Kimseye görünmeden işlerimi çabucak halletmeyi severim
insanları sevmeyen biririsiyim
Bu çok kaba bir cümle oldu daha doğrusu bilinmezilikten korkan birisiyim
insanların çoğunu tanımıyorum tanımakta istemiyorum

Ben daha 2 yaşımdayken annem ve babam bir trafik kazasında ölmüşler
Bunu sebep olanda başka bir şöför
Beni teyzem büyüttü
Zaman su gibi akıp gitti büyüdüm
Teyzemin durumları iyi olduğu için yurda verildim
Hayatım ne kadar saçma olsada memnundum
Herkesle iyi geçinir, küçük şeylerin tadını çıkartan birisiydim
Ama lisenin ilk günü çevreme baktığımda "burası cehennem olmalı" dediğimi hatırlıyorum.
Ne yapacağımı bilemez bir şekilde, ordan oraya, elimde su sırtımda küçük bir çanta zombi gibi etrafta dolaşıyordum
Aslında liseye yeni başlayanların hepsi etrafta amaçsız bir şekilde dolaşmıyormu
Bende amaçsız birşekilde dolaşıyordum işte

Ama insanların bakışlarına maruz kaldıkça sürekli kendimdeki kusurları arıyordum
Günler geçtikçe ve ben kusurumu bulamadıkça çıldırıyordum
O gün bir karar aldım
"kimsrye gözükmeden yaşamak"
Pzartesi olunan sırada en arkaya geçip insanların hepsini görebilmek, sınıfta en arkadan herkesi görebilmek, sinemada en arkadan herkesi görebilmek, otobüsde de aynı şekilde.

Pek konuşmadığım içinde kafam rahattı
Anlatılacak pek birşeyimde yoktu
Yurttaki oda arkadaşlarımda bana alışmıştı
Pizza söyleneceğinde gereken parayı bende verirdim, pizza gelince bana haber verirlerdi hep beraber yerdik
Ara ara benimle ilgili espirilerde yapılırdı
Komik espirilerdi ama konuşmamak daha mantıklıydı

Sınoftakilerlede aramı iyi tutuyordum
Herkes tarafından sevilen ama dalga konusu olan bir tiptim
Tuvalete giderken karanlık koridorlardan geçer, sanki yanımda bir ordu varmış gibi hayal ederdim
Aradan 1 sene geçti ben 10.sınıfa geçmişim havalarda buz gibi
Telefonuma bi mesaj gelmiş
Selam diye hemen panikledim lan yoksa ferre sitelerinden falanmı mesaj geldi diye
Ama bu saçma düşünceden kurtuldum. Karşıdaki insan nasıl konuşuyorsa onu taklit ederek konuşmaya çalıştım. Bi nevi onun aynası oldum