hadi roman yazıyoruz panpalar

uzun zamandır bu denli ürpermemiştim. sanki oralarda bir yerlerde bedensiz varlıklar, yaptığım her hareketi hiç bir anını kaçırmadan izliyorlardı. oradalardı sanki, benim sessiz gözcülerimdiler. evet evet, kesinlikle beni izliyorlardı. peki ama neden? benim gibi anormal derecede sıradan birini kim, neden izlemek istesin? peki beni kendi hesaplarına mı izliyorlardı yoksa başkalarının hesabına mı çalışıyorlardı? başkaları ha? ilginç bir yaklaşım. başkaları. peki kim bu başkaları? nerede yaşarlar, ne yer ne içerler? neden beni izletiyorlar? evet, bu iki seçenekten bir tanesi doğru. ama hangisi? neyse, hangi seçeneğin doğru olduğunu bir kenara bırakmalıyım şimdi. hangi seçenek doğru olursa olsun, bu seçenekler tek bir gerçeği işaret ediyorlar: "birileri beni izliyor." şimdi bu tek gerçekle ilerlemeliyim. birileri beni izledğini hatta ve hatta bedensiz varlıklara izlettiğine göre, ben düşündüğüm gibi anormal derecede sıradan bir insan değilim. hatta sıradan da değilim. çünkü beni izletiyorlar ve sıradan insanlar izletilmez. ben anormalim, ben kimsede olmayan bir şeye sahibim. belki de gizli bir bilgi... olamaz mı yani? peki ama ne biliyorum ben?

ben de "manyak mısın lan sen" diye sorunca adam "beni tanımadın mı" dedi. tanıdım. bu o'ydu

ne soruyon yarram diye bi tepki verdim içten bir şekilde

roman

saati söyledim fakat kaç olduğunu sormadım dedi

yanıma gelip saati sordular

yağmur biraz yavaşlayınca köpeklerin yanında iki kişi belirginleşmişti

havlayan köpek ısırmaz deyip yürümeye devam ettim

mahalle köpekleri bana bakarak havlaşıyorlardı

Gece yağmur altında eve doğru gidiyordum