Evine gidip zar zor dışarı çıkarttım bunu, güzel bir konuşma ve kutuyu verdim.

içini eve gidince aç dedim. Gözleri parladı bir anda, yüzünü böyle mutlu görmek için bile neleri vermezdim ki ona.

Sonrası malum, bir sürü güzel mesajlar attı bana, ondan çok ben mutlu oldum sanki.

Değer miydi ? Gülüşü için neler vermezdim ki. Öyle seviyordum onu ben.

Bir gün tekrar aynı planı tekrarlamak istedim, kahvaltı ve yine o aşk tepem.

Fotoğraf çekildik beraber, kolumu atmıştım omzuna, fotoğraf bahanesi ya sırıtmıyordu fazla, keşke doya doya sarılabilsem ona, ama daha erken dedim kendi kendime.

Peki ya hiç sarılamadan bu işi berbat edersem ne olurdu ?

Hayır düşünmüyorum böyle şeyleri.

Arabada oturup manzarayı seyrediyorduk aşk tepesinden, kolu ağırıyormuş, kıyamam ben ona masaj yaptım dakikalarca, yorulmadan, sıkılmadan, usanmadan.

Kafasını göğsüme yasladı, onu kalbimde hissedebiliyordum. Beni oraya gömselerdi sesimi çıkarmazdım, çok mutlu ve huzurluydum o gün, bitsin istemediğim sayılı günlerden di o gün.

Saçının teline gelecek zarara dünyaları yakardım adeta.

Onu benim kadar sevecek kimse çıkamazdı karşıma.

Günler günleri kovaladı, haftalar haftaları, hep böyle güzel jestler yaptım ona, hep sevdiğini söyledi bana, beni asla bırakma ben hep senin olacağımlar falan dimi ?

Belki de gerçekten sevdi beni o zamanlar, gerçekten sevdi belki ama sonuçları beni öldürdü.

Ölüme değer miydi peki ? Gülüşüne değerdi.

Ne demiş Özdemir Asaf: Ben onun gülüşüne öldüm, o benim ölüşüme güldü.

Yavaştan başlamıştı soğuk yapmalar, yalan söylemeler, nasıl olurda geçen haftalarda seni seviyorum diyen kadın benim seni seviyorum demelerime cevap vermezdi ?

Ben onunla gündüzü olmayan gecelere, sonu olmayan yollara, dibi görünmeyen kuyulara, ben onunla her şeyeydim.

Kadınlar neden aldatır sevgili dostlar ? Çok sevildiğini bilmek kötü bir his mi ? Neden karşısında seni deliler gibi seven biri varken başkasına bakarsın ki neden, neden ?

Severmiş gibi yaptı, ya da gerçekten sevdi beni, tam bilmiyorum zaten o kadar mühim değil, sonuç olarak sevmemiş.

Hediye kutumu ve notlarımı bile atmıştı, beni öldürmesine rağmen ben saklardım onları, ben yapmış olmama rağmen saklardım onları.

O atmış, öyle söyledi, inanmak istemiyorum bazı şeylere.

Gördüklerime inanmam gerek ama nasıl olacak? Biri bana anlatabilir mi ?

Ama şu bir gerçek, en azından bende tattım o duyguyu bir kez olsa bile.

Zaten en güzeli tek bir kez olunca değil mi ?

Sayesinde güzel şarkılar keşfettim, sayesinde güzel hisler keşfettim, sayesinde güzel anılar keşfettim her ne kadar o bunları mahvetmiş olsa bile.

Size kısaca bu hikayeyeyi anlatmak istedim, birazda içimi dökmek.

Daha anlatacak çok şey var ama kelimelerim buna yetmiyor, sadece şarkılarla anlaşabiliyorum.

Aşka olan inancımı kaybettim ben, söylesenize evlilik yaşı gelmiş bir adam nasıl olur da aşka inancını kaybeder ?

Gözlerine şiirler yazdığım o kadın gözlerimden geceler boyu yaş akıttı. Olsun, geç olsun güç olmasın. En azından biz gerçekten sevdik.

iyi geceler hepinize, okuduğunuz için teşekkürler.

http://imgim.com/pbLRWa.jpg