Anlatacaklarımdan Korkacaklar vb. yapacakalar sakın okumasın kesinlikle tavsiye etmiyorum hemen başlayacağım.

Olay bir hanede geçiyor...

BiRAZDAN GÖRÜŞMEK ÜZERE..!

[Aslında gece yazmak istiyordum ama şimdi yazıyım gecede okursunuz]

Edit : Hikaye bitmiştir pampalar Okuyanlara Eyw. Okumayanlarada Eyw.

Edit2 : Bkz buyrun panpalarım~> (bkz: dafeman)

Good Bye

Birgün, işten haneye geldiğimde annemi ağlarken gördüm. “Hayırdır anne, ne oldu?” dedim. Bana, “Kardeşin… Kardeşine bak, çıldırdı sanki…” diye korku dolu gözlerle bakınca yerimden fırlayıp kardeşimin bulundugu odaya girdim. Bana garip gelen hiçbir şey fark etmedim. “Ahmet, birşey mi var kardeşim?” dedim. Bana, “Hayır abi, gayet iyiyim.” diye konuştu. Ben de fazla üstüne gitmek istemedim.

Annem, koşa koşa içeri girdi. “Ahmet, erkek çocuğum! Ahmet’im!” Ben, donmuş gibiydim. Sanki ayakta öylece kalmıştım. Annem bana, “Erkek çocuğum, tut! Kendine zarar verecek!” diye bağırdığında kendime geldim. Annemle bile tutamıyorduk sanki kardeşimi. Sonra birden kaskatı durdu. Sanki kilitlenmiş gibiydi. Kafası geriye düşmüş, gözü kapkaraya dönüşmüş gibiydi. Sanki, parmakları dönmüş, kırılmış gibi duruyorlardı. Bir noktaya bakıyordu.

Sonrası gün yeniden haneye geldiğimde, merdivenleri çıkarken sanki bizim evin kapısı uzaklaşıyormuş gibi garip bir korkuya kapıldım. Tam ne oluyor diye düşünürken, annemin çığlığını duydum. Hızlı adımlarla evin kapısına eriştim. Elimi cebime atıp anahtarlarımı bulmaya çalıştım.
Ansızın içeriden annemin hıçkırığının dışında, hırıltılı fakat insana ait olamayacak bir ses duydum. Bunu duyunca, hanede biri acaba anneme mi saldırıyor diye düşünüp haneye hışımla girdim. Annem ve küçük kardeşim, holde bana bakıyorlardı. “Anne, ne oldu?” dedim. “Yine Ahmet delirdi. Küçük kardeşin Füsun’la bana saldırdı.” Çok sinirlenmiştim. Ya annem bana yalan söylüyor, yada kardeşim çıldırdı diye düşünmeye başladım. Annemin yüzüne tekrar baktığımda, korku dolu gözlerle yine karşılaştım. Füsun da çok korkmuştu; ama hala şaka yapılıyor sanmıştı. (Füsun 5 yaşında)

Sinirlenmiştim. Tam hızla Ahmet’in bulunduğu odaya girecekken, Ahmet ansızın kapıda belirdi. (inanır mısınız, ufak kardeşimden ilk kez ürkmüştüm.) Bana bakıyordu sanki hasmane. Sonra arkasını dönüp odasına girdi. Peşinden gidip “Ahmet!” dediğimde tekrar bana bakıp, “Beni rahat bırak abiiiiiiii!” diye bağırdı. Sinirlenmiştim. “Seni öldürürüm erkek çocuğum! Babam, az sonra gelecek. Ya anlatırsın her şeyi yada çok fena olacak. Babama anneme saldırdığını söylerim.” “Tamam abi ama bana biraz vakit ver. Sana her şeyi anlatacağım.” dedi. ilk defa kardeşimin bana yalan söylediğini hissettim.

Annem, “Dokunma!” dedi ve dua okumaya başladı. O arada bir defter fark ettim. Elime aldım. içini açınca fark bir yazı stili ile birşeyler yazılı olduğunu gördüm. Sonra, insana ait olamayacak bir sesle Ahmet bana birden, “Sakın dokunma!” diye bağırdı. Defter, elimden düştü. Korkmuştum. Bana saldıracak sandım. Soluk alıp verişi değişmişti. Bana bakıyordu. Gözlerinin beyazlığını fark edemiyordum.
Sonra kafasını sağa sola savurmaya ve garip ses yada cığlıkla, “Abi niçin baktın, abi niye baktın!” diye habire birşeyler söylüyordu. Birden kaskatı kesildi. Kolunu yavaşca kaldırdı. işaret parmagı ile pencereyi gösterdi. Sonra bana bakarak, “Geliyor, geliyor!” diye ağlamaya başladı. “Ne geliyor, neeeeeeeeeee!” diye bağırdım.

