günün en sakin başlığı

Gözlerim hafif flu vaziyetin de nezarete atıldım. Geceyi burada geçirdikten sonra mahkemeye çıkacak ve tutuklanacağımı bildiğim için her şeyin sona ermesini istiyordum. Ellerimi uzattım parmaklıkların arasından geçirdim , en azından ellerim özgürdü. Demir desen buz gibi olayın vahimiyet tablosunu sergilemekte. Düşünmek istiyordum olayları ama tek düşündüğüm düşünmek isteğimdi. polis gözümün önünden geçerek uzaklaştı. arkamı döndüm parmaklıklara , duvara bir baktım da , dile gelip küfür etse bu kadar zoruma gitmezdi. sop soğuk ve dümdüz , oturdum hemen duvarın köşesine , kafamı dayadım duvara sızmışım.

Mahkeme sonrası nakil işlemleri başlatıldı ve cezaevine sevk edildim. ilk kez gireceğim için nasıl bir yer olduğunu bilmiyor , ve tedirgin vaziyette kelepçeli ellerimle polis nezaretin de avludan içeri alınıyordum.

Ellerim çözülürken izlerini taşıyordu hala bileklerim. Tasma takılmıştı sanki özgürlüğüme , ve koğuşa girdikten sonra kapı kapandı ve sürgüsü çekildi. Bana bakan meraklı gözler eşliğin de nereye oturacağımı bile bilmeden içeride ki insanlara bakıyordum. Pala bıyıklı bir dayı ; gel yiğenim hele diyerek, bana sandalye gösterdi. Oturdum allah kurtarsın diyen insanlar eşliğin de. Neden buralara düştün söyle bakayım dedi aynı dayı. Sarhoşken karıştığım trafik kazası neticesin de buralara düştüğümü söyledim. Fazla yatmazsın dediler , siz ? diye sordum. Töre cinayeti yanıtını aldım . Biraz şaşkın bir bakış yapmış olmam lazım ki ne o yiğenim ne bekliyordun dedi. Hiç dedim. Çayları getirdi saçı seyrek 1.70 boyların da bir delikanlı. Yudumlarken, çayımı aynı dayı sen şurada yatarsın diye üzerin de çizikler ve yazılar olan bir ranza gösterdi. Altta ben yatacaktım. Ellerim bardağı tutmaktan sımsıcak olmuştu ama ben ranzaya kilitlenmiş bir vaziyette bakıyordum. Televizyondan sesler geliyordu kulağıma ama boğuk boğuk. Sevdiklerimle tam vedalaşmış sayılamazdım buraya gelirken. Onları düşünüyordum he bir de küçük yiğenimi. Şimdi televizyonun karşısına geçmiş , dizi izliyordur fırlama , Bunları düşünürken hafif bir tebessüm attım ve ayağa kalktım. Getirdiğim bavulu ranzanın üstüne koyup içindekileri sırayla çıkartmaya başladım. Kazak , don , atlet derken ayşemle fotoğrafım da çıktı araların da işte o zaman o tebessümün yerini acı çeken bir insanın suratı aldı. Olur böylee alışırsın bak üzülme diye seslendi yan ranzadan kilolu bir arkadaş. Ona doğru dönüp inşallah dedim. Ve Uzandım yatağa gözlerimi kaldırdım yukarıya , üstüm deki ranzanın kavisli demirlerini gördüm her şeyden bir anlam çıkartma iç güdüsü içerisindeydim. Tek özgürlüğümü burada benzettiğim şey eşyalardı çünkü , tutsak olmadan öncede onlar yanımdaydı tutsakken de yanımdalar. bunları düşürken sızmışım. Sabahın tan ışığı gözüme vurarken sürgü sesine gözlerimi araladım , gardiyanın sesi bütün koğuşu doldurmuştu. Sayım Var Kalk !
Horlayıp ta uyananlar ayağını yere uzatıp terliğini giyenler eşliğin de hala yatak da olduğumu fark ettim. Bıraksalar dı burada cezam bitene dek uyurdum. Ama kalkmak zorun da kaldım ve kalktım. Yanyana dizildik 1-2-4-10-33! Burada. Evet sanki yeni ismim Otuz üç olmuştu. Barkod gibi kodlanmıştık meğer. Sonra gardiyanlar arkalarını dönüp uzaklaştılar. Kahvaltımızı yaptık dan sonra bahçeye dağıldık. istanbullu iki çocuk vardı da onlarla anlaşabildim. Yanıma geldiler , konuştuk , sigara içtik , zamanı içtik...