Sabah gene alarmın sesiyle uyandım, herşeyden önce ilk aklıma gelen şey devamsızlık hakkımdı. Yaklaşık 10 günlük iznin 8 gününü zaten kullanmıştım. O yüzden boşverip hazırlanmaya koyuldum. Bakımlı olmak zorundaydım okulda bir imajım vardı. O yüzden önce saçımı yıkadım, fön çektim, kahvaltımı ettim, dişlerimi fırçaladım. Devamsızlık hakkım olmadığında günlük rutinim hep bu şekildedir.
Okula doğru yürümeye başladım. Yol biraz uzundu saatime baktım, Saat 08:00. Yani daha yarım saatim var sıkıntı yok.
Arkadaşlarım da olmasa okula nasıl giderim diye düşünüyordum yolda. Berbat olurdu herhalde, gitmezdim bile okula. Zaten üniversite okuyupta işsiz kalan o kadar insan varken saçma gelirdi okula gelmek.
Bunları düşünürken okula vardım.

Gözlerimi kapatıyorum tekrar. Açıyorum. Dua ediyorum bitsin bu rüya diye. Fakat bitmiyor bir türlü. Aklıma kenanın sosyal medyada ilginç bilgiler sayfasından öğrenip bana anlattığı lucid rüya tekniği geliyor. Rüyada olduğumu anladıysam herşeyi yapabilirim. Fakat yapamıyorum. Bu sefer etrafımda daha yaşlılar, daha gençler duruyor. Daha bir insan Türkçesi konuşuyor bunlar. Bu sefer bir kaç çadırın olduğu bir yerdeyiz. Orta yaşlarda bir abi bağırıyor. "Hizaya gelin" anlamıyorum. Ne demek o?

Artık akşam oluyor. Uyuyacağım. Yorucu bir gündü. Uyuyorum. Uyanıyorum fakat, aynı yer değil sanki. kırlarda uyanıyorum. Bir çadırın içindeyim. iri-yarı bir adam geliyor kaçmam için uyarıyor beni. Türkçe konuşuyor ama tuhaf biraz,ama anlıyorum. kaçmaya başlıyorum. o adamı oracıkta öldürüyorlar. Anlamıyorum.
Gözlerimi kapatıp açıyorum.Bir oyuğun içindeyim. Mermi sesleri geliyor. Kafamı kaldırıp bakmak istiyorum benle aynı yaşlarda duran bir çocuk bastırıyor kafamdan."Napıyorsun lan kendinimi öldürteceksin" Bakıyorum çocuğa. "Kimsin sen" üstü başı perişan bir halde etrafıma bakıyorum. Herkes öyle nerdeyim ben?

Elimi cebime atıyorum hemen, telefonu alacağım fakat telefonum yok. Ne yapacağımı bilmiyorum. Kafayı yemiş haldeyim. Gözümü kapatıyorum, açıyorum bu sefer bambaşka bir yerdeyim. Taştan bir evin içi sanırım.Az önce gördüğüm çuval gibi kıyafetlerle gezen fakirler var yine etrafta. Birde yaşlı teyze.
Askerler teyzeye birşeyler söylüyor. Teyze dolabı açıyor ne var ne yok veriyor askerlere. Asker "teyze bu çok fazla, kendine de ayır biraz. Ne olacağı belli olmaz" Teyze "Alın aslanlarım, yiğitlerim bana kışı çıkarmaya yetecek kadar var. Feda olsun size Benim oğlum Trablusgarpta şehit düştü" Diyor.
Biliyorum ama Teyzenin başka yiyeceği olmadığını. 70'in üstünde yaşı olduğunu, Elinde başka buğday, arpa,darı, pirinç olmadığını. Kışı komşulardan bulduklarıyla belki günde 1 öğün yiyemeden geçireceğini.

Gözlerimi kapatıyorum tekrar. Anlamadığım şeyler oluyor. Rüyadamıyım anlamıyorum fakat o kadar gerçek ki açıyorum tekrar bu sefer atın üstündeyim. Yanımda gene yaşıtlarım. Fakat bu sefer 40 yaşındaki adamda var, aksakallı dede'de ben gibi gençlerde. hepimiz ip gibi dizilmişiz. Önümüzde yanında korumaları olduğunu düşündüğüm 4-5 kişi olan bir adam var. Heybetli,dik duruyor. Sayıca az kişiyiz, Dönmek isteyen evine dönsün. Anadolu ya bize yurt olacak,ya mezar. Kefenimizi giyip geldik diyor. Bakıyorum gerçekten bembeyaz giyinmiş. Yurt ve şeref için diyor. Bir boru ötüyor. Herkes yıldırım hızıyla fırlıyor. Anladığım kadarıyla savaşın içindeyim. Fakat bu adam kim, niye coğrafyacı gibi konuşuyor. Yurt, şeref ne demek?

