Birden, “Senden değil, seni Yaratan’dan korkarım.” dedim. Bunu deyince ağırlık sanki iyice arttı. içimden, “Lütfen anne gel, lütfen anne gel!” diye ağlamaya basladım. Evet, içimden ağlıyordum. Sonra kapı açıldı. Ağırlık kayboldu. Kafamı kaldırdım ki annem. “Anne, anne! iyi ki geldin.” dedim. Annemde ise hiç ses yok. “Anne,” dedim. “Erkek çocuğum, sen istersen odana geç. Ben, kardeşinle kalırım.” diye konuştu. “Yok, ben kalırım.” dedim. “Oglum,” diye konuştu. “Hemen kalk!” Şöyle bir anneme baktım; fakat aman Allah’ım! “Annem olamazsın sen! Nesin sen? Kimsin sen?” Ses çıkarmadı. Öylece bakıyordu. Ayakları tersti. Dua okumaya başladım. Sonra nasıl oldu anlamadım, bir şekilde kayboldu.

Kardeşimi o gece yanlız bırakmamam gerektiğini anlamıştım. Ne yapmam gerektiğini düşünürken uyuya kalmışım. Çok enteresandı. Düşümde, uzun karanlık bir koridorda yürüyorumdum. Sonra önümde Ahmet’in olduğunu fark ettim. Ona doğru koştukça, o uzaklasıyordu. “Ahmet, dur! Ahmet, dur kardeşim!” diye bagırıyordum. O, “Abi, yardım et abiiiiiiiiiiiii!” diye ansızın kayboldu. Ben, daha hızlı koşmaya basladım. Yetişemiyecegimi anlayınca durdum. içimden bir şey, “Geriye dön!” diyordu. “Geriye dön…” Soluk soluğa idim. Dönünce Ahmet ansızın boğazıma sarıldı. Sıkıyordu. Resmen boğuluyordum.
Gözlerimi açtığımda Ahmet’in beni boğuyor olduğunu ve annemin beni hıçkırıklar içinde kurtarmaya çalıştığını fark edince, Ahmet’i üstümden attım. Bana bakarak gülüyordu. “Seni boğacağımı söyledim, seni boğacağımı söyledim!” diye gülüyordu.

Duvara doğru dönerek duvarı tırnakları ile kazımaya başladı. Bunu görünce üstüne atladım. Anneme, “Onu yatağa bağlayalım.” dedim. Annem’le kardeşimi yatağa bağladık. Kardeşim, iyice delirdi. Bana, “Pis homo, pis homo! Sakın hocayı getirme, sakın! Yoksa seni bec……im!” diyordu. Nerden anlamıştı hocayı?

Babam, sabah erken gitmişti işe. Saat 7:00 gibi operasyona girecekti. Gitmeden anneme, “Ahmet’i hastaneye getir. Onu pgiboloğa gösterelim.” demiş. Anneme, “Ben şimdi geliyorum.” diye haneden çıktım. Bir hoca bulacaktım. Arkadaşımın tavsiyesi ile bir hoca buldum. Ona her şeyi anlattım ve bizim haneye getirdim. Birlikte merdivenleri cıkarken, hoca dua okumaya basladı.

Annem, bizim geldiğimizi gördüğü için kapıyı açık bırakmıştı. Biz kapıya yanaşınca, kapı ansızın kapandı. Annem, kapıyı tekrar açtı. Ben, içeri girdim; hoca ise girmedi. Bana bakarak, “Ben, ilk etapta giremem.” diye konuştu. “Neden?” diye sordugumda, “Bu hane, hiç hayırlı değil. Size burayı kim ve ne vakit sattı?” “Ne ilgisi var!” dedim. “Size burayı satan kişinin başına da aynı olaylar gelmişti.” “Peki sen nerden biliyorsun?” dedim. “Satan şahıs, çok ucuza sattı.” ve hiç bir şey demedi.
Bana, “Beni sana kim önerdi?” diye konuştu. “Arkadaşım Dursun.” dedim. “O vakit ara Dursun’u!” “Niçin ki?” dedim. “Sen, ara Dursun’u!” Aradım. “Ya Dursun, bugün yanına ugradım ya,” “Alo, evet dinliyorum seni…” “Bana bir hoca bul diye.” Dursun, ansızın telefonda gülmeye başladı. Bana, “Sen içtin mi?” diye sordu. “Hayır, ne ilgisi var! Şimdi dedim ya!” “Arkadaşım, beni geçen sen memleketime ugurlamadın mı?” deyince şok geçirdim başka bir deyişle. “Sen hala gelmedin mi? Evet, o vakit ben kimle konuştum?” derken, “Ooooo, hadi işim var. Bitince ararım.” deyip yüzüme kapattı telefonu.

Neler oluyor?” diye düşünürken, hoca hızla kardeşimin bulundugu odaya girdi. Ben, donakalmıştım. “Sen… Sen kimsin o vakit!” diyebilmişim yalnızca. Hoca girince kardeşim, “Sen, sen! Seni tanıyorum!” diye korkunç bir çığlık attı. Hoca, kardeşime, “Tanrı Rabb’in hesabına! O, insanı bir kan pıhtısından yarattı. Seni perişan!” diye konuştu ve sureler okumaya başladı.

