günün en sakin başlığı

Odanın tek pencereli cdıbına giren ayaz soğuğunu hissedebiliyorum. Elektrikler yine yok , gaz lambasına mahkum olmuşum. Yanımdaki kocaman albümü çıkartıyorum , her bir fotoğrafta dalıyorum uzaklara, çok uzaklara kah Bin dokuz yüz ciksenlerde ki at arabalarına , kah martılara ekmek atışım , karların üstüne yatarken buluyorum kendimi başka bir fotoğrafta , çevirdikçe kayboluyorum içinde yalnızlığımın.. Anılardan başka dost kalmamış bana. Konuşmaya bile utanır dilim , ben deli değilim tek başıma konuşayım ! Ah Bu yargıyı kırsalar bir duvarlara neler anlatırdım kim bilir , Giyiyorum paltomu , atkımı sarıyorum boynuma.. Usul usul kapatıyorum tahta kapıyı , dışarı çıkıyorum sokak kedilerinden başka bir canlı yok sokakta , fırtına gibi esiyor rüzgar salıveriyor paltomun uçlarını, göğe doğru ve ardından sessizliğin sesi... Çığlık gibi... Birden çiselemeye başlıyor yağmur , bardaktan boşalırcasına Yağmaya devam ediyor o arada gözüme bir sokak kedisi ilişiyor yavrusunu yağmurdan kurtarmak için nasılda sinmiş üstüne , bir duvar kenarında ve bir araba geçiyor yanımdan , arka koltukta dünden kalma olduğu belli kirli sakallı bir bey, ne haller var diyorum neler var her insanda kocaman bir yük dert ve o zaman oturuyorum kaldırım taşına soğuk olsa da , bakıyorum yıldızlara benim derdim sensin , sende yoksun yanımda...

Beni güzel hatırla diyordu gözlerim ayrılırken.
Üşürken yanlızlığım da , uykusu geçmiş yarınlara
Şimdi son bahar gönlüm yapraklarını dökerken ayrılığa
Rüyalarda buluşuruz olmadı bu kış yanlızlığımızla
Al gel yüreğini kapım açık bekliyorum ben ölümün ardında.

Çok uyuyorsun dediler , bilmiyorlardı onunla randevum olduğunu.

Bir gitarcının elinde sanki kalbim , her perde geçişinde müzikal davranışlarda büyülenmiş gözlerim , karlar altında kalmış benliğim ha dondu ha donacak işte böyleydi bizim hikayemiz olmaması gereken yerde , olmaması gereken zamanda olmaması gereken kişiyle başlamıştı bilmiyordum ki nasıl bileyim gözlerinde ölüm olduğunu nasıl göreyim , bilmiyordum nasıl bileyim gözlerindeki nefreti nasıl göreyim bir serçe gibi kalbim öylesine ufaldiki ekmek kırıntısı kadar sevgiye muhtaç düşmüş bir dilenci gibi , gönül aşka muhtaç.. yalnızlığa da o kadar doymuş.

Aşık olmayan nereden bilecek ? Bir gülüşün binlerce kelimeye bedel olduğunu..

Sebepsizce dertlerim , patlamak üzereyim , uykunun haram olduğu karanlık saatlerdeyim..

Zaman gelecek geçmişim , olacak kahkaha sebebim.

O kadar çok söylemek istediğim şey varken , neden bu kadar sessizim bilemiyorum. Kendimle kavga ettiğim tonlarca zaman varken neden bunları kimseye söylemiyorum. Kimsenin kalbini kırmayayım diye neden hep kendi kalbimi kırıyorum ey deli gönül yoksa ben bu dünyaya ait değilmiyim ?

insanları görüyorum bir sürü sıkıntılı , dertleri avluda yem bekleyen kuşlar kadar sefil ve çaresiz ben neden köşeme sinmiş bekliyorum , neden sessizliğimle savaşıyorum.

Susuyorum suskunluğum kendime , biliyorum bazı zamanlarım olduğunu sesim kısılıncaya dek bağırmak istediğim günlerimi , biliyorum konuşmaya başlarsam , bütün dünyanın susacağını , bardak dan boşalırcasına deli yağmurlar yağıyor günlük güneşlikken havadan üstüme karabasan misali dertlerim , bilmiyorum aslında neye bu kadar dertliyim.

Karanlıktayım ey deli gönül artık alıştım ona , aydınlığı sunsalarda bakmak istemiyorum o tarafa , yapamıyorum ey gönül karanlıktan çıkmak istemiyorum.

Bu gün ağzımdan her çıkan kelime mazi oldu , o yüzden seni seviyorum demeye korktum , oda mazi olur diye.

içkimin mezesi oldu göz yaşlarım anladım ama ben sensizde yaşarım.

Belkide çok keşke dediğimiz için sigaranın keşiyizdir.

Aşk adında bir dostum oldu hiç ayrılmayız sandığım ve aşk adında bir düşmanım oldu el bile kaldıramadığım.

Ulan diyorum bazen , şöyle telefonlarını kapat , kimseye nereye gittiğini söyleme, koy cebine şöyle biraz para , git bir otele kimsenin nerede olduğunu bilmediği , gir içeri atla yatağa aç televizyonu yak bir sigara her şey flu gözüksün sana sigaradan başka , o sigara bitince bir tane daha yak , sonra bir tane daha , arkadan çalan farid farjad eşliğinde... sonra aç kapıyı ufak bir balkon göreceksin , insanlar aşağıda koşuşturmakta araba ışıkları cadde ile dans etmekte , güneş yerini aya bırakmakta iken sen çık o balkona çek o ha kırıldı ha kırılacak tahta tabureyi , otur üstüne ayaklarını da at demirlerin üstüne , o demirler ilk başta üşütecek ayağını , sonra alışacak asıl derdin o değil zaten , bir de şunu düşün sen bunu yaparken herkes senden bi haber kimse bilmiyor ulan , ölü gibi bir şey , gözlerini kapat akşam rüzgarı okşasın vücudunu , Farid farjatın keman ağlıyor müziği eşliğinde bitap olsun bütün vücudun gevşesin , diyorum bazen..

Kardan adam gibidir tüm erkekler , bir güneşle hepsi erirler.

Mutluluk resimleri çiziyorum bulutlara , belki gözyaşı dökmezler son baharda..

Bir Aşık Veysel parçası gibiydi hayat ; Dört kelimeden oluşan , uzun ince bir yoldayım..

Taşınıyorum bu kalabalık şehirden , yalnızlıklar ekilmiş , karanlık bahçeli diyarlara , Bırakıyorum benliğimi ardım da , tinim ulaşır belki ayrılık için göz yaşı döken arkadaşlarıma.

Uyku yok yine bu gece , boşuna kararmış gece.

Bana yılmamayı zaman öğretti , ne saniye vazgeçti dakikayı kovalamaktan , nede yelkovan akrebi , ne ben vazgeçtim seni beklemekten , nede zaman.

Bilmem kaç yüz kere aynı mahalleden geçtik , aynı bakkala girdik , aynı havayı soluyup aynı dilenciye para verdik.. Bizi ayıran kader değildi yani , buluşmamızı istemeyen sadece zamandı..