Sonra yatağı sallanmaya başladı. Odadaki gardrop kapakları açılıp kapanıyordu. Mutfaktan tabak kırılma sesleri geliyordu. Lambalar açılıp kapanırken, bizim bulundugumuz odadaki lamba ise patladı. Sonra ani bi suskunluk oldu. Kardeşim, bayılmıştı. “Bitti mi?” dedim, hoca olarak getirdiğim şahısa dönerek. “Hayır, burada kaldığınız sürece hiç bitmez.” diye konuştu.

Evet beyler devam + içeri girdiğimizde, Ahmet duvarın köşesine geçmiş, sırtı bize dönük oturuyordu. Hırltılı hırıltılı, “Sizi öldürecem, sizi öldürecem!” diyordu. Annem de gelmişti. Kadıncağız, sesli olarak sureler okumaya başladı. Babam, “Ne yapıyorsun sen!” dedi. Ahmet, sureleri duydukça cığlık atıyordu. Sonra sırtının üstüne yere düştü. Ağzından köpükler geliyordu. Babam, “Sara krizi geçiriyor.” diye yanına gitti. Ben, Ahmet’i tutmaya çalışıyordum. Krizi geçmişti. Uyandı. “Baba, abi… Ne oluyor? Ne işim var benim yerde!” diye ağlamaya başladı. Babam bana, “Sen, bu gece kardeşinle yat. Yarın, bie pgiboloğa gösteririz.” dedi. Babama, “Baba, bu piskoloktan öte!” dedim. Bana, “Konuşma, ne o zaman söyle!” dedi. Onunla tartışmaya giremezdim.
Herkes odadan cıktı. “Ahmetim, canım kardeşim. Ne oluyor sana!” “Abi, bana birşey mi oluyor?” dedi. Unutmuş gibiydi. “Tamam, birşey yok.” dedim; ama unuttugunu sanmıyordum. “Hadi gel, yatalım.” dedim. Kardeşimi koynuma alarak yattık ve konuşmaya başladık. Ben, ona, “Hani bana herşeyi anlatacaktın.” deyince, “Abi, sana herşeyi söylemek isterim; ama söylersem beni öldüreceklerini söylediler.” “Kim onlar, kim?” dedim. “Lütfen abi, beni zorlama!” dedi. Yatmadan önce okulda ögrendigim duayı okudum. “Ah!” dedim. “Neden önceden annemi dinleyip Kur’an ögrenmedim ki!” diye içimden geçirdim.

Beyler yoğun olmayan istek üzerine devam

O gün hoca öyle diyince, annemle, “Artık bu hanede kalamayız.” diye konuştuk. Kardeşim de kendine gelmişti babamı zor bela ikna ettik. Hem de tam da üçüncü günde. (burda, babamın başına bişey geldi ve şimdi dini bütün bir insan oldu) Ve o haneden taşındık.
Aradan üç sene geçmişti. Birgün, o semte işim düşmüştü. gittiğimde, “Haneye de bakayım.” dedim. Kocaman bir bahçesi vardı. Hane, üç katlıydı. Babam, orayı bir mütahite vermişti. Yıkılsın, haneler yapılsın diye; fakat mütahitin felaket işlerinde hep aksilikler olmuş. işcilerden biri, aklını kaçırmış, biri de ağır yaralanmıştı. Mütahit de yıkamıyacagını anlayınca, o hane öylece kaderine ayrılınmıştı.

Bi şuku atın cugu atın bişey yapında burda oldugunuzu bilelim mq

Sonra kardeşim, “Abi, abi…” demeye başladı. “Ahmet’im, canım kardeşim! Ne oluyor sana? Ne olur söyle!” “Abi, ben yatakta değil miydim? Ne işim var burda? Bana ne olmuş ki???” dedi. “Anımsamıyor musun?” dedim, “Hayır.” dedi. “Abi, annem niye ağlıyor, niye abi?” dedi. O sırada kapı sesi duyuldu. Babam gelmişti.

