“Sebasta” diye bir uğultu yankılandı kulaklarımda. Tekrar “Sebasta.”

Gözlerimi araladım. Ve o anda üzerime uçan bir tüylü kardeş gördüm. Bunu hep yapardı Kanto. Beni böyle uyandırmak oldum olası hoşuna gitmişti.
Sonra iki kolumla onu havada yakalayıp “Sen benim tepkilerimi ölçüyorsun ha?” deyip onu yatağımda sıkıştırıp gıdıkladım.

Derken annem içerden gelen güzel kokular eşliğinde diğer odadan seslendi. “Çocuklar bugün geç kalamayız. Biliyorsunuz bugün büyük gün. Sebasta’nın ilk günü.” Sonra kaşıkla duvara vurup “Haydi ama” dedi.

Evet bugünü bekliyordum. Yıllardır Normandik Savaşçısı olmak için şu anı hayal etmiştim. Gece gökyüzünde uçarken, ya da Issız Çöl’ün zemininden biraz yüksekte uzanıp gökteki yıldızlara bakarken...

iyide bunun akp dönemiyle ne alakası var

Rez okurum bu arada Normandik ne amk hayal gücünü gibeyim

Kantoyu omuzlarıma alıp annemin yanına gittik. Gördük ki bugünün sabahına özel tam enerji verici yiyecekler hazırlamış.

“Saol anne” dedim. “Babam da olsaydı eğer burada o da bugün bizle olmak isterdi. Biliyorum şu an bizle değil ama eminim beni kendi elleriyle besleyip eğitip gerçek bir savaşçı yapmak isterdi.”

Böyle babamı anmam annemi hep etkiler, mahzunlaştırırdı. Hala çok seviyordu babamı. Bir tek Kuta ırkından erkeği bile yanında gezdirmemişti. Hatta güzellikleri ile meşhur Yamos ırkından bir erkek yanaşmak istemişti de ben küçükken kapıdan kovmuştu.

Annem mert bir dişiydi. Kuta ırkının belirgin özelliklerini gösterirdi. Tam bir Kuta kadını.

Upupupip

Beyler okuyup beğeneniz varsa şukulayıp, devam et diyerek belli etmesini rica ediyorum.