günün en sakin başlığı

Bundan sonra sana tek bir cümle dahi yazmayacağım , varlığın beni şair yapıyorsa yokluğun da suskun yapar.

Bazılarımız ufukta gözüken mutluluğa yelken açmışken , bir fırtına tarafından vurulabilir , aslında hepimiz.

Kahpe insanlar , yalan aşklar , sahte dostluklar , arkandan iş çevirenler , çıkar ilişkileri , yavşaklıklar...

Bazen nasıl bu kadar şeyi kaldırabildiğimi düşünüyorum

insanlar küfrü sadece ağızdan çıkan uygunsuz kelimelerden ibaret sanıyor , oysa bazıları öyle hareketler yapıyor ki , bütün geçmişine sövebiliyor.

Vakit tamam ben artık gidiyorum , bavulum kapıda hazır , taksi beklemekte bir veda havası var rutubetli tahta kapının , tozlu gelgitin de..

Vakit tamam ben çekip gidiyorum , hazırım bırakmaya kendimi sensizliğe , hazırım seni düşünüp sızıncaya dek sigarayı içime çekmeye , vakit doldu ben gidiyorum , seni terk ediyorum.

Bütün gece dertleştik üçümüz , sigaram ben ve duvar..
Ve sonra odam aydınlandı birden , bulutlar dayanamamıştı sanırım , öylesine yağmur yağmaya başladı ki önce bir kaç damla indi yer yüzüne ve sonra sel.. insanlar bilmiyordu , sen bilmiyordun gökyüzü bize ağlıyordu..

Sonradan çözdüm aslın da , kızlar yemek tarifi gibi düşünüyorlar aşkı , fakat bir yerinde her zaman bir ekgiblik var , tadı tuzu olmamış bu aşkın , acısı fazla

Bu kapitalistler aşka da mı el attı anlamıyorum , bir taraf acı çekiyor , diğer taraf sanki o acıyla besleniyor.

Suçluyduk biz ;
Gerektiğinden fazla sevdiğimiz için insanları ;
Suçluyduk hepimiz , fazla değer verdiğindendir kaybedişimiz...
Hatalıydık biz , saatlerce mesaj bekledik diye .. Bizi sevmeyen
insanlardan.
Görememiştik biz sahte yüzleri , pek beklemezdik çünkü hayattan..

Bir mum ışığının titrek alevi gibiyse bütün hayatın , bir rüzgara bakar tüm maneviyatın.

Sonrasını düşündüm ölüm ve her gün yeni bir dönüm.
Kendi içimde çarpışırken ben güldüm ,
Karanlıktan kaçarken aslında üzüldüm...

Küçüktüm benliğimde hislerin maviliğinde ;
Uyku haramı , haram olmuş bedenime..
Sığınacak liman arıyorum kendime

Uyku yarı ölüm , günümün yarısı ölmekle meşgul..
Ve sonrası aydınlığa karışacak bir gün daha..
Yarı ölümle yaşamda kalacak..

Ve sonrası kalemim kırılacak ;
Martılar ekmeğe uzanırken, kanatları kopacak
Ve sonrası , karanlıktan kaçarken düşüp dizlerim parçalanacak..

Ve sonrası ve sonrası yok işte , hayat sınavdan ibaret..
Yarı ölüm , ben bu hayata hep güldüm..
Ve sonra gülmekten öldüm.

Zaman hiç bir şeyin ilacı değildir. Sadece bizleri oyalar , zaman geçtikçe hırpalar zaman bittiğinde de , beyazlara sarpalar ve sonra da uğurlar.

Üstüne gelecek hayat ufaklık öylesine sert kayalara toslayacaksın ki ne yürümek isteyeceksin bir daha ne de doğayı görmek , kalk ufaklık yürümeye devam et , sonra insanların yüzünü görmeye başlayacaksın çıkarcı insanların , seni sadece çıkarları için görmek isteyen insanları göreceksin bozma kendini gülümse onlara devam et çocuk , sonra seveceksin birini , o seni senin onu sevdiğin kadar sevmeyecek belki sen sevmeye devam et ufaklık kaybetmezsin ve sonra terk edecek seni gülümse çocuk yine gülümse , hayat üstüne gelmeye başlıyacak sonra ha kırıldı ha kırılacak gibi olacak ama kırılsanda asla eğilmeyeceksin evlat ben bunu öğrendim. insanları sev ufaklık , çıkarcı da olsalar , senin sevgine layık olmasalarda gül senin üstüne taş atan hayata , inadına gül , çünkü ufaklık bir kere ağlarsan kaybedersin..

Bir gitarcının elinde sanki kalbim , her perde geçişinde müzikal davranışlarda büyülenmiş gözlerim , karlar altında kalmış benliğim ha dondu ha donacak işte böyleydi bizim hikayemiz olmaması gereken yerde , olmaması gereken zamanda olmaması gereken kişiyle başlamıştı bilmiyordum ki nasıl bileyim gözlerinde ölüm olduğunu nasıl göreyim , bilmiyordum nasıl bileyim gözlerindeki nefreti nasıl göreyim bir serçe gibi kalbim öylesine ufaldiki ekmek kırıntısı kadar sevgiye muhtaç düşmüş bir dilenci gibi , gönül aşka muhtaç.. yalnızlığa da o kadar doymuş.

Aşık olmayan nereden bilecek ? Bir gülüşün binlerce kelimeye bedel olduğunu..

Sebepsizce dertlerim , patlamak üzereyim , uykunun haram olduğu karanlık saatlerdeyim..

Zaman gelecek geçmişim , olacak kahkaha sebebim.

O kadar çok söylemek istediğim şey varken , neden bu kadar sessizim bilemiyorum. Kendimle kavga ettiğim tonlarca zaman varken neden bunları kimseye söylemiyorum. Kimsenin kalbini kırmayayım diye neden hep kendi kalbimi kırıyorum ey deli gönül yoksa ben bu dünyaya ait değilmiyim ?

insanları görüyorum bir sürü sıkıntılı , dertleri avluda yem bekleyen kuşlar kadar sefil ve çaresiz ben neden köşeme sinmiş bekliyorum , neden sessizliğimle savaşıyorum.

Susuyorum suskunluğum kendime , biliyorum bazı zamanlarım olduğunu sesim kısılıncaya dek bağırmak istediğim günlerimi , biliyorum konuşmaya başlarsam , bütün dünyanın susacağını , bardak dan boşalırcasına deli yağmurlar yağıyor günlük güneşlikken havadan üstüme karabasan misali dertlerim , bilmiyorum aslında neye bu kadar dertliyim.

Karanlıktayım ey deli gönül artık alıştım ona , aydınlığı sunsalarda bakmak istemiyorum o tarafa , yapamıyorum ey gönül karanlıktan çıkmak istemiyorum.

Bu gün ağzımdan her çıkan kelime mazi oldu , o yüzden seni seviyorum demeye korktum , oda mazi olur diye.

içkimin mezesi oldu göz yaşlarım anladım ama ben sensizde yaşarım.