Annem, durmadan sureler okuyordu. Birden, “Allahu ekber, Allahu ekber!” diye hoca ezan okuyunca, kardeşim iyice delirdi. Sara kırizine benzer gibi yere düşdü. Sarsılıyordu. Hoca, her “Allahu ekber!”söyleminde kardeşim cığlık atıyordu. Ve bayıldı.
Annemle ben, şok içindeydik. “Ne yapabiliriz, ne!” diye düşünmeye başladık. “Babama söyliyelim.” dedim. Annem, “Onun inancı yok ki, inanmaz!” “Anne, inanmıyor da bu ne! Hadi göstersin doktorluğunu!” dedim. Delireceğim!

Gece yazmamasının nedeni tutmaz felan tirend olmaz felan alalh korusun hehehe cok derin yerlerden aldım bu bilgiyi

Ben, hâlâ neler olduğunu çözememiştim. Bu şahıs, kimdi? Sonra kardeşimle konuşmaya başladı. “Bu insanları rahat bırak!” diye konuştu. Kardeşim, “Abi, abi! Çıkar onu odadan!” diye ağlamaya başladı. Ben, hala telefonun şokunu yaşıyordum. Sonra bu şahıs, bana, “Hadi kardeşini sıkı tut!” diye konuştu. Annemi de çağırdı; fakat tutmadan önce abdest almamızı istedi. Aldık. Başka bir deyişle annemin bana gösterdiği şekilde. Sonra kardeşimin yanına gittik. Hoca, baş ucunda Kur’an okumaya başladı. Bize, “Hadi, şimdi tutun!” deyince, annemle ben hemen tuttuk. Kardeşim, çığlık atıyordu. Gözleri, siyahla kan kırmızısı şeklinde değişip duruyordu.

Okuyanlar şuku bıraksın mq

Bahçe kapısına kilit vurmuşlardı ve “içeri girmek tehlikeli ve yasaktır!” diye bir tabela asılıydı. Evin bahçesine bakarak geçerken, evin kapısının aralandığını gördüm. Hane, sanki beni çağırıyordu. Arkama bakmadan dönüp gittim ve bir daha o semte, hem de o evin bir mil yakınına dahi yaklaşmadım.

-SON-
Okuyanların gözlerine sağlık haydi ALLAHa emanet.

Kardeşimi o gece yanlız bırakmamam gerektiğini anlamıştım. Ne yapmam gerektiğini düşünürken uyuya kalmışım. Çok enteresandı. Düşümde, uzun karanlık bir koridorda yürüyorumdum. Sonra önümde Ahmet’in olduğunu fark ettim. Ona doğru koştukça, o uzaklasıyordu. “Ahmet, dur! Ahmet, dur kardeşim!” diye bagırıyordum. O, “Abi, yardım et abiiiiiiiiiiiii!” diye ansızın kayboldu. Ben, daha hızlı koşmaya basladım. Yetişemiyecegimi anlayınca durdum. içimden bir şey, “Geriye dön!” diyordu. “Geriye dön…” Soluk soluğa idim. Dönünce Ahmet ansızın boğazıma sarıldı. Sıkıyordu. Resmen boğuluyordum.
Gözlerimi açtığımda Ahmet’in beni boğuyor olduğunu ve annemin beni hıçkırıklar içinde kurtarmaya çalıştığını fark edince, Ahmet’i üstümden attım. Bana bakarak gülüyordu. “Seni boğacağımı söyledim, seni boğacağımı söyledim!” diye gülüyordu.

Kardeşim, uyumuştu; bense hala düşünüyordum. Bir ara gözümü kapattım. Odada sanki hafif bir rüzgâr estiğini hissettim. Korkuya kapılıp hemen sağa sola dikkat kesildim. Kardeşimin yere düştügünde işaret ettiği pencere tarafına baktım. “Acaba açık mıydı?” diye. Açık değildi.

Sabah olmustu. Ben, erken kalktığım için, anneme, “Ben, saat 10 gibi dönerim.” deyip çıktım. Ahmet de uyanmıştı. Bana candan yakın olan kardeşim, şimdi çok uzaktı. Yanıma dahi gelmedi. Tam çıkarken, “Gece iyi uyudun mu?” dedi. irkilmiştim. Ona bakmadan hemen çıktım ve kahveye gittim.