Elimizdeki aletler bizi korumaya zar zor yeterdi. Bu sebeple daha çok gizleniyorduk. Tam 3 gün geçmişti. Ormanda su sıkıntı olmamıştı. Ancak açlığımızı giderecek fazla bir şey bulamıyorduk. Yine bir gün dinlenirken, Kaarle nin uyarısıyla irkildim. Ilerde, ormann çıkışında bir grup asker görmüstü. Ya saklanacaktık yada savasacaktık. Cephane kıtlığı sebebiyle saklanmayı önerdim. Buralarda agaçlar seyrek olmadığından, ağaçların tepesine tırmandık. Daha fazla buralarda duramayacağımızı anlamıştık. Yakın zamanda kaçmalıydık. Benim aklımda yakin adalara gitmek vardı. Bunları düşünerek ağaca tırmandım. Altımızdan bir grup asker geçti. Konuşmalardan ve gidiş yönlerinden kıyıdan uzaklaştıklarını kestirdim. Üstümüz başımız pas içerisindeydi. Yarın kıyıya dogru gitmeli ve bir tekne o olmazsa kayık ele geçirmeliydik. Açıklarda bir adaya gitmeli ve orda 2 hafta 3 hafta kalmalıydık. Ondan sonrada italya kıyılarına varabilirdik. Hala korkuyorduk. Yakalanabilirdik, ve yakalanmamız halinde bir daha kaçamazdık. Tekrar yakalanmak yerine ölmeyi tercoh ederdim. Gerekirse burdan corsicaya kadar yüzer yada italya sınırına kadar yürürdüm ancak o hücreye girmezdim. Gunler geçti, geçti. Daha fazla kuvvetten düşmemek icin kıyıya doğru yürumeye başladık. Akşam 11 suları denize ulaşmıştık. Eğer sabahı burda geçirirsek yakalanırdık. Deliler gibi kıyıda koşmaya başladık. Bir tekne bir kayık aradık. Eğer bulamazsak sabah gelecek olan denizciler, balıkçılar bizi askerlere ihbar edecekti. Gazetede isimlerimizin, resimlerimizin verildiğine emindik. Tabi yanında büyük ödülde. Sabah güneşin doğmasına 1 yada 2 saat vardi. Sahile oturduk Kaarle ile. Bana kuleye çıktıktan sonra neler yaptığını anlattı. Toulouse taki ailesinden bahsetti. Yaşam şartları iyi değildi. Ancak özgürlük onun tek sermayesiydi.
Ona eğer 2 saat daha durursak bu özgürlüğü kaybedeceğimizi söyledim. Hak verdi. Birbirimize acır gözlerle baktık. Yorgun kollarımıza baktık. Hayat bizi yormuştu. Alnımız hapishanede kırış kırış olmuştu. Kaarle genç girdiği yerden 38 yaşında çıkmıştı. Birbirimize tek yol kaldığını söylemek isted gibi baktık. Evet tek yolumuz kalmıstı. Burdan en az 5-6 km uzaktaki bir adaya yüzecektik. Bu damarlarımızdaki son kuvveti sonuna kadar buna harcayacaktık. Daha fazla beklemeden tüfekleri sakladık, çakımızı ve keskin aletlerimizi yanımıza aldık. Yüzmeye başladık