0
hayatım boyunca yeşil rengi hiç sevmezdim. onunla tanıştım, gözlerime bak dedi, yeşili sevdim, saçlarıyla gözlerini kapattı, saç tellerinin arasından yemyeşil parlayan gözleri görünüyordu... yeşil ile kırmızı bu kadar mı uyumlu olur...
benim kalbim yoktu. buz küpünün içindeydi benimki. ilk defa ona sarıldığımda, kalplerimizin beraber çarptığını hissettim. senkronize olmuşlardı. ona her sarıldığımda içimdeki o buz küpü erimeye başladı... buz küpünü tuzla buz etti.
her sabah küfür ederek kalkardım. uyandığımda ilk gördüğüm şey onun yemyeşil gözleri olunca, sabahları uyanmayı bile sevdim.
çok agresif bir adamdım. hala öyleyim. ileri derecede öfke kontrol sorunum var, sakinleşemiyordum. sinirden çıldırdığım bir anda yeşil yeşil baktı bana, süt dökmüş kediye döndüm.
hayatımı onunla birleştirdim, huzura vardım.
not: nişanlıyım beyler.
edit: oha lan amma yazmışım amk... 4 senedir böyle güzel şeyler söylememiştim ona, okutsam ağlar yemin ediyorum bak.