inanmayan okumasin mq kelleri

Beyler geldim aksam devam edicez merak etmeyin yarıda bırakmak yok ilgi olmaz diye dusunmustum saolun saat 21.00da burada olacagim GÖRÜŞMEK ÜZERE..!

Son 50 dakika

Beyler direkt basliyorum setin 9u direkt basliyorum

Evet beyler devam + içeri girdiğimizde, Ahmet duvarın köşesine geçmiş, sırtı bize dönük oturuyordu. Hırltılı hırıltılı, “Sizi öldürecem, sizi öldürecem!” diyordu. Annem de gelmişti. Kadıncağız, sesli olarak sureler okumaya başladı. Babam, “Ne yapıyorsun sen!” dedi. Ahmet, sureleri duydukça cığlık atıyordu. Sonra sırtının üstüne yere düştü. Ağzından köpükler geliyordu. Babam, “Sara krizi geçiriyor.” diye yanına gitti. Ben, Ahmet’i tutmaya çalışıyordum. Krizi geçmişti. Uyandı. “Baba, abi… Ne oluyor? Ne işim var benim yerde!” diye ağlamaya başladı. Babam bana, “Sen, bu gece kardeşinle yat. Yarın, bie pgiboloğa gösteririz.” dedi. Babama, “Baba, bu piskoloktan öte!” dedim. Bana, “Konuşma, ne o zaman söyle!” dedi. Onunla tartışmaya giremezdim.
Herkes odadan cıktı. “Ahmetim, canım kardeşim. Ne oluyor sana!” “Abi, bana birşey mi oluyor?” dedi. Unutmuş gibiydi. “Tamam, birşey yok.” dedim; ama unuttugunu sanmıyordum. “Hadi gel, yatalım.” dedim. Kardeşimi koynuma alarak yattık ve konuşmaya başladık. Ben, ona, “Hani bana herşeyi anlatacaktın.” deyince, “Abi, sana herşeyi söylemek isterim; ama söylersem beni öldüreceklerini söylediler.” “Kim onlar, kim?” dedim. “Lütfen abi, beni zorlama!” dedi. Yatmadan önce okulda ögrendigim duayı okudum. “Ah!” dedim. “Neden önceden annemi dinleyip Kur’an ögrenmedim ki!” diye içimden geçirdim.

Kardeşim, uyumuştu; bense hala düşünüyordum. Bir ara gözümü kapattım. Odada sanki hafif bir rüzgâr estiğini hissettim. Korkuya kapılıp hemen sağa sola dikkat kesildim. Kardeşimin yere düştügünde işaret ettiği pencere tarafına baktım. “Acaba açık mıydı?” diye. Açık değildi.

Odada sağı solu inceleye inceleye, aklıma güzel şeyler getirmeye calışarak ve yine sağa sola bakarak tam uyuyacaktım ki bir şey dikkatimi çekti. Kardeşimin duvarda bir resmi vardı. Güzel bir resim… Hep bir noktaya bakıyor gibi durur, başka bir deyişle yatarken gözlerine bakıyor gibi gözükmez; ama sanki beni izliyor gibiydi. Rahatsız olmuştum. Kalktım, resmi kaldırdım. Tekrar kardeşimin yanına yatarak bildigim duayı daha çok tekrar tekrar okudum.

Oda suskundu. Gözümü kapadım. Sonra kapının açıldığını hissettim. Yine dikkat kesildim. Kapı istikametine baktım. Kapı, harbiden açıktı. Sonra yine dua okumaya basladım. Korkmayacaktım; çünkü gücü kudreti sonsuz olana (Allah’a) sığınmıştım. inancım, o gece doruk noktasındaydı. içimden bir şey, “Sakın korkma!” diyordu.
Sonra gözümü yumdum. Ayak tarafımda bir ağırlık hissettim. Sanki yatağa biri çıkmıştı. Ağır ağır göğsüme doğru çıkıyordu.Ama korkmuyacaktım. Sonra bedenimi sıkıştırdığını hissettim. Gözümü açtım ama kafamı çeviremiyordum.