Herkes alması gereken yer doğduğundan beri ezberletiliyormuş gibi giriyor sıraya. Ortada bir ben kalıyorum dımdızlak. Başında kalpak olan biri geliyor yanıma. Aynı Atatürkün fotoğrafları gibi!
Ben geçeceğim yeri söylemesini beklerken vuruyor bana. Çok acıyor canım artık dayanamıyorum çıkmak istiyorum. Babam yok burada, kimsem yok. Gözlerimi kapatıyorum tekrar...

Açıyorum, Bu sefer sınıftayım. Galiba okulda uyuya kaldım bu yaşadıklarımın başka açıklaması olmaz. Fakat rüyada olduğumu hissediyorum gene. Kendimi görüyorum sıra arkadaşlarımla. Kenan gene şakacı "Ben huur çocuğuyum" diyor biz gülüyoruz gene fakat biri ağlıyor orda. Etrafında onlarca kişi. Kenanın büyük büyük dedesi bu Balkan savaşında şehit düşmüş. Ağlıyor torununun haline. etrafındakilere "biz bunlar içinmi şehit düştük kanımızı yok uğruna akıttık" diyor.
içimde garip duygular oluşuyor. Anlamıyorum bunu hiç düşünmemiştim soy ağacımı, nerden geldiğimizi.

Gözlerimi kapatıyorum tekrar. Açıyorum, inanılmaz bir kalabalık var. Dinin düzmece olduğunu tespit edecek kadar yüksek zeka düzeyine sahip olmasam mahşer zannederim bunu. Binlerce, belkide Milyonlarca insan var.
Sanki mertebeye ayrılmışlar gibi Yukardan aşağıya sıralanmışlar. Hepsinin arkasında duruyorum. Biri farkediyor beni. Kulaktan kulağa yayılıyor bir yabancının burda olduğu.
Gene biri bağıyor "Hizaya gel" fakat bu ses o adamın sesine benzemiyor. Kulakları yırtan bir edası var. Herkes gene ezberletilmiş gibi hizaya geliyor. Büyük bir düzlük kalıyor sadece etrafta. Herkes biliyor yerini. Düzlüğün ortasında birtek ben kalıyorum. Yukarıya bakıyorum herkes bana bakıyor.
Sonra yavaş yavaş birileri iniyor yukarıdan. Tanımadığım çekik gözlü adamlar. Kıyafetleri bir tuhaf.

En yukarılardan insanlar iniyor aşağıya. Fakat uzak duruyorlar benden. içlerinden bazılarını tanıyor gibiyim. Fakat tam çıkaramıyorum. Sonra birini farkediyorum sarı saçlı mavi gözlü. Gazi paşa bu. inanamıyorum rüyada bile olsa bir insanı bu kadar gerçek ve yakından görmek inanılmaz bir haz veriyor bana. Ona kenandan ve dövmesinden bahsetmek sarılmak istiyorum. Koşacağım yanına fakat koşmak değil yürüyemiyorum bile. Tekrar o yırtıcı sesi duyuyorum kulağımda "Dikkat!" Herkes hazır ol'a geçiyor. Gazi paşa bile hazır ol'da. Birileri iniyor gözükmeyecek kadar yukarılardan. Galiba en yüksek mertebe onlara ait.

O yorum nerden baksan 120 beğeni alıyor. Mutlu oluyorum. Çevremdeki insanlar duyarlı olduğumu bilsin istiyorum. Öyleyim çünkü, gerçekten. Sınıfımdaki en duyarlı insan benim. 10 kasımda ağladığım çok oldu. Ebedi başkomutanımız tekrar huzur içinde uyusun...

Bitiyor öğle arası, artık son devrelerdeyiz bitiyor gün. Son 2 ders müzik falan koyuyoruz kafayı yatıp geliyoruz eve. Bitmiş okul yorulmuşum, çalıştım bugün görevimi icra ettim. Öğrenciyiz, okuyoruz.
Eve geliyorum yemeğimi yiyorum sonra gidiyorum yatağa. Yorganın içinde açıyorum telefonu geziyorum instagramda. Bir kadın taciz edilmiş gene. "Yeter Ulan, idam gelsin şu köpeklere yeter lan yeter devlet napıyor!" yazıyorum yorum olarak.

Gene bir öğle arasındayız. Toplanmışız arkadaşlarla yemek yiyoruz kantinden çekmişiz dönerleri. Hayvan gibi tıkınıyoruz. birleştirdik sıraları yemekler bitti ellerde telefon. Mobil bir moba oyunu bulduk onu oynuyoruz. 5 kişiyiz tam. Mükemmel. Middeki arkadaşın karşısına iyi oynayan biri geliyor. Chate Senin ben Kitabını gibeyim kapat hileyi yazıyor. 5 imiz yerlerdeyiz gülmekten. Ulan kitabını gibeyim ha? çok yaratıcısın be.

