Hala duygusu olan yada yaptığı normal hareketlerde bile acaba yanlışmı diye düşünmeyen son 3 yıldır yaşadığımı düşünmüyorum insanların duygularıyla dalga geçerek fenomen olan insanları gördükçe kendini ifade etmekten korkuyor insan içinde sakladıkçada yiyo bitiriyo insanı duygular mantıktan başka birşey kalmayana kadar ne ağlayasım ne gülesim geliyor nede insanları sevebiliyorum küçükken mutluydum şimdiki kadar şeyim yoktu ama mutluydum şimdi ise içten gelerek gülemiyorum bile evdekiler deprosyonda dışarıda insanlar düşman gibi bakıyor birbirlerine intahar etsem diyorum ona bile züt yemiyor sonuçta cehennem var işin ucunda arkasına güvenip şehir benim diyenlerden bıktım artık bıçağı silahı alan ipini koparıp adamım diye geziyor kızlarda böylelerinin peşinden koşup kaşar oluyor ses çıkarmayınca insanlar eziyor çıkarınca dışlıyor anaları grup halindemi doğurdu ne yaptı bilmiyorum ama bir ben sevdiremedim kendimi şu insanlara evdekileride anlıyorum ses çıkarmayım dedikçe ezildim dışlanmayım dedikçe ve şuan kendimi birini sevemiycek duygularımı söylüyemiycek kadar aşağlık görüyorum yani bunun tek açıklaması bu olsa gerek ne kadar sevilcek kız bulamasamda okuyan okumayan herkese teşekkürler

kardeş tamdıbını okumadım bile yarısında bıraktım direk şukuyu bastım insanlar o kadar yabancı ki artık o kadar robot ki anlatamam

kestir kurtul panpa

panpa kişilik meselesi karakter meselesi bu.içinde sevgi varsa karşındaki insanlarda da bunu arıyorsun. olmayınca da hayal kırıklığına uğruyorsun. özellikle şu zamanda sevgi merhamet sadakat gibi duygular hayal oldu.50li yaşlarda olmayı çok isterdim amk eskiden böyle şeyler yoktu varsa da azdı samimiydi duygular.