Beyler okuyan 3-5 kişi varsa kendini belli etsin

Birden, “Senden değil, seni Yaratan’dan korkarım.” dedim. Bunu deyince ağırlık sanki iyice arttı. içimden, “Lütfen anne gel, lütfen anne gel!” diye ağlamaya basladım. Evet, içimden ağlıyordum. Sonra kapı açıldı. Ağırlık kayboldu. Kafamı kaldırdım ki annem. “Anne, anne! iyi ki geldin.” dedim. Annemde ise hiç ses yok. “Anne,” dedim. “Erkek çocuğum, sen istersen odana geç. Ben, kardeşinle kalırım.” diye konuştu. “Yok, ben kalırım.” dedim. “Oglum,” diye konuştu. “Hemen kalk!” Şöyle bir anneme baktım; fakat aman Allah’ım! “Annem olamazsın sen! Nesin sen? Kimsin sen?” Ses çıkarmadı. Öylece bakıyordu. Ayakları tersti. Dua okumaya başladım. Sonra nasıl oldu anlamadım, bir şekilde kayboldu.

Kardeşimi o gece yanlız bırakmamam gerektiğini anlamıştım. Ne yapmam gerektiğini düşünürken uyuya kalmışım. Çok enteresandı. Düşümde, uzun karanlık bir koridorda yürüyorumdum. Sonra önümde Ahmet’in olduğunu fark ettim. Ona doğru koştukça, o uzaklasıyordu. “Ahmet, dur! Ahmet, dur kardeşim!” diye bagırıyordum. O, “Abi, yardım et abiiiiiiiiiiiii!” diye ansızın kayboldu. Ben, daha hızlı koşmaya basladım. Yetişemiyecegimi anlayınca durdum. içimden bir şey, “Geriye dön!” diyordu. “Geriye dön…” Soluk soluğa idim. Dönünce Ahmet ansızın boğazıma sarıldı. Sıkıyordu. Resmen boğuluyordum.
Gözlerimi açtığımda Ahmet’in beni boğuyor olduğunu ve annemin beni hıçkırıklar içinde kurtarmaya çalıştığını fark edince, Ahmet’i üstümden attım. Bana bakarak gülüyordu. “Seni boğacağımı söyledim, seni boğacağımı söyledim!” diye gülüyordu.

Duvara doğru dönerek duvarı tırnakları ile kazımaya başladı. Bunu görünce üstüne atladım. Anneme, “Onu yatağa bağlayalım.” dedim. Annem’le kardeşimi yatağa bağladık. Kardeşim, iyice delirdi. Bana, “Pis homo, pis homo! Sakın hocayı getirme, sakın! Yoksa seni bec……im!” diyordu. Nerden anlamıştı hocayı?

Babam, sabah erken gitmişti işe. Saat 7:00 gibi operasyona girecekti. Gitmeden anneme, “Ahmet’i hastaneye getir. Onu pgiboloğa gösterelim.” demiş. Anneme, “Ben şimdi geliyorum.” diye haneden çıktım. Bir hoca bulacaktım. Arkadaşımın tavsiyesi ile bir hoca buldum. Ona her şeyi anlattım ve bizim haneye getirdim. Birlikte merdivenleri cıkarken, hoca dua okumaya basladı.