Sınıfa girer girmez ergen arkadaşlarımın "ooooo reis hoşgeldin" naralarıyla kendime geldim. Arkadaşlarla ense şaplak samimiydik. Kenan diye bir arkadaşım vardır. Çok severim kendisini mizacı bana uygundur. Derse baktım, coğrafya. Coğrafya kitabını getirmemiştim yanımda çokta önemli değildi dersler benim için. Sıkıntı yok en kötü ilerde dükkan açarım.

Girdik coğrafya dersine. Gene hoca boş boş konuşuyordu "Sizler bizden sonraki bayrağı tutacak kişilersiniz. Kendinize, derslerinize dikkat edin. Atatürkün izinden giden gençler olun" ne boş yapıyorsun hoca dememek için zor tuttum kendimi. Biz zaten Atatürkçüyüz! hatta Kenanın Atatürk imzalı dövmesi bile var. Atatürk hassas noktamız bizim.

Hocanın gene boş boş konuşup kafa ütülediği bir coğrafya dersinden sonra 10 dakikalık tenefüste telefona sarıldım hemen. Annemlere yeni aldırmıştım son model akıllı telefonumu, fors atmak istiyordum. Elimdeydi sürekli. Birparcatuhaflik adında instagram sayfasına sarmıştım şu ara. Sürekli ilginç haberler veriyordu. Ukrayna-Rusya gerginliğini dinlediğimde çok heyecanlanmıştım. Savaş Ne Demekti?

Geziyorum umarsızca anasayfamda. Ağrıda 1 şehit varmış. Kenana söyledim "kanka yeter artık amk teröristleri" tepkisini verdi. ikimizde 10 saniyelik şaşkınlık geçirip devam ettik yolumuza. Kenan kanka sana bişey söyleyeceğim dedi ve yanıma oturdu (2 arka sıramda oturur) Ne oldu kanka dedim
ciddi birşey söylecek gibi kulağıma eğildi ve kanka ben umarsız yıkık bir huur çocuğuyum dedi.
Kahkaha atmaya başladım. Kenanın böyle birşey demesi normaldi, sürekli derdi çünkü komikti. Ama bu ciddi ses tonuyla ilk defa dedi. Ahahaha kenan yaa

Tenefüs bitti gene girdik bir derse. Arkamdaki çocuğa ders ne dedim Din kültürü ve ahlak bilgisi cevabını aldım. Uzun süredir düşünüyordum. Deisttim, Din'in işçileri sömürmek için bir devlet politikası olduğunu işin içinde illumunati olduğunu çözmüştüm sonunda. Din derslerini takmazdım bile. Gene boş boş birşeyler anlatıyordu. Öldükten sonra enerji olacağız zaten hoca!

Hoca sürekli gözlerini dikmiş bana bakıyor, yaşı zaten 50 falan. Yakında emekli olur o 25 yıllık hocaysa bizde 17 senelik öğrenciyiz hocam neye bakıyorsun. ismimi söylüyor. "Buyrun hocam"
"Ne anlatıyorum ben son dediğimi söyle bakayım" "Valla birşeyler anlatıyodunuz hocam ama pek dinlemedim" "Not dönemi geldiğinde bu söylediklerini hatırla" "Sıkıntı yok hocam haftalık 2 saat zaten etkilemez bile istediğiniz notu verin" Böyle deyince sustu hoca. Edebiyat hocasına yaptığımı iyi biliyor. Hoca bana bağırsa bile okula geliyor kahraman babam soruyor hesabını. Sen kimsin?

Tanıyorum bu insanları. Hatırlıyorum. Yanımda duran, kafamı bastıran yaşıdım bu. Gazi paşa hazır olda duruyor önünde inanılmaz birşey bu.Sonra "Hizaya gel" diye bağıran o adam iniyor aşağıya. Sonra yaşlı genç milyonlarca insan inmeye devam ediyor. Aklın alamayacağı bir manzara karşısındayım!
imreniyorum onlara bende koşmak istiyorum. Zar zor hareket ettiriyorum bacağımı. koşuyorum tam varacağım o alana gazi paşanın yanına o insanların arasına. Durduruyor bir güç beni. Varamıyorum gazi paşa bana bakıyor. Akabinde adını bile bilmediğim, Metehan,Alp er Tunga, Timur,Fatih ve bütün Türk Başbuğları. Hepsi iğrenerek bakıyor bana. Biliyorum hissediyorum adlarını kirleten bir tozum onlar için. Hepsi bakıyor bana ve yüzüme tükürüyor. Onlar iğreniyor,ben insanlığımdan utanıyorum...

Rez okuyorum devam et bin