Hande okudum geldim gidiyorum

ananı hanede gibtim

Gece yazmamasının nedeni tutmaz felan tirend olmaz felan alalh korusun hehehe cok derin yerlerden aldım bu bilgiyi

Birgün, işten haneye geldiğimde annemi ağlarken gördüm. “Hayırdır anne, ne oldu?” dedim. Bana, “Kardeşin… Kardeşine bak, çıldırdı sanki…” diye korku dolu gözlerle bakınca yerimden fırlayıp kardeşimin bulundugu odaya girdim. Bana garip gelen hiçbir şey fark etmedim. “Ahmet, birşey mi var kardeşim?” dedim. Bana, “Hayır abi, gayet iyiyim.” diye konuştu. Ben de fazla üstüne gitmek istemedim.

Sonrası gün yeniden haneye geldiğimde, merdivenleri çıkarken sanki bizim evin kapısı uzaklaşıyormuş gibi garip bir korkuya kapıldım. Tam ne oluyor diye düşünürken, annemin çığlığını duydum. Hızlı adımlarla evin kapısına eriştim. Elimi cebime atıp anahtarlarımı bulmaya çalıştım.
Ansızın içeriden annemin hıçkırığının dışında, hırıltılı fakat insana ait olamayacak bir ses duydum. Bunu duyunca, hanede biri acaba anneme mi saldırıyor diye düşünüp haneye hışımla girdim. Annem ve küçük kardeşim, holde bana bakıyorlardı. “Anne, ne oldu?” dedim. “Yine Ahmet delirdi. Küçük kardeşin Füsun’la bana saldırdı.” Çok sinirlenmiştim. Ya annem bana yalan söylüyor, yada kardeşim çıldırdı diye düşünmeye başladım. Annemin yüzüne tekrar baktığımda, korku dolu gözlerle yine karşılaştım. Füsun da çok korkmuştu; ama hala şaka yapılıyor sanmıştı. (Füsun 5 yaşında)

Beyler okumayın yinede yazıcam ben

Sinirlenmiştim. Tam hızla Ahmet’in bulunduğu odaya girecekken, Ahmet ansızın kapıda belirdi. (inanır mısınız, ufak kardeşimden ilk kez ürkmüştüm.) Bana bakıyordu sanki hasmane. Sonra arkasını dönüp odasına girdi. Peşinden gidip “Ahmet!” dediğimde tekrar bana bakıp, “Beni rahat bırak abiiiiiiii!” diye bağırdı. Sinirlenmiştim. “Seni öldürürüm erkek çocuğum! Babam, az sonra gelecek. Ya anlatırsın her şeyi yada çok fena olacak. Babama anneme saldırdığını söylerim.” “Tamam abi ama bana biraz vakit ver. Sana her şeyi anlatacağım.” dedi. ilk defa kardeşimin bana yalan söylediğini hissettim.

Beyler olaylar başlıyor...

O gece, herkes yatmıştı. Ben de kardeşimi izlemeye başladım. Odasına gittim, baktım uyuyordu. Tam arkamı dönmüştüm ki, sanki içimden bir ses, “Kardeşin sana bakıyor!” dedi ve aniden döndüm; ama bakmıyordu. Sonra, “Lan oglum, manyak mısın!” dedim kendi kendime. O gece yattım ama ne yatış! Sabaha kadar uyuyamadım. Sanki gözümü kapatınca Ahmet yanımda… Acıyorum. “Yok arkadaş, bu böyle olmuyacak.” dedim. “En iyisi mi, yarın tüm günümü kardeşime ayırayım, onu sesizce takip edeyim.” dedim.

Sabah olmustu. Ben, erken kalktığım için, anneme, “Ben, saat 10 gibi dönerim.” deyip çıktım. Ahmet de uyanmıştı. Bana candan yakın olan kardeşim, şimdi çok uzaktı. Yanıma dahi gelmedi. Tam çıkarken, “Gece iyi uyudun mu?” dedi. irkilmiştim. Ona bakmadan hemen çıktım ve kahveye gittim.

Saat 10’a gelince haneye hızlı adımlarla vardım. Suskunca mutfağa girdim; zira oradan kardeşimin odası gözüküyordu. Beni görmesin diye, mutfağın perdelerini sıkı sıkı örtmüştüm. Yalnızca minik bir delik kalacak şekilde bırakıp, odayı tamamiyle görür bir haldeydi. Kardeşim, odadaydı ve tek başına çekyata oturmuş, dizlerini ovuyordu. Sonra birden durdu. Benim de kanım sanki çekiliyor gibi hissetmeye başladım. Sonra birden göz göze geldik. Aman Allah’ım! Minicik delikten baktığımı hissetmişti.

Delirecek gibi oldum. Hızlıca odasına girdim. Gözüm dönmüştü. “Lan noluyor!” dedim, hiç reaksiyonma yok! Ona dokununca, kaskatı oldugunu hissettim. Anneme, “Anne, koş!” dediğim anda, elimi öyle bir tuttu ki kırılıyor sandım. Sonra hırıltılı bir sesle, “Seni öldüreceğim!” dedi ve yere düştü. Sallanıyordu yada titreme gibi birşeydi. Sesi değişmişti. Çıglık mıydı yoksa hırıltı mı, anlayamamıştım.

Beyler devamı akşama

Devam et

Devam kanka bitir

Beyler yoğun olmayan istek üzerine devam

Okuyanlar şuku bıraksın mq

Annem, koşa koşa içeri girdi. “Ahmet, erkek çocuğum! Ahmet’im!” Ben, donmuş gibiydim. Sanki ayakta öylece kalmıştım. Annem bana, “Erkek çocuğum, tut! Kendine zarar verecek!” diye bağırdığında kendime geldim. Annemle bile tutamıyorduk sanki kardeşimi. Sonra birden kaskatı durdu. Sanki kilitlenmiş gibiydi. Kafası geriye düşmüş, gözü kapkaraya dönüşmüş gibiydi. Sanki, parmakları dönmüş, kırılmış gibi duruyorlardı. Bir noktaya bakıyordu.

Annem, “Dokunma!” dedi ve dua okumaya başladı. O arada bir defter fark ettim. Elime aldım. içini açınca fark bir yazı stili ile birşeyler yazılı olduğunu gördüm. Sonra, insana ait olamayacak bir sesle Ahmet bana birden, “Sakın dokunma!” diye bağırdı. Defter, elimden düştü. Korkmuştum. Bana saldıracak sandım. Soluk alıp verişi değişmişti. Bana bakıyordu. Gözlerinin beyazlığını fark edemiyordum.
Sonra kafasını sağa sola savurmaya ve garip ses yada cığlıkla, “Abi niçin baktın, abi niye baktın!” diye habire birşeyler söylüyordu. Birden kaskatı kesildi. Kolunu yavaşca kaldırdı. işaret parmagı ile pencereyi gösterdi. Sonra bana bakarak, “Geliyor, geliyor!” diye ağlamaya başladı. “Ne geliyor, neeeeeeeeeee!” diye bağırdım.