ben kafamda bitirmiştim, bu işin olacağı varsa da olamazdı. zaten olmazdı ki, buluşmamızın üzerinden saatler geçmişti akşam olmuştu, hatta 00:00’a çok az kalmıştı hala ne bir arama ne de bir mesaj. hani her gece sesimi duymak hoşuna gidiyordu? beyler bakın hemcinsiniz olduğum için sizi ilgilendirmez ama bilgi olsun diye söylüyorum, amk balık burcu erkeklerinde şöyle bir huy da vardır, hayatında kimse olmadığında, hayatında olmasını istemediği kişiden yine de ilgi bekler. belki de her erkekte vardır bilmiyorum... yani leyla’yı hayatımda sevgili olarak istemiyorum ama bir süre daha buluşmamızdan önceki gibi davransın, yavaş yavaş kopalım. belki de burçla alakası yok bunun, tamamen benim karakterim. eğer karakterimse de karakterimi gibeyim. en nefret ettiğim özelliğim. saat 00:00’ye az kaldı demiştim ya, 00:00’ı geçti mesaj geldi! bir baktım leyla!

“galiba sesimden etkilendiğin kadar benden etkilenmedin?” anında yanıtladım mesajı; sanırım sen de öyle, bu saate kadar mesaj atmadığına göre... ben senden bekledim dedi. şimdi net hatırlamıyorum ama bir ton kelam ederek zeytinyağı gibi üste çıktım. ilk mesajı onun atması gerektiğine ikna ettim. “ee biz neyiz şimdi” dedi. açık açık istemiyorum ben diye söyleyemedim lan. kalbim sıkıştı. bilmiyorum dedim. artık sana aşkım diyebilir miyim? dedi. nutkum tutuldu.

olm harbi harbi kıyamadım lan. aslında olay kıyamamak da değil. tanıştığımda gönlümün istemediği birine, tanımadığım zaman gönlümü kaptırmışım olay bu. bu arada şu an yaşım 32, o zaman 20’li yaşların başındayım. kız da 17-18 yaşında. sorusuna cevap verdim; “aşkım diyebilir miyim diye sormana gerek var mı sence?” dedim. yok aşkım dedi. bildiğiniz sevgili olmuştuk artık. yatılı olduğu için haftasonu dışında görüşme imkanımız pek yoktu. ailesinden dolayı da her haftasonu buluşamıyorduk ama umursamıyorduk ikimizde. bahar döneminin ikinci ayında sevgili olmuştuk. yani mart ortası gibi. temmuz sonuna kadar devam etti.

Rezerve

aynı şehirde olmamıza rağmen, sanal aşk yaşıyor gibiydik aslında. ama yine de telefonda, msn’de yaşanacak ne varsa yaşadık diyebilirim. taa ki temmuz sonuna kadar. bir haftaya yakın bir süre haber alamadım. belki onun hayalleriyle benim hayallerimin örtüşmemesinden dolayı, ayrılalım bile demeden çekip gitmişti bilmiyordum. üniversite yaz tatiline girdiğinde, memlekete dönmüştüm. memlekette de artık zütüm mü kalktı gözüm mü açıldı bilemem ama kendisine kötü de davranmıştım. ne mesaj attım ne yazdım ne de başka bir şey... maillerimi çok kontrol etmezdim ama nedense giresim geldi o gün... maili atan oydu... okudum nefesim kesildi. maili yanıtlayamadım bile. benimle olan ilişkisini bilen biriydi ama inanın hatırlamıyorum tam olarak yazanın kim olduğunu. sadece o’nun trafik kazası geçirdiğini ve vefat ettiğini yazmıştı, haberim olması gerektiğini düşünmüş. belki birbirimizi çok uzun zamandır tanımıyorduk ama yine de o anki yaşadığım acıyı uzun süredir yaşamadım, allah kimseye yaşatmasın. sonraki aylarda acaba ayrılmak için bir bahane miydi bu diye bile düşündüm. bundan 7-8 sene öncesine kadar msn’den silmemiştim bile. sürekli kontrol ederdim, acaba profil resmi ya da iletisi değişecek mi diye. değişmedi, yıllar geçti değişmedi... o zamanlar hep şüphelerim vardı, acabaları aklımdan atamıyordum, ama yıllar geçtikce acabalarım kalmadı. aklıma geldikçe onun için dua okuyorum, mekanı cennet olur inşallah.

Bune huur cocugu

Anlatacağın hikayenin yapıtaşlarını gibeyim, allahın hödüğü.