hala sobalı evde oturan panpalar

odun ateşinin yerini hiç bişe tutmaz

not: sobanın yanından yazıyorum

ah ulan bee ne günlerdi ama suan soba moba yok :(

depreme dayanıklılığından sonrasını okumadım

bide çok kıyak lan çöpü at içine fıss yok olsun çöp derdim yok

niye bilmiyom ama gece yattıgımda sobanın tavana vuran ışıgını yarım saat izlerdim

mis mis odunlukta kırdığım sıraladığım odunlar duruyo, soba mis gibi sıcacık yanıyo acıktıkça ekmek kızartıp üzerine yağ salça sürüp yiiyorum

@2 ben nerdeyim sen nerdesin be oğlum.

o kadar zenginim ki, villama soba kurdurup üzerinde barbekü soslu antrikot yaptım.

ezmek için yazmadım lan, aklıma geldi, imrendim. üstünde kestane pişirmek, çay demlemek ne de güzeldir öyle, yanında sohbeti de olur sıcah sıcah oh mis. onun yeri başkaydı, ayrıydı be. hani böyle şimdiki gibi evler depreme dayanıklılığından başka bi gibime benzemiyor. eski inasnlarla eski muhabbetler daima güzel oluyor be. yaşlandım emekli oldum derim, yerim resmen kadıköyde akmar yoluna gelmeden fazıl beyin türk kahvecisinde akranlarla sohbet etmek ordanda yukarısına çıkıp kahvede batak-okey oynamak sonrasındada (moda dan antikalaşmış bi ev tutmuş olurum) evime gidip sıcah sıcah eşimle oturur, torunlarım geldiğindede şu zamanki anlıarımı vesairesini paylaşmak olur. oh mis ne güzel bi hayat olm işte. eskiler şuan bunu yapıyor, buna da imreniyorum. vay be sobalı evde yaşayanlara imrendim, yazarken nerelere geldim. evlenirsem bi kızım olsun lan. aile babası olur giderim ben. öyle binlik filan bi yere kadar gider sanıyorum. unutmadan, sobalı evde yaşayanlar hala imrendirir, evinizi anlatırken öf pöf demek yerine masaya gibinizi çıkartıp vururmuş gibi anlatın. yaşamayan bilmez onun mükemmelliğini. lan ben küçükken leğendede yıkanırdım amk, vay be. biz güzel büyüdük ha, iyi büyüdük, doğal büyüdük. yaşlandığımızda da o zamanın doğallığını yaşarız diyorum. yğakşamlar.