Annem, bizim geldiğimizi gördüğü için kapıyı açık bırakmıştı. Biz kapıya yanaşınca, kapı ansızın kapandı. Annem, kapıyı tekrar açtı. Ben, içeri girdim; hoca ise girmedi. Bana bakarak, “Ben, ilk etapta giremem.” diye konuştu. “Neden?” diye sordugumda, “Bu hane, hiç hayırlı değil. Size burayı kim ve ne vakit sattı?” “Ne ilgisi var!” dedim. “Size burayı satan kişinin başına da aynı olaylar gelmişti.” “Peki sen nerden biliyorsun?” dedim. “Satan şahıs, çok ucuza sattı.” ve hiç bir şey demedi.
Bana, “Beni sana kim önerdi?” diye konuştu. “Arkadaşım Dursun.” dedim. “O vakit ara Dursun’u!” “Niçin ki?” dedim. “Sen, ara Dursun’u!” Aradım. “Ya Dursun, bugün yanına ugradım ya,” “Alo, evet dinliyorum seni…” “Bana bir hoca bul diye.” Dursun, ansızın telefonda gülmeye başladı. Bana, “Sen içtin mi?” diye sordu. “Hayır, ne ilgisi var! Şimdi dedim ya!” “Arkadaşım, beni geçen sen memleketime ugurlamadın mı?” deyince şok geçirdim başka bir deyişle. “Sen hala gelmedin mi? Evet, o vakit ben kimle konuştum?” derken, “Ooooo, hadi işim var. Bitince ararım.” deyip yüzüme kapattı telefonu.

Neler oluyor?” diye düşünürken, hoca hızla kardeşimin bulundugu odaya girdi. Ben, donakalmıştım. “Sen… Sen kimsin o vakit!” diyebilmişim yalnızca. Hoca girince kardeşim, “Sen, sen! Seni tanıyorum!” diye korkunç bir çığlık attı. Hoca, kardeşime, “Tanrı Rabb’in hesabına! O, insanı bir kan pıhtısından yarattı. Seni perişan!” diye konuştu ve sureler okumaya başladı.

Ben, hâlâ neler olduğunu çözememiştim. Bu şahıs, kimdi? Sonra kardeşimle konuşmaya başladı. “Bu insanları rahat bırak!” diye konuştu. Kardeşim, “Abi, abi! Çıkar onu odadan!” diye ağlamaya başladı. Ben, hala telefonun şokunu yaşıyordum. Sonra bu şahıs, bana, “Hadi kardeşini sıkı tut!” diye konuştu. Annemi de çağırdı; fakat tutmadan önce abdest almamızı istedi. Aldık. Başka bir deyişle annemin bana gösterdiği şekilde. Sonra kardeşimin yanına gittik. Hoca, baş ucunda Kur’an okumaya başladı. Bize, “Hadi, şimdi tutun!” deyince, annemle ben hemen tuttuk. Kardeşim, çığlık atıyordu. Gözleri, siyahla kan kırmızısı şeklinde değişip duruyordu.

Sonra yatağı sallanmaya başladı. Odadaki gardrop kapakları açılıp kapanıyordu. Mutfaktan tabak kırılma sesleri geliyordu. Lambalar açılıp kapanırken, bizim bulundugumuz odadaki lamba ise patladı. Sonra ani bi suskunluk oldu. Kardeşim, bayılmıştı. “Bitti mi?” dedim, hoca olarak getirdiğim şahısa dönerek. “Hayır, burada kaldığınız sürece hiç bitmez.” diye konuştu.

Beyler duvara anlatmıyorim dmi?

Bi şuku atın cugu atın bişey yapında burda oldugunuzu bilelim mq

“Sizden önce, burada bir aile yaşardı. Çok güzel bir aileydi. Sonra küçük erkek çocuklarında para normal bir vaziyet oldu. Başlangıcında, erkek çocukları gece su içmeye kalkmış. Koridorda yürürken, şu an bulunduğumuz odanın kapısı açılmış. O vakit, bu odayı yalnızca konuklar için kullanırlarmış. Çocuk, kim açtı diye içeri girdiğinde, kapı ansızın kapanmış ve çocuğun içeriden çığlığı yükselmiş.” “Ve sonra?” dediğimde, “Tamam, bu kadar. Sonrası sondu zati.” diye konuştu.