görgüsüz annemin beni rezil edişi

Babamın beni binbir zorluklarla, insanlardan borç alarak beni okumak için gönderdiği koleji ben hiç gibime takmıyordum. günlerden bir gün arkadaşlarım size gidelim ders çalışırız diye tutturdular. dıbına koyayım ev gece kondu ben nasıl zütürürüm o elit arkadaşlarımı fakirhaneye diye kara kara düşünürken son ders zili çaldı ve yola koyulduk. Merve okula araba ile gelmişti. neyse bindik arabaya gidiyoruz eve gibe gibe artık. benim kafamda türlü türlü düşünceler dönerken aklıma annem geldi. fakir annemi her ne şartta olursa olsun arkadaşlarımdan saklamalıydım. çünkü beni rezil edeceğini adım gibi biliyordum. arkadaşlarım evim denen yeri gördükten sonra bana garip garip bakmaya başladılar. benim yüzüm kıpkırmızı oldu. atakan eve girer girmez burnunu tutmaya başladı kokudan. ben yerin dibine girdim. annem olacak kadın açtı kapıyı.

"yavrııııııımmmm hoşgelmişennn" diye nasıl sarıldı ben iteliyorum beni bıraksın diye. atakan gülmeye başladı. herneyse girdik odama oturduk. montlarımızı da odamın kapısının arkasında asılı olan askıya astık. hatta atakanın montunun kolu sobanın borusuna gelmiş ve yanmış artık gibe gibe ödeyecez. zaman geçti annem elinde gibimsonik çay tepsisi ve fakirlikten kararmış çaydanlıkla içeri girdi, çay koymaya çalıştı. ama ben nasıl utanıyorum nasıl utanıyorum anlatamam beyler.

ders çalışmaya başladık. o saatler nasıl geçti anlatamam utançtan.

sonra gittiler evlerine, ben ise kendimi odama kapattım 5 saat ve bundan sonra arkadaşlarımı eve çağırmamaya karar verdim.