gözünüzün önünde gerçekleşen en ilginç ol

iskelede oturuyordum denizin içinde bir kaç çocuk vardı benden 1-2 yaş küçük saçma sapan bir oyun oynuyorlardı (bir kişiyi seçip onu suya bastırıyorlardı ) kıyıdan epey uzaktılar onları uyarsam mı diye düşünmüştüm sonra boşver onlar koca koca çocuklar ne yaptıklarının farkındalardır deyip kitabıma döndüm arada bir onlara ufak bakışlar atıyordum sorun yok gibiydi. yanılmışım baktım denizin altında bir hareketlilik var önce doğruldum yanlış görüyorum sandım baktım çarpılmış gibi ayağa fırladım onlara bağırdım ,çığlık attım (ciğerim parçalanıyormuş gibi hissettim beynim durmuştu) hızlıca koştum ve atladım iskeleden onlara doğru yüzmeye başladım iskelenin orada ki derinliği kestirememiştim yüzüm sivri kayalıklara çarpıp parçalanmış (tabi o an bunu hissetmemiştim sonradan annem anlattı adrenalin bu olsa gerek) hissedebildiğim tek şey alnımdan elmacık kemiklere doğru (şakak oluyor sanırım) ince bir sızı vardı o an ki şokla bir yandan bağırmaya çalışıyorum bir yandan onlara doğru hızla kulaç atıyorum ama görmüyorlar gibi (ya da görmek istemiyorlar) hala o saçma oyunlarına devam ediyorlar en sonunda yanlarına yaklaşınca beni fark ettiler kanlı sıfatım onlara korkunç gelmiş olacak ki birden toparlandılar ve suya bastırdıkları çocuğu hatırladılar her gece o anı tekrar tekrar yaşıyorum gözümü her kapattığımda korkunç bir siluet gibi karşıma dikiliyor o sahne çocuğun diğer çocuğun saçlarından tutarak ölü kafasını sudan çıkarması ve çocuğun yüzünde ki ifade gözleri kapalı çocuğun bundan dolayı korkmuyorum ama yüzündeki ifade yaşadığı saf acının somut bir göstergesi o an düşünemiyorum ne yaptığımın farkında değilim diyelim veya . kolunu tutuyorum ve kıyıya doğru yüzmeye başlıyorum aslında çırpınıyorum çünkü çocuk benden yaş olarak daha küçük olsa bile benden daha iri biraz yüzdükten sonra çığlık atmaya çalışıyorum boğazım kup kuru çığlık atmayı bırakın ses bile çıkaramıyorum kıyıya doğru baktığımı hatırlıyorum o an ki şok halimle herkes ne olup bittiğinin farkında (benden başka herkes) arkadaşları ,kıyıdaki yabancılar çocuğun ailesi olduğunu düşündüğüm yaşlı çift uzaktan yüzleri seçilmiyor ama duruşlarından belli ve telaşlarından. hepsi umutsuzca bir cesedi yaşatmaya çalıştığımı biliyor hatta derinlerde bir yerde bunu bende biliyorum ama bu duygu beni kamçılıyor onu bırakmak bir yana sımsıkı sarılıyorum ve daha hızlı yüzmeye başlıyorum kıyıdan 5-6 m uzaktayken bir kaç adam gelip çocuğu alıyor ve hızlıca hastaneye taşıyorlar ama ben farkında değilim onun gittiğinin hala yüzüyorum kıyıya doğru sonra elim ıslak kumlara deyince kıyıya vardığımı anlıyorum son gücümle ayağa kalkıyorum başardığımı sanıyorum 2 adım atıp gülümsüyorum ve gerisi karanlık . sölediklerine göre 3. adımda sendeleyip yere düşmüşüm sedyeyle beni de kaldırmışlar hastanede serum vermişler ve yüzüme dikiş atılmış 2 günlük hastane maceramda ( 2 gün olduğunu iddaa ediyorlar) 1 günüm baygın halde geçmiş uyandığım gün konuşmadım yemek bile yemedim uyudum hep uyudum üzerimde ki yorgunluk geçer sandım ve uyudum 3.gün eve gittik günün sonunda gece olunca, güneş kaybolup baykuşlar ortaya çıkınca (reyiz ) ve sessizlik geceyi sarınca gözümü kapattığım her saniye o olayları tekrar tekrar yaşıyorum bunun etkisiyle 3 gün boyunca konuşmadım sadece düşündüm sadece okudum ama konuşmadım ve ölüm haberi geldi çocuğun intihar etmeyi düşündüm sonra vaz geçtim nedense bu hayat çok taktan olabilir ama bu durum yaşamaya değer olduğu gerçeğini saklayamaz yıllar sonra unutmayı çalışmaktan vazgeçtim iyi geceler.
ilk ve son kez edit: arkadaşları çocuğu öldürmek istemiyorlardı elbette aptalca bir şakanın getirdiği acımasız bir sonuç olduğunu düşünüyorum. Vicdan yapmanızı istemiyorum acımanızı da öle bir söz vardır Tanrı herkese taşıyabileceği kadar yük verir.
Bazı kızlar vardır hayatı sadece çilekli parlatıcısından ibaret olanlar işte o sığ kızlar :D bir kerecik olsun onlardan olmak isterdim . olamadım .canınız saolsun be inci sözlük sizden kıymetli mi