Ben, hâlâ neler olduğunu çözememiştim. Bu şahıs, kimdi? Sonra kardeşimle konuşmaya başladı. “Bu insanları rahat bırak!” diye konuştu. Kardeşim, “Abi, abi! Çıkar onu odadan!” diye ağlamaya başladı. Ben, hala telefonun şokunu yaşıyordum. Sonra bu şahıs, bana, “Hadi kardeşini sıkı tut!” diye konuştu. Annemi de çağırdı; fakat tutmadan önce abdest almamızı istedi. Aldık. Başka bir deyişle annemin bana gösterdiği şekilde. Sonra kardeşimin yanına gittik. Hoca, baş ucunda Kur’an okumaya başladı. Bize, “Hadi, şimdi tutun!” deyince, annemle ben hemen tuttuk. Kardeşim, çığlık atıyordu. Gözleri, siyahla kan kırmızısı şeklinde değişip duruyordu.

Sonra yatağı sallanmaya başladı. Odadaki gardrop kapakları açılıp kapanıyordu. Mutfaktan tabak kırılma sesleri geliyordu. Lambalar açılıp kapanırken, bizim bulundugumuz odadaki lamba ise patladı. Sonra ani bi suskunluk oldu. Kardeşim, bayılmıştı. “Bitti mi?” dedim, hoca olarak getirdiğim şahısa dönerek. “Hayır, burada kaldığınız sürece hiç bitmez.” diye konuştu.

Beyler duvara anlatmıyorim dmi?

Bi şuku atın cugu atın bişey yapında burda oldugunuzu bilelim mq

Çalıntı amk hikayenin sonunda baba imana geliyor evi terkediyorlar eve gelen hoca da evin geçmişiyle ilgili bişeyler anlatıyor 10 yolluk hikaye bu amk ergen liseli ipneler ne bilsin 2008 de okudum bunu

Anlat kardeşim sendeyiz

Anlat moruq cips bitmeden yaz da bosa yemi yim

bREZzers

Vay huur cocugu daha ilk cumlesinden calinti oldugunu anladim anani gibeyim senin ben amina caktigimin oglu huur cocugu

“Sizden önce, burada bir aile yaşardı. Çok güzel bir aileydi. Sonra küçük erkek çocuklarında para normal bir vaziyet oldu. Başlangıcında, erkek çocukları gece su içmeye kalkmış. Koridorda yürürken, şu an bulunduğumuz odanın kapısı açılmış. O vakit, bu odayı yalnızca konuklar için kullanırlarmış. Çocuk, kim açtı diye içeri girdiğinde, kapı ansızın kapanmış ve çocuğun içeriden çığlığı yükselmiş.” “Ve sonra?” dediğimde, “Tamam, bu kadar. Sonrası sondu zati.” diye konuştu.

Bana, “Sen, Kur’an bilir misin?” “Hayır!” dedim. “Ya sen teyze?” diye konuştu. Annem, “Biraz…” diye konuştu. Bana dönerek, “Niçin öğrenmedin?” diye konuştu. Cevaplayamadım. “Hayır ve şerrin Allah’tan geldiğini biliyor musun?” diye konuştu. “Evet.” dedim. “Babanın inancı nasıl?” diye meselece yeniden cevaplayamadım. Bana, “işte, sizin zayıf halkanız bu!” diye konuştu. “Burdan üç gün içinde taşının, yoksa ailenizden biri zarar görecek.” diye konuştu. “Ne! Taşınmak mı! Babama bunu nasıl kabul ettiririm?” diyince, “Bu, beni ilgilendirmez.” diye konuştu. Kapıya doğru yöneldi. Gidiyordu. Sonra bana dış kapıdan bakarak, “Hani su içmeye giden çoçuk vardı ya…” Hiçbir şey diyemedim. Yalnızca, “Evet?” şeklinde kafamı salladım. “O, bendim.” deyip hızla uzaklaştı. Hızlıca ayağa kalktım. Kapıya koştum. Daha suallerim bitmemişti. Fakat o çoktan gitmişti.

O gün hoca öyle diyince, annemle, “Artık bu hanede kalamayız.” diye konuştuk. Kardeşim de kendine gelmişti babamı zor bela ikna ettik. Hem de tam da üçüncü günde. (burda, babamın başına bişey geldi ve şimdi dini bütün bir insan oldu) Ve o haneden taşındık.
Aradan üç sene geçmişti. Birgün, o semte işim düşmüştü. gittiğimde, “Haneye de bakayım.” dedim. Kocaman bir bahçesi vardı. Hane, üç katlıydı. Babam, orayı bir mütahite vermişti. Yıkılsın, haneler yapılsın diye; fakat mütahitin felaket işlerinde hep aksilikler olmuş. işcilerden biri, aklını kaçırmış, biri de ağır yaralanmıştı. Mütahit de yıkamıyacagını anlayınca, o hane öylece kaderine ayrılınmıştı.

Beyler son PART ı atıyorum ve bitiriyorum

Bahçe kapısına kilit vurmuşlardı ve “içeri girmek tehlikeli ve yasaktır!” diye bir tabela asılıydı. Evin bahçesine bakarak geçerken, evin kapısının aralandığını gördüm. Hane, sanki beni çağırıyordu. Arkama bakmadan dönüp gittim ve bir daha o semte, hem de o evin bir mil yakınına dahi yaklaşmadım.

-SON-
Okuyanların gözlerine sağlık haydi ALLAHa emanet.