Yıl 2012.

Hayli yorgun, ilk dolmuşla kamptaki otelimize dönmek için durakta bekliyorum. tüm türkiyenin ulaşım ağını sağlayan pejo 9, tek bir el işaretiyle önünmde durdu.

Renkli hatırladığım kısımlardan biri, boş koltuğa oturmam. yanımda tonton bir teyze, eli çantasında.20 lirayı elime sıkıştırıp

"evladım bi kişi verir misin?

para üstünü almamakta direnen; hobiye adım atmama neden olan tonton teyze ara ara aklıma gelen o naçizane konuşmanın başlangıcına ön ayak olmuştu.

-dirseklerimi sımsıkıkı kavrayıp. o parayı cebine koy evladım dedi.
daha ağzımı dahi açamadan konuşmamı kesip; ellerini diz kapaklarıma koydu. umut dolu gözlerle;

oğlum dedi. ben emekliyim. bu, bugün yanıma aldığım son param. şimdi ise eve gidiyorum. her gün yanıma aldığım parayı bir gence, mahallede top oynayan çocuklara yada ihtiyaç sahiplerine veririm; benim ihtiyacım yok, bunu bugün zaten harcamak için ayırdım dedi.

gözlerim o yılların yorduğu güzel yüzünü izlerken anlatmaya devam etti.

benim dedi , tek oğlum 21'inde şehit düştü. eşimi de kaybettim, ya bir ya iki bilemedin üç sene daha yaşarım. sonrası, ardımdan dua edicek, oğlum için yasin okucak bir tanıdığım dahi yok. ben ihtiyacım olmayanı dağıtmayı, bi hayır duası, yıllar sonra beni "ya biri hatırlasın istiyorum evladım" dedi.

ne olur, o parayı cebine koy; birşeyler al birşeyler ye belki yıllar sonra hatırlar tebessüm edersin, bir anın olsun istedim dedi.

kitlenmiştim. hiç bir şey söyleyemeden duraklar geldi geçtii.

dolmuştan indiğimde, o parayla sivas atkısı aldım, bu hobiye o gün her baktığımda seni hatırlamak için gönül verdim teyzem; adını, yaşını kim olduğunu bilmeden "hayatımda bir anın, bir yerin oldu"

atkılar anılar çoğaldı, ama hep anlatılan; merak edilen sendin, bu hikayenin bu güzel hobinin kardeleni sensin.

haa yine unutmadan; "şimdi hakkımı helal ediyorum güzel teyzem, inerken istemiştinde yutkunurken verememiştim."