ben mutluydum çünkü hayatı kaçırmış gibi hissetmiyordum herkes evdeyken. Pandemi bitti zorbalıklar başladı. Yavşak gevşek tipler ayağımı kaydırdı işimden oldum. Şimdi ben bu tipleri gebertsem heralde hapse girerim. Sürekli ezilen bi hayat yaşamaktan kaybeden olmaktansa bazen bu mantıklı geliyor. Şuan ne işim ve ne eşim. herhangi bir uğraşım yok. Oldum olası 3+1 evde babam ve Anacığımla yaşıyoruz. emekli maaşlarıyla ve kiralarla geçiniyoruz çok şükür. Zaten her gün Ortalama 1 saat kadar dışarıda geçiriyorum, onun dışında hep evdeyim.

Hani diyorum ki, beni kovan işyerine saldırı düzenleyip cezaevine girsem.. ne güzel ekmek elden su gölden geçinip giderim. Hem sosyallesirim de ne güzel. Oturur, evimdeki gibi anca tv izler ve kitap okurum. Günde 1 saat söyle bi nefes almaya avluya çıkartsalar yeter bana.